Pingas de Orballo

Unha farsa de Manuel María
Agora mesmo acabo de chegar da Casa da Cultura de Barbadás de ver unha bonita farsa, un agradable esperpento, unha alegoría incontrolable, unha parodia preciosa, ou sexa, unha obra marabillosa. A obra “O meu mundo non é deste reino”, da compañía Teatro da Ramboia, é a adaptación de “Farsa de Bululú, que Manuel María escribira no 1992. Dirixida por María Peinado, a obra acadou o Primeiro Certame Manuel María de Proxectos Teatrais. Con tan só dous actores e diversos tipos de monicreques o espectador contempla a realidade dun totalitarismo que espreme, que esmaga, que machaca; ou a parodia dunha ditadura franquista que conxelou e que aínda conxela o sorriso. Porque nesta... comedia?, hai risas duras, risas que doen, risas de carraxe, mesmo risas de medo. A obra é un salouco que esgaza, unha queixa eterna, unha burla das marionetas que queren e conseguen controlar ós súbditos, ós submisos, é dicir, a autentica realidade. Unha realidade que semella que latexa na actualidade, que ten un fondo que produce un pouco (ou un moito) de medo. Porque todo o que se contou pode incluso volver. Ese é o medo! Penso que, hoxe mesmo, esa farsa, ese esperpento, esa alegoría, esa parodia está máis presente que nunca. Oxalá a apreciación sexa toda unha esaxeración. Oxalá. “O meu mundo non é deste reino” faise enorme grazas tamén á actuación de Anxo García e o lalinense Fran Lareu. Inmensos! Auténticos! Fixeron crible o incrible.

A escuridade é negra
Contemplei as ondas do mar desde o bordo do acantilado. O medo espertoume do soño. Estou a máis de douscentos quilómetros da costa, deitado nunca cama que mira cara ó oeste. Deixo de escoitar o ruído do mar e de ver o vaivén das ondas. Medio me ergo e asento as costas sobre a cabeceira da cama. Collo o libro e ábroo pola páxina 149: “Falou sobre como esta vez a Escuridade se proxectara dunha maneira única”. Deixo de ler e intento mirar máis alá da ventá. Non hai nada; tan só unha escuridade que non mete ruído, pero que tampouco está en silencio. Porque noto algo, porque sinto un espírito que non se ve pero que está aí. Axexando. Observando. Quizais esperando. Cerro o libro, pecho os soños e quero soñar outra vez co que me ofreza o mar. Pero estou a máis de douscentos quilómetros da nostalxia. O mar é aquela cousa azul, ás veces medio verde, que tenta a que te sentes nun penedo, nun penedo calquera para que deixes pasar o tempo. En silencio, ti. Con ruído, el. Abro os ollos, ergo da cama e marcho para escribir algo. Escribo sobre un soño que puido ser e non foi. Ó mesmo tempo escoito un tema musical co ruído do mar de fondo. Ó final todo conflúe no desexo dunha ansiedade, ou na ansiedade dun desexo. Sigo dándolle ás teclas do ordenador para deixar constancia de que a ambición é moita nestes tempos nos que falamos todo e non dicimos nada. Porque non sempre vemos máis alá dunha ventá aberta. A escuridade sempre foi negra.