Volveu a chuvia
Volveu a chuvia e Kobe Bryant deixounos un pouco orfos. Volveu a chuvia e lembro unha nova que lin hai uns días sobre unha muller que afronta case tres anos de cárcere por pegarlle a un fillo que sacou malas notas. A verdade é que ó ler ese titular case me dá a risa; porque pensei en min e na miña nai. Sempre aparecín con suspensos na casa, incluídas as notas finais e ata as de setembro. Sempre arrastrei materias dun curso para o seguinte. E a miña nai, xa o teño dito, tiña a man moi lixeira, como lixeiros eran os obxectos que pillaba ó seu arredor. E nunca se me pasará pola cabeza que fose merecente dalgún tempo no cárcere, nin tan sequera de ningunha amoestación. Claro que, despois, cando xa lin a fondo a noticia, cando xa a lin enteira cheguei á conclusión de que esa muller merecía máis dos tres anos de cárcere. Porque seica, a maiores de
darlle labazadas, golpeábao cun cable nas pernas e dáballe puñadas nos ollos. Na consulta médica, ó neno descubríronlle o corpo cheo de hematomas. O que significa que non eran unhas simples lapadas de carraxe por suspender. Iso xa era maltrato puro e duro. Nun neno! Nun fillo! Dise que unha nai sempre é unha nai, pero tamén é certo que hai nais que nunca deberían parir. Volveu a chuvia, pero, por sorte, a borrasca Gloria xa nos deixou. Aínda que, iso si, deixou un rastro demoledor, con mortos, desaparecidos, neve, mala mar, desolación e gastos enormes. Volveu a chuvia e non queda outra que meterse no coche para poder ler un chisco. Imos alá.
Verdades e mentiras
Case sempre digo o que penso, aínda que ás veces penso que todo é mentira. Por momentos é complicado diferenciar unha verdade dunha mentira, e viceversa. Tamén penso nas mentiras piadosas... que seguen a ser mentiras. Os políticos teñen fama de mentir moito. Todos mentimos algo, uns máis e outros menos. Os que máis son os políticos. A ver, se dixeran verdades non terían esa fama de mentiráns, de falsos, de aproveitados. Minto sobre o tempo que transcorre desde a solicitude dun desexo ata o cumprimento do mesmo. Aínda que o desexo sexa verdade. Confeso que na infancia sempre pensei que sería o rei do mundo, pero na actualidade nin son DiCaprio nin me considero James Cameron. Soñaba con aquela verdade que non tardou en converterse en mentira. É verdade que me emocionei por entre os palleiros da memoria, como é mentira que gozase feliz dentro da miseria, case na indixencia. Hai certas verdade que desexamos de corazón que sexan mentira, como hai mentiras que ansiamos asumilas como verdades. Xa se sabe que a esperanza, para as mentiras e para as verdades, é o último que se perde. Sempre tiven a esperanza en saber mentir ben e que ninguén desconfiase das miñas verdades. É moi difícil asimilar a mentira cabalgando sobre a autenticidade, pero por veces non queda outra que planear o engano para acubillalo, para encubrilo como veracidade. Case sempre digo que o tempo pasa e todo cambia, aínda que hai veces que, isto, tamén é mentira.
Berrando polo tren
Quero rebentar o mundo porque levo tempo intentando subir ó tren e este non para na estación. O tren é o tren da saudade. A estación é a estación da esperanza. Ó mellor é ó revés. Ás veces chafallo, embrollo os termos. Non sei se a saudade significa pretérito e se a esperanza é o mesmo que desalento. O tren ten rodas de ferro e vagóns
cheos de sentimentos e de afectos. A estación asenta á beira dos raís ou das vías e por estas corre a infancia ata máis alá da ponte das Cepas. Quero rebentar o mundo porque vexo, alá ó fondo, o túnel e teño medo a cruzalo. A escuridade non deixa ver as carraxes que levamos dentro. Outros dirán que son os demos os que nos rillan as entrañas. Vai ti saber. Pasa outro tren por diante da estación e tampouco para. A velocidade del non me deixa ver ben as caras pegadas ás xanelas. Aínda que a algunhas si lles noto o cansazo, o tempo transcorrido entre un alento e un berro. Hai xente que bota a cabeza fóra e berra. Eu tamén berro desde a estación porque non se detén a máquina dos meus desexos, o convoi da miña ambición. Berro e corro detrás do tren ata a mesma ponte das Cepas; sen decatarme, nun suspiro e sen medo de que cruzara o túnel escuro dunha vida que vai e vén por entre as travesas da memoria ou por entre os parafusos enferruxados. Pouco a pouco deixo a estación e baixo berrando por Baños de Molgas porque o maldito tren non se detivo. Eu só quería subir ó tren das ilusións e sentar nun vagón calquera para aloumiñar un sentimento.
