Hai uns días vin de madrugada a película española Romasanta, a caza da besta (2004), que o director Paco Plaza dirixiu entre Barcelona e a nosa terra. O filme baséase na novela Romasanta. Memorias incertas do home lobo, que escribiu o alaricano Alfredo Conde. Pois ben, no remate da película hai unha escena na que collen por fin a Romasanta, e esta desenvolvese nunha leira chea de centeo -ou de
pan, como lle chamamos nós- con varios veciños da aldea segando no pan. E houbo un momento que vin algo que me chamou a atención, que me sorprendeu e que me asombrou: un dos segadores andaba a segar no centeo cunha gadaña e outro cunha fouce (menos mal), pero segaba de tal maneira que semellaba máis que estaba rozando unhas silvas. Fíxome graza a escena pero ó mesmo tempo tamén se me subiu un chisco a carraxe, porque ante estas cousas habería que ter un pouquiño de coidado no momento das rodaxes. Cando se viu que se segara o pan cunha gadaña, por Deus! Ou o outro personaxe dálle que dálle coa fouce coma se lle fose a vida niso.
Xa outra vez vin algo moi semellante (creo que foi na película O bosque animado ou Divinas palabras, non lembro ben) cando uns paisanos estaban a cavar nas patacas. Que había un que sachaba, sachaba e sachaba, pero o condenado non avanzaba nada. Ese, para rematar a finca, botaría meses. O dito, que alguén ten que controlar eses detalliños que, quéirase que non, afean unha película.
