Pingas de Orballo: Non fago sombra!

Cando quero perseguir a sombra que vai á miña beira, vexo con sorpresa que non hai tal sombra. Non fago sombra! Son delgadiño, pero algo de sombra debería facer, aínda que só fose un fío de negrura. Nada, non fago sombra. Empezo a angustiarme e a suar. Miro para arriba e vexo que o sol está no seu máximo esplendor. Dou uns pasos para adiante e para atrás, para un lado e para o outro e sigo sen facer sombra. Boto a correr, a ver se coa velocidade a sombra se desprende de min. Porque hoxe, co sol que vai, calquera obxecto ten que facer sombra. Non fago sombra, por Deus! Encoméndome a san Romualdo e nada. Caio de xeonllos sobre o bulleiro do atallo e prégolle á santiña dos Milagres e tampouco nada. Intento calmarme cando sento sobre unha parede dos Poulos e deixo que o son das augas do río Arnoia cheguen con temperanza e parsimonia ós meus oídos, pecho os ollos e concéntrome no silencio do ruído (lembrade que no ruído tamén existe silencio) para, ó abrilos, buscar con calma e sen ansiedade a miña sombra. Sigo sen facer sombra. Non me queda outra que deixar escapar as bágoas. Lágrimas de impotencia e carraxe, lágrimas de tristura e desconsolo. Algo non vai ben; todos facemos sombra. Eu non fago sombra! Desde os Poulos volvo a correr cara á Baños de Molgas. Ó chegar á casa subo á habitación para meterme na cama. Acendo a luz e a miña sombra longa e, iso si, delgadiña atravesa a cama e sobe pola parede. Agora choro de felicidade e durmo coma un santiño.