O coroavirus... botárono

Había unha vez uns bechos con máis pés cós besbellos nados nas pasadas das eguas nas veigas de antonte, que son as veigas non arcanas da nosa mocidade, e estes bechos tocaban todo o día as trompetas como tocaban os anxos e arcanxos no paraíso que Deus lles dera, e vivían moi a gusto aínda que todo semellaba a “Divina Comedia” de Dante, e daban voltas e reviravoltas e facían pinchacarneiros coa redondez perfecta que a súa nano-orixe lle proporcionaba nas probetas e matraces lúcidas e lucidas pola transparencia con que os ollos dos humanos os observaban, e andaban polo fondo redondo, mais nunca chegaban ao colo longo e alto dos matraces, así que seguían xogando entre eles como se fosen piñóns e engrenaxes tocando dente contra dente en coroas de amizade e virus de felicidade.

Falábanse entre eles, chamábanse a si mesmos coroavirus e sabían que era imposíbel saír daquela prisión porque eles ben se daban de conta de que os científicos fixéranos para a investigación; en definitiva, para que eles xogaran e para xogar con eles e cos ácidos, bases e sales.

Mais un día, un home globalizador que investía en asuntos pecuniarios, coidaba que os seus dividendos debían ser máis elevados e chegar a cerca da estratosfera a costa de ir matando a xente que xa non lle ofrecía moito diñeiro, para facerse aínda moito máis rico, e estes eran os máis vellos e algún que outro novo, e aqueles, por encima, tiñan pensións en abundancia e isto había que acabalo porque eran un endebedamento para o mundo, a desgraza para os máis novos, e os medios de comunicación debían dicir ao unísono que eles xa non ían ter pensión e desta maneira poñelos en contra da sociedade para el ser aínda máis rico. Todo vale onde o deus amarelo habita e se cultiva e adora como merece. E pasou o tempo.

E viu que era bo matar a moita xente e que ninguén se daría conta da súa falcatruada, e rompería os matraces onde moraban, e sairían os bechos contentos e medrarían e multiplicaríanse ao longo dos días, ao longo das horas e dos segundos; ao longo dos países, ao longo das provincias e dos pobos, e saltarían os mares, desprazaríanse polos ceos e circundarían os continentes e a xente iría caendo tal e como prognosticara e irían morrendo a partir dos sesenta, e cantos menos cartos lle daban máis pasamentos había, e nas súas tullas medraba o diñeiro en toneladas e as toneladas da xente morta eran iguais ás toneladas dos mortos e aledábase da pandemia porque había unha equivalencia entre o peso dos mortos e o peso da súa riqueza e da súa sevicia chegando ao trinomio morte-riqueza-sevicia, e non se daba conta de que tiña xa tanto diñeiro, que se se propuxera, podía mercar o mundo. Non se deu de conta de que ao faltarlle a xente xa non ía ganar coma antes e, ao faltarlle os médicos, xa non podía ser asistido polas outras enfermidades e, ao ir vello, sería tamén cultivo e corpo para recibir o coroavirus, e pensando nisto, e tendo moito medo polo que lle podería pasar, de repente e sen querelo-querendo, vai e rompen os matraces onde tales bechos se contiñan e os bechos saíron sen querer-querendo e infestaron a humanidade querendo sen querer e a el matando.