¿Pódese pasar? (23)

Na mesma cinta, no mesmo vídeo, os Fisgas empataron coa escena seguinte. Reflectía un cruce de rúas, bastante céntrico, no mesmo Churiz. Don Litis achegouse confiado ao forasteiro que acababa de entrar no Bar Alegre:
-Perdoe, pero non me lembro de se fomos presentados. Sonlle o Secretario deste Concello; e como levo pouco tempo, escasamente un ano, daquela aínda se me escapa algún que outro veciño. ¿Comprende?
O Forasteiro tentou de esquivalo, cortés pero secamente:
-¡Desculpe, pero non teño ese gusto!
Aurelio insistiu, cargante:

-¡Desde este intre xa o temos, amigo! ¿Vostede é de aquí, de aquí mesmo, desta Vila, ou dalgunha Parroquia do Concello?
-Sonlle..., son..., ¡Viaxante de Comercio!
-¡Ah, magnífico; pois, tanto gusto, igualmente! Mire, como non me gusta beber de pé, que iso é propio das vacas, ¿que lle parece se nos sentamos para conversar..., tal que nese curro? ¡Daquela invito eu!
-Grazas, señor, pero..., ¡téñolle présa!
O pero definitivo púxoo Aurelio, que o trabou dun brazo:
-¡Eh, non se escorra, que aínda non falou con ninguén! ¿Como se vai marchar un Viaxante de Comercio sen contactar cos seus clientes de Churiz? ¡Un desprezo! Eu, precisamente eu, pódolle facer unha boa oferta. Por conseguinte, insisto: ¿sentamos para toma-lo grolo?
Aquel Forasteiro non tiña escapatoria sen aparecer sospeitoso, así que lle seguiu a conversa ao Secretario, que por certo non paraba de falar, feito un fonógrafo. De enredado, preguntoulle, como por simple cortesía:
-¿Logo, vostede, ten comercio? ¿Onde?
-¡Eu, coma o director da orquestra: todos, todos e ningún! Téñome por servidor, un bo servidor dos intereses xerais, privados e públicos; ¡neste distrito, por suposto! Ademais, para ser explícito, é un honor colaborar con este Alcalde. ¡Se soubese que mecenas lle saíu ao Concello! Teremos que ir pensando en poñerlle unha estatua, poño por caso na Praza do Rollo, ou por xunto da Fonte. ¡Bronce puro, macizo! ¿Pero, é que non sabe a última? Acaban de premialo, en Madrid, nada menos que en Madrid, cun Grupo Escolar, de Vinte Unidades; un Centro que levará unhas instalacións deportivas anexas..., ¡que nin as teñen na Capital desta Provincia! ¡Tal e como llo digo! ¿Que, merece esa estatua? ¡Igual lla encargo aoAvalos, ese escultor do Val dos Caídos!
Aquel Forasteiro miraba a todas partes, como buscando verbas no aire, que no seu miolo esgotáranse:
-¿Ten..., que se ten, comercio..., ese Alcalde?
-¡Que va! ¿Un bo Alcalde..., comerciante? ¡Este ten dedicación plena, absoluta! E precisamente desa dedicación lle quería falar; si, eu, a vostede...
Acurralado, ¡nin verbas nin aire! Non atinaba a falar; nin a falar nin a rompe-la conversa. ¡Maldita arañeira!
-¿A min? ¡Pero se estou aquí..., de paso!
O Litis seguiu destilando, deitando pingo, case que babándose encima da cunca do outro:

