Pingas de Orballo: Desde o Campanario

Odón Pasadena Rizo contemplaba o horizonte desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas. A súa ollada estaba fixa, coma perdida e tan só de cando en vez a dirixía cara ó abismo. Porque o fillo de Fabiola, A Rañada, estaba a case 30 metros de altura. Así, de súpeto, hai que dicir que Odón tiña mal de amores. Hai moita xente que ten mal de amores. Uns lévano mellor ca outros. O fillo de Palmiro, O Rañado, estaba a levalo mal, moi mal. Non había nin media hora que tivera as súas rexoubas, ou seus truques e retruques con Gala, a súa presunta noiva. Presunta porque o asunto ía mal, quizais demasiado mal. Por iso o fillo do Rañado estaba estudando a posibilidade de seguir ou non seguir. Mentres planificaba o seu futuro ollou cara á Chaira e pensou nos días nos que andaba por alí asubiando cara á Barricobos. O fillo da Rañada non aguantaba moito con eses pensamentos; todo, absolutamente todo se lle ía cara á filla de Quirico, O Sabugueiro, da que levaba uns dez anos detrás dela. Aínda que, a verdade é que a filla de Helena, A Gaiteira, ás veces aceptaba ese seguimento e outras eludíao. Cousas de xuventude. Odón Pasadena asomou a unha das varandas do campanario e observou a Carballeira, onde xogaba de rapaciño ó fútbol. Ó asomar, a tentación de algo, dun algo fíxolle tremer o corpo enteiro. Botouse para atrás asustado. Non o pensou dúas veces, empezou a baixar os 103 chanzos da torre da igrexa de Baños de Molgas a tal velocidade que máis dunha vez estivo a piques de esnafrarse escaleiras abaixo. Aí morreu o conto.

Por esa tristura da convivencia
Armando Manzanero dime que “contigo aprendín”, aínda que nunca acaba de dicirme o que. Eu si que aprendín hoxe e estes días a tristura na que nos está envolvendo o carallo do coronavirus. Hoxe mesmo, cando fun buscar a prensa (a tan só uns 300 metros da miña casa), e ó pasar por un pequeno atallo de pouco máis dun metro de ancho que hai entre a Finca Fierro e A Valenzá, cruceime cunha señora, a cal xa viña de mercar as súas cousas. A tristura asomoume á alma ó ver como a señora se paraba nun pequeno claro que un dos valados do atallo tiña sen as típicas herbas que empezan a achicar, a minguar o camiño. E aínda así arrimouse ás pequenas herbas que saín daquel. Eu tamén tiven que arrimarme todo o que puiden ó valado do lado dereito. E todo para intentar deixar o máximo de distancia entre a señora e un servidor. Antes de cruzarnos, o meu pensamento xa fervía: saúdoa cun bo día ou paso de largo? Se a saúdo, vai ti saber, ó mellor choutan os bichos que podo levar dentro, se é que os levo. Se non a saúdo, que mala educación. Eu, precisamente, que non lle nego un saúdo a ninguén. Sempre intentei facer bromas ou burlarme un chisco do Covid-19, pero son o primeiro que recoñezo que o asunto xa é máis que serio. Por esa tristura da convivencia, do ambiente. Por eses nenos que non poden saír. Por eses sanitarios que non acougan. Por eses... Crúzaste cun amigo e tan só lle podes dicir ola coa man ou moneando a cabeza. Maldito bicho do carallo! Pero habémoste de esmagar ben esmagado. E o que ri o último ri mellor.