Pingas de orballo: Túnel sen curva

Revolvo a cabeza, miro para atrás e vexo o ceo gris. Ameaza chuvia. Poida que chova ou poida que non. Máis seguro que chova. Escoito o “Cristo redentor” de Donald Byrd. É 30 de abril, ese mes que nos quitaron. Como a Joaquín Sabina. Pero é igual; mañá xa é maio. O mes das flores e, din, que das burras saídas. É xoves pola tarde e o bulebule das gallas dunha árbore dáme a entender que vai aire. Por iso digo que choverá. Porque despois do aire sempre asoma a chuvia. A natureza é sabia. Perdín a conta tamén dos días que levamos confinados. Pero tamén xa dá o mesmo; pouquiño a pouquiño xa estamos vencendo ó bicho. Agora xa é Leonard Bernstein o que asoma co “Prologue” da película “West Side Story”. Por certo, aquí titulárona “Amor sen barreiras”. Que terá que ver este co orixinal! Dicía que empezabamos a ver a fin do túnel. Confío en que este carallo -o túnel- non teña alá no fondo unha curva. Próenme os ollos e ráñoos un chisco. Sempre hai que rañarse onde proe ou onde pica. Non sexamos parvos de aguantar a dor; sempre hai que evitala como se poida; se é rañándoa pois rañámola. O lugar onde pica, non outras cousas. Seguro que haberá alguén que colla polo camiño que non é. Quédanlle poucas horas ó mes que nos roubaron. Quen o ía dicir! Roubarnos dous meses de vida... A ver se polo menos aprendemos un pouco a lección. De quen aprendo é de Simon e Garfunkel con “The Boxer”. Ouh, que marabilla! Vaise o abril e entra o maio, a fin do túnel, do buraco, da negrura.