-Hoxe pode que si, mais, co progreso que lle estamos infundindo á nosa Vila, vostede podería triunfar, aquí, aquí mesmo, neste sitio tan agradable para vivir. Si, ao completo; ¡seguro! ¿Nunca pensou en tira-las maletas ao lixo para establecerse como Deus manda, aquí, alí, onde fose, nunha Vila alegre, próspera, ben rexida...?
Aquel infeliz, aquel comunistiñade polas portas, naquela busca de argumentos evasivos, tan só se lle ocorreu este argumento:
-Señor Secretario, non sei como agradecerllo, pero..., non intente venderme nada, nadiña, que lle son un proletario, un simple proletario.
Pero o Litis, machacón, voando en círculo, sempre en círculo, coma un azor, para despois enlearse na vítima, tal que unha correola, enredándose no Forasteiro, toleándolle a súa alma candorosa:
-¡Pois eu tamén, amigo; eu tamén; menos que vostede, aínda menos, que lle son un funcionario, un humilde funcionario, case un franciscano! Pero fálolle por consignas do Alcalde; para promover a nosa Vila, ¿sabe? Vostede..., ¿que artigos representa?
Con isto logrou culmina-lo desespero daquel Viaxante metido nun bo labirinto, crispante, creóntico:
-Eu..., eu...; ¡ferraxería!
-¡Vaia casualidade: trátase do sector peor atendido...; si, aquí, aquí mesmo, en Churiz!
-Pois, non sei, que polo que vin..., non me parece exacto. -Non se atreveu nin a sinalar co dedo, pero alí enfronte estaban aqueles almacéns do Paco, tan saturados de mercadorías, ferraxería tamén, que incluso invadira, como exposición, a metade da beirarrúa fronteira.
-¡Si, si, é certo; o que eu lle diga, que fixemos estudios...! Aínda que sen coñecer outras referencias, que por outra parte non as preciso, co que me prezo de psicólogo, que só hai que verlle esa cara, súa, de persoa honrada; e voulle facer unha oferta, por demais excelente: Dáse o casual de que o señor Alcalde dispón dun local axeitado, céntrico, de primeira, onde vostede podería montar unha boa ferraxería. ¡Nesta vida, todo o que sexa montar...! ¿Entende?
-¡Grazas, outra vez, mil veces, pero..., non teño cartos! -El a pecharse en si mesmo, coma un caracol asustado, e o Aurelio disposto a gaña-la súa vontade.

-¿Non ten alguén de por aquí..., iso, que dea referencias, súas? Dígame a quen coñece, aquí, en Churiz, que se o avalan, moralmente se entende, eu encárgome de que o propio Alcalde lle avale un empréstito..., para o seu circulante, pois dos aprovisionamentos non haberá problema. Pode dá-lo meu nome, o nome e mailo cargo; ¡que me pregunten! Montar un negocio é unha simple cuestión de prestixio, pois o que é cartos..., o que é cartos, en España, sobran...; ¡tendo amigos da miña categoría, por suposto!
Ante o carís daqueles ofrecementos tan xenerosos, ¡tan xenerosos e tan capciosos!, o Forasteiro acabou namorándose daquel Mefistófeles tan xeneroso, entrándolle un auténtico complexo de Estocolmo:
-Mire, señor, nin sei como darlle as grazas por tantas atencións, pero iso da ferraxería...; ¡terei que pensalo!
-¿Daquela dígolle ao Alcalde que lle reserve ese local, ese que ten dispoñible? -Nun bisbiseo, á orella: -O Alcalde, don Manuel, élle poderoso, moito; poderoso e magnánimo; o que é unha pena, aquí entre nós, é que sexa tan..., ¡tan falanxista! ¡Un Ataulfo! Mire, agora que ninguén nos oe, -seguiu pegado á orella do rapaz-, eu teño que moverme con discreción, debido a que, ¿sabe?, á miña ficha, na Social...; ¡un tropezón, un paso en falso, pode custarme a Secretaría! Vostede ten aspecto de home preocupado polas cuestións sociais... E tamén polo devir político, que desde que estamos falando véuseme ós ollos a súa cara, que nós témonos visto; non sei, por aí nalgunha reunión...; ¡seguro que si, pero non consigo lembrarme onde foi!
O Forasteiro, a cada intre máis desconcertado, máis aínda:
-¡Pois..., non; non teño idea!
-Si, home, si, que xa faremos memoria. ¡Por algo me inspiraches confianza! Pero temos que ser prudentes, sobre todo cos de máis cerca, ¡para non cometer indiscrecións! Agora vou chama-lo Camareiro; ¿que; seguimos co mesmo?
-Non, señor; grazas, que así estou ben; e coa mesma, voume, que se me fai tarde.
O outro, outro xordo de comenencia:
-Como che ía dicindo... ¿Atuámonos, non si?
-¡Por min, encantado! -O Viaxante, tan reservado pero claudicou; ¡que remedio!

