O vidente de Baños de Molgas
Deixo de escribir no ordenador, pecho os ollos e deixo que a miña mente busque e rebusque o número que vai tocar no sorteo do Neno. Xa está, será o 77.777. Son o adiviño de Baños de Molgas (pitoniso, en galego, non existe; si pitonisa, ou sexa, que non entendo un carallo) e vai saber a vidente de Xinzo de Limia o que é acertar. Esta non atinou co número do Nadal porque seica fallaron as súas malas vibracións. Penso que quen realmente fallou foron eses inocentes que se ilusionan cun simple brillo nunha bola de cristal ou cunha pequena nube de fume. Pero aquí estou eu, o médium de Baños de Molgas, que prognostica un futuro cheo de días por pasar; con nubes e raios de sol, con pingas de orballo e folerpas de neve (se non é no maio será no inverno), con ruídos
do mar e silencios nos recunchos pechos, e con asubíos por entre as carballeiras e rezos dentro das igrexas. Profetizo que detrás do luns chegará o martes e detrás da vaca correrá o boi se quere aterrar no lombo daquela para, nun futuro inmediato, gozar. Somos tan inocentiños que, sabendo que o cravo está ardendo, agarrámonos a el. Por se aquel. Pero ese aquel non arrea. Ese aquel non se detivo en Xinzo polas malas vibracións da Lagoa de Antela. Non vos queda outra, amigos, que confiar no vidente de Baños de Molgas. Este di de corazón que o 77.777 será o número que vos ascenda ós ceos. Se por un casual, a cousa non se cumpre é por culpa dos americanos, que a un servidor nunca lle deixaron boas vibracións.
Comer e Calar
Dun tempo para acá queremos meternos en todo, queremos ser mestres dunha sociedade que sempre vai ó seu aire e queremos poñer o granciño de area precisamente nestas datas que semellan especiais para a maioría. Mesmo nos atrevemos a aconsellar os temas de conversación que temos que evitar nestas reunións familiares do Nadal. Aconsellan que non falemos de política nin de deportes. De que falamos entón no noso país? Das herdanzas? A ver quen é o chulo que move o marco dunha leira na nosa Comunidade. Pola política e o deporte berramos, discutimos, insultamos... pero polo marco ata matamos. Tamén podemos falar das relacións familiares. Todas as conversas sobre este asunto adoitan empezar sempre de broma. A broma axiña sobe de ton e, pouco a pouco, ponse da cor da bile ata que mesmo chega o momento en que rebenta. Cantas máis persoas integren unha xuntanza, máis posibilidades hai de que todo se vaia ó garete, á deriva. Porque a todos nos gusta opinar e sempre queremos que os nosos criterios leven ou teñan razón. É complicado, moi complicado buscar un tema de conversación para estas datas. Ata creo que habería discrepancias co belén do Jácome, que xa é dicir. Algún ata o defendería como se defende el, é dicir, achacando que, polo menos, aínda que sexa mal, se fala de Ourense. Non obstante, é moi triste que queiras acaparar visitantes ou turismo por algo negativo. O primeiro ano, si, a novidade, pero ó seguinte... Así é que, mellor será comer e calar.
A Xefa
Case nunca leo o Marca porque sempre fala de quen fala, e para saber de deportes chégame con ler esa sección dos xornais do día. Pero, ás veces, e debido a que xa lin os que tiña que ler, non me queda outra que botarlle unha ollada se non quero estar de paspán ante a barra dunha cafetaría. O outro día ata me mereceu a pena o botarlle a ollada, pois aparecía unha entrevista dese marabilloso xogador chamado Iñaki Williams, do Athlétic Club de Bilbao, que deixou unha frase que me fixo rir e que me encantou. Tanto que estou cun Pingas por culpa dela. A miña nai é a xefa. Dáme dúas hostias e alixéirame. Iso é unha nai, carallo! Fíxome graza porque, claro, ó momento xa pensei na miña. Porque a miña nai dábame máis de dúas; dábame coas achas da leña, co rabo da escoba, coas cabezas dos nabos, coa vara do monte e se facía falta dábame incluso coa foucegata. E non pasou nada. Se nin tan sequera cheguei a sangrar, que xa é dicir. Sigo aquí, vivo e defendéndoa.
Porque, ás veces, a unha nai non lle queda outra que poñerse seria. Necesita poñerse seria! E debemos entender que ten dereito a poñerse seria. Non podemos chegar a esa ridiculez de que cando vemos a unha darlle un azoute no cu, zas, denuncia ó canto. Por Deus bendito, que os cueiros de hoxe amortecen, debilitan de tal maneira o azoute que o cativo nin se decata. Antes non tiñamos cueiros! E caían lóstregos por todos os lados e en tal cantidade que non dabas feito a cubrirte. Aquí estou, feliz e queréndolle un montón á miña nai.
Conversa estratosférica
Quero sinalar que a distancia que hai desde o infinito ó máis alá é infinita. Así me dixo o alieníxena que sentou á miña beira. Tamén che digo que a liña máis mal escrita no libro máis pésimo leva as mesmas letras do dicionario que a liña mellor escrita sobre a máis impresionante novela. Deixoume aparvado. El ben que viu a miña cara de pasmo, xa que ó instante ensinoume un sorriso... estraño, quizais estratosférico, ou galáctico. Ora ben, o asubío que sae dos teus beizos nas mañás de néboa espesa dá voltas e máis voltas para atopar unha abertura pola que asome a luz do día. Está visto que o alieníxena ten ganas de parola. Segue prendido a min e coa confianza incluso me bota unha das súas mans polo meu ombreiro. Mireino de esguello e cando me deu a impresión de que quería seguir coa súa leria, adianteime dicíndolle que que estaba a pasar, que todos os alieníxenas que chegaban a verme ou que chegaban a Baños de Molgas aterraban na Pitediña. Certo que lle ocultei que o todos eran tan só el e ese amigo que me visitou xa varias veces e que sei que estaba a piques de aterrar de novo. Tamén me mirou de esguello e soltoume aquilo de... e a ti paréceche que podo aterrar por entre os carballos das Mestras ou nos terreos dos Campos? A verdade é que non, a verdade é que o mellor sitio é na Pitediña ou na Chaira. Pero nesta, claro, para non escarallar o campo de fútbol... A ver, listo, pregunteille, canta distancia acabas de percorrer. Non me soubo dicir. Calou, deume un bico na fronte e despegou.
