O barrio das cazoladas milagreiras

O Barrio dos Milagres (Salamanca) da cidade do oso e o madroño saíu á rúa para defender á Isabel la Breve. O "Marqués de Cantalapiedra y Torrenegra" xa estaba preparado para saír, comunicando aos seus veciños dos pisos de 300 metros cadrados que, o día anterior estivera con Sor Patrocinio a asesora do Pazo da Porta do Sol para facer unha cazolada ao berro de "liberdade". O seu veciño máis preto o Duque de Fontequente y Barreno lle comentou se podía levar con el á "chacha" para non ter que tocar a cazola, o Marqués de Cantalapiedra lle dixo que non tería inconveniente, xa que el levaría a Francisquito o seu chofer para levar con el o pau de golf e bater con el as sinais e o que fixera falla.

A duquesa consorte de Fontequente ía de brazo coa súa sobriña Carlota, as dúas cuns traxes de impresión, a duquesa cun vestido de festa Loewe e a nena cun vestido axustado Gucci e bandeira axustada ao pescozo.

Na rúa xa estaban todos, condes, duques, marqueses, aos que Valle-Inclán na súa obra "La Corte de los Milagros" lles chamaba: "palaciegos", "perdularios", "valentones" e "jaques". Andando pola rúa, o Marqués de Cantalapiedra atopouse cos novos residentes do milagreiro barrio, xente rentista e financeira, a nova clase social que non teñen título nin nomes compostos, porén, teñen financeiras de fondos voitres que rouban ao pobo e iso é o que conta.

Por alí xa estaban os mozos, fillos, netos e achegados, toda a tropa "revolucionaria" xuvenil ao que Don Ramón na mesma obra lles chamaba: "juvenil cuadrillla de chulos parásitos", "jaques marchosos" e "aristócratas tronados". No percorrido a xuventude "revolucionaria" ían falando e outros berraban, que querían ir ao Clube de Golf e ao chelet de papá da Costa do Sol e Galicia.

Todos eles xuntos e non revoltos acadou ser moi bonito atoparse cos amigos, achegándose uns a outros cada vez máis co risco que iso implicaba, incumprido as normas gobernamentais. Que máis da, a eles ninguén lles tose, son os elixidos para salvar o país. Son os salvadores de patrias e patriotas de postal de paraísos fiscais.

Aqueles que sempre pediron man dura contra os demais fan o que lles peta. Os mesmos que acusan ao goberno de irresponsable piden "liberdade"... pero a súa. A nosa, a da xente do común, lles importa unha bosta espichada nun pau. Os mesmos que están pedindo loito oficial queren facer deste país un velorio perpetuo poñendo en risco a vida dos demais pasando as normas por os seus cataplines. Porén, intentan enganar con sentimentalismo, demagoxia barata e cazoladas.

Que controlaremos e erradicaremos este coronavirus, sen dúbida que será así. O virus que no podemos erradicar é este fascio barato, a ignorancia, o egoísmo, e a estupidez humana. Cando toda esta xente sae das cavernas a facer esta farsa na rúa, quere dicir que o goberno o está facendo ben.