-Os que temos un posto oficial, digamos, público, podemos ser utilísimos nestes momentos de, de..., ¡direino: preparación! Repito que coa debida prudencia. Eu mesmo, concretamente eu, teño o caso do Auxiliar...; si, do Xaquín, que nos entendemos perfectamente, pero non quero comprometelo..., por..., por si se descubre que veño operando con enlaces de alto nivel; así que, canto menos saiba dos meus pasos, mellor, mellor para el, que ese pobre rapaz está recén casado. Si, coa filla do Paco. Están arranxándolles un piso, aí mesmo, no terceiro andar deses Grandes Almacéns. A min, aínda que me pase..., ¡o que sexa, calquera cousa! ¡Nada, que estou solteiro! ¿Comprende o meu problema?
Custou tempo, tempo e labia, pero aquel forasteiro, aquel inocentiño, acabou picando, tal que unha troita!
-No teu caso eu non me preocuparía polo Xaquín, que é un tío san, un tío de fiar; ¡e mira que lle teñen zurrado na Comisaría, pero nunca lle quitaron unha verba das cousas do Partido!
Caída a troita, había que asala; Aurelio atizoulle coa labia, sen respiro, ¡que non había mellor braseiro en toda a bisbarra!
-¡Non, home, que eu quero dicir outra cousa! Xa sei, xa o sei, que é de fiar, mais é para que el, digo, el, non se vexa comprometido, ¡para que non o relacionen comigo! Por iso me vexo obrigado a terlle certas reservas, que ata me fan aparecer diante súa..., algo así como..., ¡reservado! ¡Case que un mal compañeiro!
O Forasteiro ofreceuse, xa totalmente entregado naquel lavatorio tan prolixo, tan calculado, tan cerebral:
-Se queres, daquela fálolle eu, eu mesmo; así, indirectamente, para que non se sinta violento contigo, para que teña unha referencia das túas circunstancias, da túa discreción.
O Litis sempre arteiro, maligno, previsor e precavido, seguiu engaiolando naquel alevín:
-Non, nada diso, que sería unha falta de confianza pola miña parte. Iso é responsabilidade miña: teño que dicirlle, algún día, que dependo de París, directamente de París, e que estou fondamente comprometido, pero que non pense mal de min se son discreto. ¡Discreto e distante! En canto a ti, ti non lle digas nada desta conversa; ¡nada, en absoluto, precisamente pola seguridade do propio Xaquín; diso, do que temos falado!
-Sendo así, como queiras, camarada; pero, casualmente, quedei con el, aquí, aquí mesmo, neste bar... ¡Está tardando!

-Daquela voume, que igual, se nos ve xuntos, non se acerca. ¡Ah, pero déixame un teléfono, un teléfono de contacto, o teu, que temos que seguir falando de negocios, que aquí en Churiz, nunha ferraxería, ou no que sexa, teño que proporcionarche algún choio, un choio digno de ti! ¡Xa verás que oportunidades, co acelerón do noso Plan, Urbano...! Pensa que sen cartos non poderemos levar á práctica esa idea revolucionaria..., ¡para competir con inimigos tan poderosos! Desde logo, conta comigo, ¡para calquera cousa! ¡Ah, con respecto ó Xaquín, e perdoa que insista, pero, disto, nada! ¡A el, nin media, que o facemos polo seu ben! Chamareite, claro que si..., ¡por teléfono!
-Aquí tes o meu número, e mailo enderezo..., ¡por se nos vemos na Capital! Agradecido por todo, moitísimo. A propósito, si se presenta a ocasión, daquela informa de min, nas alturas, que nisto das conexións estoume movendo bastante; quérocho dicir para que mo teñan presente, para cando chegue o momento...; ¡xa sabes, a creba do Sistema, que daquela haberá moita xente atusmándolles aos cargos!
Aurelio estaba radiante, triunfador:
-¡A mandar, chico; con toda confianza! Xa notara-las miñas influencias...; ¡daquela, daquela cando chegue o Gran Día, na data dos axustes...!
O Forasteiro, pola súa parte, co anzol ben chantado nas súas guerlas:
-¡Igualmente, encantado! ¡Ah, outra cousa, por se queres ir á Xuntanza de Vegadeo, cos asturianos..., a contrasinal, para que che deixen entrar na Sancristía, é: VengoalCursillodeCristiandad! ¡Vémonos!
Fíxoo cisco co que lle arrebolou seguidamente, de resposta definitiva:
-¿Que me dis? ¡Rapaz, comigo non presumas de informado, que esa contrasinal ordeneina eu; si, eu, eu mesmo, transmitindo consignas superiores, concretamente de París!
Tras daquel bautizo, veu a confirmación, o summus para aquel Forasteiro:
-¡Ah! ¿Logo é certo? ¡Saúde, Camarada; ás ordes, ás túas!
-Espera un intre, agarda por un recadiño: dilles aos de Vegadeo que xa mandarei..., tres ou catro Delegados... -O Litis detívose un intre para que lle fixese efecto aquela anestesia, aquela suxestión, aquel impacto. -Ti ordena que lles abran as portas, sen receo, aínda que cheguen tarde, que irán nun camión..., para disimula-la súa viaxe! ¿Estamos? Dilles, tamén con discreción, por suposto, que son ordes directas; de min para ti, que eu recíboas, directamente, de don Santiago Carrillo..., ¡outro Iago, outro matamouros! ¿Sabíalo?
Despedíronse engorde, con cerimonia; o Forasteiro aínda lle comentou, oufano:
-¡O que é a vida: Non me van crer cando lles conte que levo ordes persoais dun Alto Comisario...!

