O meu amigo sapoconcho
Quixen correr detrás dunha bolboreta, pero meteuse por medio un sapoconcho, ó que quixen adiantar. Xusto ós dous metros de facelo, deume pena e recuei sobre os meus pasos. Porque el sexa máis lento ca min, non teño porque asoballalo desa maneira. Non obstante, mirei cara el e mostreille cara de ferreiro. Ó mesmo tempo,
berrei. Porque berrar é bo. Berrar é coma cuspir ese veleno que levamos dentro. Posto que o levamos. Porque temos moito veleno. Así é que non me quedou outra que intentar ser un bo samaritano, aínda que, no fondo, quixese esmagar ó sapoconcho co meu pé dereito. Co dereito teño máis forza. Ben sabe Deus que non son de dereitas! Non quero desviar a atención da miña amiga tartaruga. Si, xa era amiga. Que queredes, a mentalidade humana ás veces é coma un vaivén; hai uns segundos quixen poñerlle un pé enriba (o dereito, repito), e agora mesmo o sapoconcho saca a súa cabeza da coiraza e mírame de esguello. Anda, anda, lle dixen, que me acabas de amolar; xa non consigo ver a bolboreta. E co bonita que era! O sapoconcho debeu entender porque esbirrou e púxose a andar. Tiven que ir ó seu paso, claro. Andar tan avagariño é algo que me mata. Pero ou o deixaba só ou non quedaba outra que andar coa súa sombra. E a sombra da tartaruga é moi pequena. Polo que os meus pasos eran lentos, tan lentos coma que nos levou unha eternidade chegar á cuneta da estrada, onde, nun cachafundo de auga se somerxeu o meu amigo. Moi amigo, moi amigo non era; porque non me dixo nin adeus. Seguín buscando máis bolboretas.
Visita á cidade
Odilo Riquelme Poseso ergueu cedo porque quería ir á cidade. Tiña ganas de ir á cidade. Preparouse coma tan só se prepara a xentiña das aldeas, é dicir, a base de ben, aínda que con présas. Odilo Riquelme ten todo o tempo do mundo, pero nestas cousas sempre se mete présa. El mesmo nin sabe por que, pero... A proba é que nin tan sequera almorzou. Pensou que se lle daba a fame, xa se metería en algún café. Colleu o seu cochiño barato e encamiñouno polas estradas que ían á capital. Polas pobres estradas, todo hai que dicilo. O cochiño é dos baratos pero ten o seu aparato musical ou radiofónico, que é o que realmente lle importa ó fillo da Pandorga, pois tan axiña como se subiu a el, meteu unha das cintas musicais que tiña na bandexa da porta esquerda e axiña cuspiu unha música galega con moito ritmo. Odilo Riquelme ás veces seguía o ritmo da música co volante. Calquera que o vise pensaría que xa iría perdidiño. Pero o
fillo do Garabato sabía por onde andaba; bebía pero nunca se emborrachaba. Chegou á capital nun santiamén; o santi para o traxecto e o amén para buscar aparcadoiro. Logo de atopalo, dispúxose a andar. Non tiña présa, pero cando vía un semáforo andaba ás carreiras. Miraba un escaparate, sorríalle á xente e de cando en vez moneaba coa cabeza, dando a entender que saudaba, e volta a mirar máis escaparates. Percorreu a cidade durante case dúas horas. Cando subiu de novo ó seu cochiño, agora tocáballe ás noticias. Nun alustro escoitou os titulares e puxo de novo música. Visita feita, pensou.
Porque a vida segue
Martes de Entroido. Catro menos vinte da tarde. Esperando o momento de que chegue a desfile da Valenzá. Mentres espero, escribo. Mentres escribo, escoito música. Mentres escoito música, penso. Penso no verme luceiro da aurora e naquelas mulleres que desexan un certo cariño dos seus. Non todas son felices no seu propio aniversario. A vida da paus cos ollos abertos. A vida pon a cada un no seu sitio cando a esperanza foi auga de bacallau. Non queda outra que tirar para adiante e pensar nos que si te aman. Agora que cada quen busque entre as matogueiras da súa conciencia, entre os carreiros da súa sensatez. Catro menos cuarto da tarde. O tempo pasa e todo segue igual. O sol asoma logo dunha mañá escura e un bolígrafo vermello tacha de cando en vez aquelas anotacións que xa se usaron, que xa foron, que quedarán para o recordo ou que se subiron ó feisbuq. O móbil rematou de cargarse e queda preparado para arquivar a memoria dun desfile que será, que transcorrerá con parsimonia e baixo a atenta mirada de viandantes que aparecerán a moreas. Porque hai instantes na vida nos que hai que contemplar o que fan outros. Despois cada quen que xulgue se fixeron ben ou non. Como a vida mesma. Esta, por veces, bambéase sen ritmo; outras queda quietiña e esperando a que alguén a empurre; e case sempre tira cara á adiante. Porque a vida segue. Como a corrente do río Arnoia. Cos soños cumpridos ou sen cumprir. Catro da tarde. Bernard Herrmann pon a música nos meus oídos, e o tempo pasa. Nada se detén. Os aniversarios, menos.
