Porque o silencio é calma
Furga o ruído por entre as sabas brancas do silencio, pero a tarde non dá para moito máis que un simple latexo de esperanza. Queda o consolo de ver como Batman anda polos tellados dunha novela barata. Son o Robin que devece por un cacho das súas ás. E deixo caer unha pinga de orballo sobre un papel branco. Pouco a pouco choro sobre mollado. Non obstante, volve a esperanza de que o silencio aniñe no máis profundo dos meus sentimentos. Porque o silencio é calma, e a calma é nostalxia, e a nostalxia é un brillo na mirada. Ergo da cama e contemplo o día cheo dunhas nubes brancas que semellan unha película romántica. Pero non hai romanticismo nun berro que esgarra o silencio.
Sempre hai que berrar un pouco polo medo. O medo é libre e treme o corpo ante a ignorancia dun desconsolo eterno. Así é que berro por un xuízo que non me chega, por unha luz que non alumea e por unha nube negra, moi negra que asoma polo horizonte da serra. Detrás do berro volve o silencio. Ese silencio cálido, agarimoso, sentimental e cheo de soños en primeira persoa do singular que se reflicten na terceira persoa dun verbo sen igual. Non quero que volva o ruído, e tampouco quero berrar. Quero quedar en silencio para que o tempo non estoure á miña beira e para que a vida pase sen estrondo, sen meter ruído. Quero asubiar baixiño un verso que vai e vén por entre as estrofas da concordia, por entre dúas caras que se miran, que se miran, que se miran. Pecho os ollos, vexo as caras, e soño.
Desvirtuando a linguaxe
Sei que é difícil acostumarse a poñer nas datas o ano 2020, pois a inercia segue a escribir 2019. Hai que borrar, claro. Pouco a pouco, pasiño a pasiño. A Fundación Fundéu BBVA, ou sexa, a Fundación do Español Urxente, asesorada, por certo, pola RAE (Real Academia Española), e quizais por iso da urxencia non quixo ir pasiño a pasiño e, sen pensalo moito, escolleu como palabra do ano 2019 os emoticóns. Como se lle pode chamar palabra a un símbolo ou chintófano ou chisme ou debuxo! Entendo e sei que eses chintófanos xa son lei de vida na linguaxe, principalmente, das redes sociais, pero nunca se lle pode chamar palabra! O peor de todo é que xa non ten marcha atrás. A nosa linguaxe escrita vai de mal en peor. Entre monecos deses, abreviaturas e verbas estranxeiras, a nosa linguaxe xa non hai por onde collela. A maioría das veces teño que virar o cu por riba da cabeza para poder ler o que alguén escribiu en, por exemplo, o feisbuq ou o guasap. Estamos a desvirtuar a linguaxe! Non concibo como a propia RAE fai coma que non ve, mira para outro lado. Nin tampouco concibo que o Goberno español non tome cartas no asunto. Dentro de nada o noso dicionario constará tan só cun centiño de palabras, e menos mal. E co bonita que é a palabra! Como se entende que alguén prefira un debuxo cos beizos en vermello en vez da palabra bico. É como debuxar o bultiño do peito da muller e non chamarlle mamila ou bico do peito. Bico do peito; que marabilla de nome!