Litis deulle unha aperta. Cordial, o que se di cordial, non o era; ¡apertísima, si!
-Querido amigo, caíchesme ben..., ¡do mellor! Comigo tera-lo teu porvir asegurado... ¡Seguro; encadeado aoMinisteiro que mellor che apeteza! ¡Palabra de Autoridade!
Na Fiscalía, a pesares desa formalidade que rexe no Ceo, escacharráronse de risa coa inocencia daquel comunistiña tan incauto. Pasaron ao vídeo seguinte, e aos poucos:

-Fisga, detén ese proxector e preme o pause, que coido ter aquí outra testemuña, das nosas, das de cargo. Rapaces, ide tomando nota destas contradicións. ¡Deus, que desfeita: catro policías, daqueles da Social, que entran nesa sancristía da Veiga...! Si, unha ducia de Civís que agardaban nese camión, baixo da lona, ¡coma raposos! ¿Infiltrados? ¡Si, si, iso, infiltrados! Isto... ¡Deus, nin daquela do Maquis!
Despois de identifica-los intrusos, os Fisgas reactivaron no seu proxector para reflecti-las escenas interiores:
-Aí está o Viaxante; ¡o mesmo! Aí, entre os detidos nesa encerroa; é o tipo aquel que foi a Churiz. ¡Miña xoia, tan pasmón e tan inocente que é, ¡que era!, e mais chegou ao Parlamento Galego, tempo adiante, nas primeiras fornadas democráticas; ¡e para colmo, nun partido de dereitas! Agora dedícase a criar zorros, ¡zorros prateados, nada menos!, nunha chousa do Riotorto. ¡Se cadra faino con subvencións da Xunta...! -Comentou o Seis, fisgándolle o futuro aoex-ferraxeiro.
-Querido Fisga, daquela sería por iso, que é máis fácil aperta-los botóns do marcador electrónico, no Hórreo, que venderlles cravos aos labregos de Churiz. ¡Pero que papón, que ollomol; morreu pola boca, e encima diso, deulle as grazas ao Secretario!
Fisga Nove, que estivera caladiño, atento á pantalla:
-¡Frei Marcos, ese tío non era ferraxeiro, que todo foi un disimulo, unha falsidade! Pero déixeme acelerar na proxección; ou démola por conclusa, que de aquí en diante son colateralidades.
Desa testemuña, dese rapaz, non se preocupe, que cando chegue o momento das deposicións, daquela arrebatámo-lo Viaxante, en soños, que nesa Ferreira Vella aínda que os deixemos de corpo presente, en coma profundo ou toqueneando, uns minutiños, nin se decatan: ¡están afeitos a velo así, adurmiñado nas tabernas!

