Pingas de Orballo

A nube negra
Quero deitar sobre a nube negra que pasa, pero non consigo alcanzala. E non teño escaleira que me leve ata ela. Quero e non podo. O querer é un desexo que vén, que penetra e que, co tempo, se vai. Todo nesta vida vén e vai, ou vai e vén. Como debe ser. Miro para a nube negra e sigo estudando a maneira de chegar a ela. E se me atara a un foguete? E se me fixera amigo de Supermán? Non obstante, a mellor solución é soñar con subir polo aire. Para iso terei que buscar a alguén que me sopre e me empurre e me ice e me lance e me eleve. Empezo a buscar xa. Marcho polos carreiros perdidos da misericordia e non localizo a ninguén. Busco polas carballeiras atestadas de enxeño e sigo sen atopar nada. Desespero. Sufro. Súo. Quero deitar sobre a nube negra! Chamo á porta de Supermán. Non está. Díxome Clark Kent que fora facer un recado. Busco un fogueteiro e seica está no Rosario das Antorchas dos Milagres. Agárrome dos pelos. Xemo de rabia, de xenreira. Chamo ó teléfono vermello de Donald Trump para que me deixe un vehículo espacial, pero non se me quere poñer. Non se rebaixa a falar comigo. Que seica son un cero á esquerda e, para máis carallos, nacionalista. Non o sigo intentando. Sento no alto dun palleiro e contemplo a nube negra. Ó mesmo tempo vexo unha táboa que sae dun canastro en forma de trampolín. Non o penso máis: desde o alto do palleiro chouto sobre o trampolín. Empezo a subir impulsado polo desexo dunha ambición. Aterro sobre a nubre negra. Que che dean, Donald Trump!

A ferramenta do xubilado
Ata hai menos dun ano, unha das miñas ferramentas de traballo era un simple bolígrafo. Agora, de xubilado, unha das miñas ferramentas de traballo é unha simple bolsa da compra. É dicir, agora, ó non ter aínda netos, son o home dos recados. É certo que ergo tarde, entre as dez e dez e pico, pero despois collo a bolsa da compra e a procurar traer nela o máis esencial (por aquilo do peso; cando a compra é moita, para algo está o coche). De camiño, faltaría máis, non podo evitar ler o periódico ou periódicos tan axiña como atope o primeiro café aberto. Entro no súper. Entro na panadaría. Entro onde haxa que entrar. Coa ferramenta do xubilado colgada do ombreiro dereito. Menos mal que é pouco tempo, porque A Valenzá é pequena. Despois si xa collo outras ferramentas que usei toda a vida. En primeiro lugar, un libro; este que non falte. Non falta, por suposto. A proba é que sempre andan tres comigo. Por se aquel. En segundo lugar, o ordenador. Para escribir cousas coma esta. Para escoitar música mentres escribo e mentres fochico por unha rede social. En terceiro lugar, outra vez o libro. Porque moito ordenador cansa e a imaxinación mentres les é eterna, milagreira, extraordinaria, fabuladora, marabillosa. O resumo desta miña nova vida é fácil: a mañá faise pequena e emprégoa nos recados, cafés e periódicos; a tarde, nos libros e ordenador. Que vivo coma Deus! Para máis aquel ata me coincide co abandono da viña. Que máis podo pedir! Nada; simplemente seguir facendo eses pequenos recados que me fan saír da casa. Non vaia ser que ma caia encima! Non quero morrer esmagado.