Evidentemente están de moda aínda que conviña manifestar que están connosco desde que a vida apareceu no noso planeta. E recorro a dicir que están de moda porque nestes momentos estamos a vivir o maior envite viral en moitísimo tempo, tanto que, ningún de nós recorda nada parecido desde a derradeira pandemia acontecida no ano 1918. Certamente é o monotema do momento.
Somos proclives a humanizar ao virus, a este covid-19 concretamente, a dotalos de vida propia ata o punto de que moita xente refírese a el como o becho, coma se dun mosquito se tratase ou doutro especímen con vida propia. Coloquialmente pode servir pero se entendemos como ser vivo aquel que pode relacionarse co medio, nutrirse e reproducirse entón pódese concluír que o virus non é un ser vivo e o trato á hora de actuar sobre el ten que ser diferente a como o faríamos diante dotra estructura con vida.
O virus necesita dunha célula anfitriona para multiplicarse e non o pode facer de maneira autónoma. A célula é a estructura básica da vida e xa que logo se desapareceran, nos tamén e por suposto os virus.
Estamos pelexando pois cunha partícula de ácidos nucleicos extremadamente minúscula, unha milésima parte do grosor dun pelo e que replicándose dentro do noso organsmo pode chegar a millóns de partículas. Senon houbera un ser vivo que parasitar os virus non existirian pero éche o que hai e temos que acostumarmos e afacerse con eles.
Malia todo isto non podemos caer no pánico: teñamos en conta que nunca se deron no mundo as condicións que se dan arestora para poñer freo a unha pandemia como esta e que científicos de todo o planeta están a traballar para poñer en circulación unha vacina ou antes algún antiviral que mitigue os efectos desta plaga tan dolorosa. Namentres esto non acontece ( non son estas cousas ditas e feitas) temos que ser responsables e obedecer as normas de conducta social que recomenda a comunidade científica do noso país por moi engorrosas que estas sexan. Estar pechado na casa, levar mascariña e lubas, manter a distancia interpersonal de seguridade, non é algo que apeteza especialmente pero é unha maneira de que non sexamos transportistas que leven o virus dun lado para outro.
Trátase isto dun problema mundial e non só dun país. As cifras de afectados e de baixas son demoledoras e vistas así, a bote pronto, asustan pero reitero son propias dunha pandemia coma esta e xa estáse chegando ao decrecemento, lento pero paulatino, que nos levará á desexada normalidade.
Así que paciencia, moita paciencia e fuxamos de sinalar co dedo acusador, de imputar neglixencia ás autoridades sanitarias e científicas. Tede a seguridade de que fora a que fose a cor política do goberno estaríamos en semellante situación diante de algo descoñecido ao que xamáis nos enfrontamos.
Desasosega observar como unha oposición insolidaria comeza a poñer os mortos sobre a mesa para tratar de socavar a credibilidade das autoridades na xestión desta tremenda crises sanitaria e social. Deberan pensar na sorte que teñen de que non lles tocase a eles esta encomenda. Algúns aínda non entenderon que, dadas estas circunstancias , remar todos no mesmo sentido fai que o bote chegue antes a porto.
Malia o dura que resulta a situación e a algúns irresponsables e carroñeiros, saíremos deste tráxico labirinto. Abofé.