-Entón dálle aostarter; non, ao outro, ao dese vídeo, ao persoal, aoaureliano, que teño curiosidade por ver actuar a ese maldito, polo divertido que é, e que Deus me perdoe! Un sofista divertido...; ¡que marabilla!
Aberta a pantalla, naquel intre apareceu outra escena da propia Secretaría:
-...
-Xaquín, séntate, que imos falar seriamente; ¡ti e mais eu!
O Auxiliar nin resollaba, de azorado. Custoulle un gran esforzo soster aquelas olladas do seu Superior:
-¡Eu sempre falo en serio, que a Casa do Concello, esta Domus cívica, para min é, ou debera ser, un sitio sagrado!
Nunca tal dixera, que o fulminou Aurelio, maldisimulada a carraxe que tiña encima; e daquela seguiulle falando, pero con voz baixa, case que inaudible, o que era, nel, un síntoma pésimo, máis perigoso canto máis musitaba:
-Desta vez, ademais de falar, terás que escribir; ¡e despois diso, firmar!
Xaquín percibiu que as furias andaban soltas, en tropel, aloucadas, virando ao seu redor:
-Se é que o di porque entrei tarde, daquela outras fago, digamos extras, ¡que nunca se me pagaron! Isto é un Concello; e como antes dixen, un santuario das tolerancias: aquí nunca se firmou, que iso non é de cabaleiros. Nesta Vila non firman á entrada nin sequera os empregados de meu sogro, ¡co cutre que é!
Se a mirada do Litis fose ácido sulfúrico, daquela, ¡adeus Xaquín! ¡Plomb!
-¡Ben, xa sabía eu, xa o sabía, que ademais de traidor, es un tarugo, un..., inconsciente!
O Auxiliar estaba nervioso, bastante; acovardado, non:
-¿Traidor, eu? ¡Señor Secretario, mida esas verbas!
Aurelio estirou o brazo por riba da mesa para colle-lo rapaz; fisicamente tamén, tamén fisicamente:
-¡Volve a sentar, que non acabei, que as miñas palabras están medidas; medidas, sopesadas e..., comedidas! ¿Ves este teléfono? Só teño que marcar un número, sinxelo, que o sei de memoria; e daquela, en menos dunha hora, preséntase a Social, os de Lugo..., ¡a por ti, que a tal hora estarán de volta, de Vegadeo, que por algo che neguei, onte, ese permiso das vinte e catro horas, precisamente para salvarte do trullo!

-¿Quéee; que dixo da Social, da Brigada? ¡Pasouse, dez lugares!
-¡Si, a Brigada Social; unha verba ben medida, medida e comedida! A malleira virá despois. Máis tarde, o cárcere, co descrédito conseguinte. E se sigo medindo nas verbas, detrás de todo iso quedas sen a gasolineira. ¡Daquela, se após recurso, o teu sogro quedarase sen xenro! ¿Sigo medindo; sopeso, ou..., ou fírma-la túa dimisión, inmediata, irrevogable?
Xaquín, encrespado, púxose de pé diante do Secretario, evaporada a maxia daquela presión. Intentouno:
-¿Aurelio, podo pedir unha graza? Nas execucións que ordenaban aqueles Condes, aí mesmo, na Praza do Rolo, nesa picota, seica as concedían..., e iso co animais que sempre foron os desa raza!
Aurelio, vitriólico, saíndolle a carraxe pola boca, case que nunha fervenza de escumas:
-¡Si, podes: auga, auga da billa, precisamente para afogarte nela!
Xaquín, que non perdera toda a serenidade, adoptou un acento provocativo, como para facer estourar ao dinamitas do Aurelio, que estivo a punto de deflagar. Soltou amarras:
-¡Secretario, pero, home, iso non está ben; nada ben, en absoluto! ¡Aquí, en confianza, eu pensaba pedirche whisky, whisky do bo, tal que dese que teñen no Parador! En Portomarín, ¿sabes? O que non serven aos turistas, min sequera de sobremesa, son femias, e menos aínda desas maduriñas, das regordetas, manteiga pura. Se non se teñen propias, obtidas pola Igrexa, daquela hai que levar as dos outros, tal que as dos propios cómplices, en préstamo ou arroubadas, tal que aproveitando as ausencias do Gordo...!
A tal momento, Aurelio nin pestanexaba; Xaquín tampouco, que lle tiña cravadas as pupilas:
-Se son roibas e adoneiradas, con pendentes de fantasía, fartas de cargar lastres de cen quilos por sobre da barriga, daquela..., ¡daquela mellor que mellor! Un pracer exquisito, pero, ¡moi caro! ¡Carísimo polas súas consecuencias! ¡A que se vai armar cando lles conte ás beatas deste Churiz tan pacato...; iso, eses detalles pornográficos, que aquí, neste país dos pasotas, pasan por todas, salvo que se cabree o Cura, ou que se lle alboroten as sobriñas!
Polo que respecta ao Xaquín aínda lle quedaba latixo en reserva, pero..., ¡Aurelio espertou, deflagrou, instantáneo, incapaz de resisti-la filípica!

