Pingas de Orballo

O home que quería cruzar o mar
Con parsimonia achegueime co rapaz ata os penedos de Barricobos. Alí sentamos, miramos cara ó horizonte, ou sexa, para o Río Vello e logo dun tempo en silencio... deixa que che conte aquel conto que alguén lle contou ó escritor que o escribiu. Era sobre un home que quería cruzar o mar para chegar a unha das illas afortunadas. A verdade é que no conto non se conta o que foi buscar, porque case toda a acción se desenvolvía no mar. No mar sobre unha pequena barca que collera ás agachadas. O home remaba con ansia. O home remaba cun nó na gorxa. O home xemía en cada golpe de remo. E suaba. E soñaba con chegar. Aínda que el ven vía que se lle estaba facendo eterna a viaxe. Nunca pensou que lle custaría tanto alcanzar a recompensa. Que recompensa? O conto non o contaba, non a descubría. Pero, espera que sigo. O home non deixaba de mirar ó lonxe. E remaba. E remaba. E remaba. Por momentos caía esgotado sobre a pequena barca. Os beizos xa os tiña gretados. Axiña se incorporaba e seguía dálle que dálle. Cando menos o esperaba, alá estaba: a terra da illa afortunada. O seu sorriso chocou contra o mar e un lóstrego de felicidade bambeou a barca. Pero chegou san e salvo á costa. O primeiro que viu foi unha rula. Sabías que nesa illa tamén había rulas? O home ó ver a rula empreñou de melancolía e tan só por iso soubo que a viaxe merecera a pena. Con todas as rulas que hai na súa terra... E aí precisamente rematou o conto. A ti paréceche que este conto se contou a medias?

Cavilando desde un valado
Pois si. Estaba sentado no valado do Poulo da Deosinda, a muller do Chacaritas, cando vin como á miña beira pasaba un alacrán. Foi velo e... “se te pica un alacrán busca cura e sancristán que mañá te enterrarán”. Ante isto, sentín algo así como un arrepío. Pero, e non sei por que, deixeino ir. Outros, ó mellor, púñanlle un pé enriba e esmagábano. Eu... para que; se todos estamos aquí para algo, incluso para facer mal. Deixeino ir e deixei tamén que os meus pensamentos navegasen por outros mares. Aínda que estando no lugar que estaba, o mar quedaba abondo afastado; polo que cambiei as tornas e deixei que os meus razoamentos corresen por outros montes. E correron baixo a banda sonora de “A princesa prometida”. Que bonita película! Que marabilla de música! Que grande Mark Knopfler! Os pensamentos versaban sobre a Cachorra, aquela vaca que cando miraba para min estaba a retarme a que a pillase. Quixen facer a proba e, a moi condenada, seguiu os desexos da súa ollada: que se botou a correr. Ó momento tamén pensei na miña nai, á que, sendo un cativiño e retándoa a unha carreira, ela facía que corría menos, pero cando eu empezaba a rir, esprintaba, pasaba coma unha exhalación e dicíame aquilo de “bícame no cu, que teño paxariños”. Eu, pobre de min, quedaba remoendo unha futura vinganza: anda que cando sexa grande! Axiña deixei de cavilar, polo que erguín e fun dereitiño para a leira do Toupeiro, o meu pai. Con desgana non quedou outro remedio que empezar a cavar no rego do millo.