Hoxe é o día dos Reis Magos. Os Reis Magos semella que nos trouxeron un novo Goberno para España. E digo semella porque isto escribino o sábado. Aínda que, os Reis Magos, xa poden traer o que queiran, porque a min... a min nunca me trouxeron nada. Pero teño unha alma tan caritativa (ou tan infantil, todo hai que dicilo) que sigo crendo neles. Nunca me trouxeron nada porque, ó mellor, debíase a que non deixaba as chancas no balcón. Non as deixaba porque, unha de dúas, ou se mollaban ou se endurecían por culpa da xeada. A realidade era que, para que deixalas se sabía que na miña casa da rúa da Igrexa de Baños de Molgas non tiñan parada e moito menos fonda, claro. A ver, se non deixaban nada, que foran parar a outro lado, os condenados. Na corte estaban as vacas, no cortello os porcos e arriba estabamos nós. De fonda, nada de nada. O que non dá non recibe. Así de sinxelo.
Os Reis Magos nin tan sequera me traían os restos do día anterior. Chámolle restos a esas pesetas que garduñaba a noite anterior logo de cantar os Reis polas casas da vila. O de quedarme con esas pesetas vai porque todo o que acadaba cantando, de paspán, deixáballo á nai. Canta inocencia a miña, que ata tiña medo que se dese conta de que gastara tres pesetas nun Celtas ou nun Peninsular. E se por un casual algún ano a nai estaba, chamémoslle, caritativa, de quiero, podía ó mellor darche unha peseta para tomar un Vila (vasiño de laranxada que vendían os Vila da Estación, o que hoxe sería un vasiño de Kas ou Fanta) ó día seguinte, festivo, ou sexa, día dos Reis Magos.
Non obstante, a inocencia, a esperanza, os soños non me abandonaban ano tras ano. Non deixaba igual as chancas, pero, no fondo, nese soño, nese devezo infantil... ó mellor este ano cae algo. Nunca caía, claro. Porque os meus Reis Magos eran tan pobres, tan pobres que aquela peseta que podían dar tiña que quedar en reserva por se se puña mala unha vaca ou un renchiño ou había que mercar ovos porque, as catro ou seis pitas, no inverno, e á causa do frío, baixaban unha barbaridade a súa produción. Con 60 anos sigo soñando con eles, aínda que estou por apostar que, hoxe, estou igual que onte e que o sábado. Oxalá contigo, lector, se portaran ben.