-¡Traidor, comunista, mazagatos, insolente! -Desde que se calmou un tanto, virou: -¡Pero non tes probas do que dis, así que te fodes, fódeste a ti mesmo, maricón; e de paso, lárgaste, co saco ao lombo, como que me chamo Aurelio! ¡Merdeiro!
-¡Señor Secretario, amodo, e fale ben! Tan só me falta unha foto da cama, pero, do demais, todo: días, horas, facturas, conferencias con Madrid co propio Salmonte, no propio Parador, diante da propia señora do propio Alcalde; ¡etcétera, etcétera, etcétera! ¡Vaia fregado para un home público...; iso, público, felón co seu propio Alcalde! ¡Canto non se vai divertir o noso Bispo desde que corran as augas, que seica é parente daMabel, e tena na máis alta das estimas! Era o que che faltaba, Aurelio, topar coa Igrexa; ¡nin Franco se permite eses luxos, que lle ten pánico aoTarancón desde que sabe que é amigo do Papa! ¡Que vergoña, que escándalo! Eu tamén sento vergoña, ¡pero allea...!
Aurelio transfigurouse: a tal momento ben que lle gustaría mutarse, de malvado en simple malvácea. Saíu de tras da mesa e púxolle unha man no ombro ao Xaquín, pero esta vez ao suave, conciliador, facendo, das súas tragadeiras, alma:
-¡Xaquín, pero Xaquín, meu caro Xaquín, non te facía tan cruel! ¡As cousas, as desavinzas, entre homes, entre compañeiros..., o mellor é falalas!
-Daquela, meu Aurelio, ¿facémo-las paces, definitivamente? ¡Considera este favor que che fago..., que non é cativo!
Aurelio seguía palmeándolle no ombro e o Xaquín deixábase querer:
-Home, Xaquín, que sempre te apreciei, pero iso de sublevarme aos concelleiros, toda a concellería; ¡todos, á vez...! Recoñece que iso foi unha putada..., ¡meirande cás miñas, moito máis! Fagámo-las paces, e atuémonos, ¡de por vida!
Xaquín volveuse á cadeira, que tamén era de coiro, e asentou as nádegas naquela especie de reconciliación pactada:

-O que é por min, fagamos un trato: Eu quedo ben diante dos Concelleiros, que se van enterar, que o teñen que saber, para que me collan algo de respecto, de que lles conseguín permiso, irrevogable, para algo tan importante como é o de poder asistir aos Plenos; a todos, de aquí en diante; pero ti, carísimo Mandamais, ándate con coidado se non queres que dentro de pouco pregunte por ti a Brigada Social, pero a outra, a Nova, a que poñan os meus, eses aos que ti chamas Comunistas, que están a chegar. Como dixo aquel poeta, ¡ostempossonchegados! Pensa que aquí, en España, coa de vendettas que hai pendentes, unha transición pacífica é pouco probable, ¡tal e como sómo-los españois para iso do péndulo! De producirse unha ruptura, xeral, política, comigo enfrontado, e co que sei dos teus chanchullos, das túas pelotas e dos teus pelotazos..., ¡daquela mal te vexo, Secretario!
Aurelio, maino coma unha gatiña, ¡pola forza das circunstancias!
-Nesta ocasión, e xa que estamos negociando entre homes, entre homes de pelo no peito, tamén poderei dicir algo; algo que...
-¡Adiante! -Animouno Xaquín, sentíndose forte, vencedor absoluto.
-Pois..., pídoche que non interfiras na miña clientela, na extraoficial, ¿entendes? Teño que vivir: preciso do respecto público, ¡coma ninguén! Máxime nun Réxime periclitado, nunha Ditadura periclitada, que niso concordei contigo, ¡desde o primeiro día!
-¿Na túa clientela? ¿En cal? ¡Tes tantas…! -Xaquín, facéndose o sueco.
-¡Si, ho, como di o Alcalde; que me refiro a esas consultas..., ás que ti chamas pseudoxurídicas. As que me fagan aquí, neste despacho da Secretaría, que todo iso pouco pedir é, unhas simples esmolas!
-¿Iso? ¡Adiante; por min, continúa, que me ten sen coidado, pois mentres haxa ovellas, neste distrito..., alguén terá que rapalas! Se non es ti, daquela irán á Capital. Como di o Párroco, PormoitoquellesrapeAurelio, aíndaaforrancatroguedellas. O que é por min, rapa e fode, canto queiras; pero comigo, o que é comigo, persoalmente, no sucesivo acabáronse os teus abusos, ¡xerárquicos ou non! ¿Estamos ou non estamos, meu señor don Aurelio?
Aurelio si que estaba, pero cos testículos e coa soberbia entripados, ¡literalmente castrado! O seu non era a contrición, pero, de atrición, naquel intre..., ¡todo!
-...