Pingas de Orballo: Hai que darlle a volta

Imos alá. Cinco menos cuarto da tarde. Vai sol. Pero hai que estar pechados. Toda unha primavera perdida. Aínda así; ninguén nos roubará o mes de abril! Radio Futura cantando “A cara ou cruz”. A cruz será o noso confinamento, pero a cara... a ese bicho, vencerémolo! Os raios de sol penetran ata o mesmo sitio de onde escribo. Algo de envexa dan, claro que dan; pero que todo sexa pola causa. Por esa causa que non imos perder. Agora é Buika quen canta “Mentirosa”. Estes días méntese moito; uns e outros. Pero hai que pechar os ollos e tapar os oídos para seguir cara á adiante. Sempre haberá catro paspáns que se saian do rego. O reloxo avanza e pasa xa das cinco menos dez. O silencio viaxa no autobús da doenza. O ruído espera á volta dun recanto; ó que chegaremos, vaia se chegaremos. E díxolle a babosa ó sapoconcho: corre, corre, que te pillo. Ningún dos dous correu nada, pois quedaron a contemplar esta primavera que, para eles, si está, si a senten, si a gozan. Cinco e tres minutos da tarde. Dedos que percorren o teclado dun ordenador e música que alegra un tempo que quere ser triste pero tan só é silencioso. Quen dixo que a melancolía é o pracer de estar triste? Estes días poida que haxa moita melancolía, pero a tristeza é coma esa graxa que apartamos do caldo, coma ese lardo que lle quitamos á febra. Agora máis que nunca non deberiamos estar tristes. Hai que vencer esas ansiedades a base de música, lectura, actividades e mofa, moita mofa. Temos dereito a rirnos de calquera revés! Aquí estamos para darlle a volta.

Marmaña ou chove
Para min, marmaña. Para outros, chove. Sempre me gustou máis a palabra marmañeira que a palabra chuvia. Hoxe tivo que facer sol por aquilo do Xoves Santo, pero non o fixo. Lembrade; tres xoves hai no ano que resplandecen máis có sol: Xoves Santo, Corpus Christi e o día da Ascensión. Hai ditos ou sentenzas que, por veces, fallan. E se son relixiosas... Marmaña ou chove; é igual. Lembro de rapaz cando chovía, pero cando chovía con forza e andando no monte coas vacas. Aquilo si que era calvario. Non o de andar no monte coas vacas, que me gustaba, senón o de que chovese con forza. Porque o calzado daqueles tempos... Non sempre valían ou tiñamos chancas. Así é que non había outra que andar co que se puidese, ou sexa, zapatillas xeralmente furadas por todas as beiras e, o que era peor, por abaixo, pola planta. Con elas furadas por abaixo, co chan encharcado de auga, xa podedes imaxinar o asunto, a situación. E sempre se dixo que o frío entra polos pés. E o tremelicar axiña asomaba por todo o corpo. Porque tamén te mollabas por arriba; ou ben porque non levaras paraugas ou cobertoira (chamabámoslle cobertoira a algo que te tapase máis ou menos ben, ou sexa, gabardinas, abrigos ou chaquetas grandes), ou ben porque aínda que levases paraugas, estes ás veces, os pobres, pingaban máis que tapaban; porque estaban rotos, porque estaban medio podres. Cunha marmañeira aínda te resgardabas debaixo dalgún piorno ou amieiro, pero cando chovía... ata a natureza, ás veces, nos era a gran inimiga. A nós, que a queremos tanto.