O Día da Terra con poesía (II)

Presentindo a esencia

Algunha vez, dende hai moito tempo, no principio da vida
fun quen de sentir a terra, o seu misterio traspasaba as emocións.

A beleza, o incomprensible,
estaba aí, ao dobrar a mirada
por iso quería ir sempre máis alá
para ver que se agachaba
detrás das esquinas, dos recóbados dos camiños, da finalización dos planos.

Alguén repetía: non hai que velo todo, non hai nada detrás
pero a meniña turraba polas pernas, botaba a cabeza por diante, os ollos espreitando
porque na profundidade do íntimo
quería volver sentir
ese día primeiro, no que nacía o mundo
e a espectadora o descubría.

Aí estaba o realismo máxico
que lería en Cunqueiro e os de máis alá do gran océano.

A fermosura inconmensurable dun universo que habitar.

O arcano de algo tan vello coma o orbe.

O enigma da vida.

Dende o óvulo, cando o espermatozoide se lle uniu, traspasándoo,
dende alí
gardado na cápsula estaba o cuarto que era propio
porque ninguén máis tiña a chave a esa realidade presentida.

Había algunha premonición
na horta da avoa, cando as árbores amañecían sen follas
cando o paxaro se pousaba a cantar na ponla
e non sabías
se fora onte
ou hoxe
ou mañá.

Logo apareceu San Ero chegando da cultura como a saga fuga de JB
o paxaro e a ponla eran eternos, levaban aí dende sempre
e nun instante coincidiron contigo
na vibración
esa que tamén presentías
cando
deitada na terra mirabas as copas das árbores dende abaixo,
ese entramado de redes,
que a rapazada quería conquistar subindo ao intrincado mundo do aire.

As nubes movéndose no ceo.

A zona de sombra nas montañas.

O firmamento na noite.

A primeira vez que entrei a un planetario…

Escoitábase o pranto físico, inmenso, co peito brincando, os enormes suspiros,
as bagullas chapuzando, a cara anegada...

Cando se prendeu a luz
alegreime de estar en Londres
ninguén coñecía á muller que choraba por todos os humanos
de todas as épocas, que se viron menos que minúsculos no universo inmenso.

Iso era o infinito
que nunca aprehenderá ou si intuíra no pesadelo nocturno, repetido cada noite
na infancia;
ese globo que collía na man e se ía inflando inflando ata que ocupaba todo o espazo,
o círculo cruel que esmagaba non deixando oco onde agacharse
e espertaba chorando
tendo que cambiar de cama
para que o mal soño non me atopara cando volvera,
pero á noite seguinte repetíase a historia durmira onde me deitara
na cama do avó
na cama da avoa
que coidaban da supervivente dunha estirpe
condenada á soidade
por anos
sen medida.