Con Fiz en Begonte

O Nadal convidoume a facer viaxes afectivas con carga emocional, e na semana que celebramos o XLIV Premio de Poesía do Belén de Begonte, concedido ao amigo Xosé Otero Canto, encamiñámonos a este recanto para min unido ao entusiasmo do seu artista Xosé Rodríguez Varela, mestre de taller e compañeiro noutrora no centro de formación profesional de Guitiriz co que partillei os segredos e os misterios da nosa paisanaxe rural, cantados nas achegas poéticas de Fiz Vergara Vilariño, o creador da Lóuzara Xabreira, ao pé da Serra do Oribio, arestora ameazada.

Así, no Nadal do 1991 cumprimos cun dos soños de Manuel María, nomear a Fiz “Chairego de Honra” e escollemos a paisaxe de Begonte coma esceario onde recibíu premios en poesía ou xornalismo en dez edicións do seu certame, sen esquecer outros recoñecementos en Vilalba, o Premio Xosé Chao Ledo, ou en Caldaloba (1996). Arroupados pola Asociación de Escritores e por ducias de veciñas/os das Terras de Guitiriz mergullámonos nun mar de poesía no Centro Cultural e nun banquete literario no San Martiño de Carral. !Canto me entusiasma ver o diploma daquel acto nun lugar preferente, enriba da máquina de escribir no seu obradoiro tal coma él o colocara!.

No Belén seguen resoando os versos do “poeta muiñeiro” coa música do seu “vello muíño”, “á beira da fonte”, e do Río Lóuzara. A miña primeira visita ao seu fogar foi con Manuel María e alí voltei noutras xeiras, desfrutando da paisaxe máis navideña e doutras. Ata acompañeino cando lle dedicaron unha rúa en Sarria, pero as andaduras máis feiticeiras foron nas actividades de Xermolos. Fiz é moi xeneroso e agradecido e convidoume coma padriño á presentación da Asociación Val de Lóuzara no Colexio de Paredes que leva o seu nome na Festa das Nosas Letras do 1993. Aquela iniciativa veciñal segue a alongar a nosa amizade que inza cada solsticio coa enerxía das súas panxoliñas e de proclamas coma “O Belén electrónico de Begonte, un facho de luz sempre aceso” (El Progreso, 5-I-1988).

Fiz foi o mestre que me contaxiou da tenrura dos cans, os seus compañeiros nas viaxes polas paraxes máis íntimas, con versos ilustrados polo creador begontino Xabier Quijada.