Facendo o que critico
Acéndense e apáganse as luces dunha árbore de Nadal e un pardal peitea polo medio da praza. Marmaña e o silencio faise ruído ante o arrastrar dunha cadeira existente na cafetaría. O río Arnoia volve a desbordarse porque... chove. Mellor dito, choveu máis do que chove. Xa imperan de novo as súas imaxes polas redes sociais coma se nunca viramos unha chea. Agora a auga bótase fóra dun simple regato e xa temos unha inundación nos medios de comunicación. Dous coches vermellos están aparcados fronte ós meus ollos. Unha nena espera ante a farmacia, a non sei quen, ou a non sei que. Penso que ó mellor ata me achego a Baños de Molgas para ver a chea, sacarlle fotos, subilas a unha rede social e dicir que estamos inundados,
que a Venecia ourensá se debuxa, se retrata no Parque Ansuíña e nas Mestras. Despois, de listo, vou e critico as cheas dunha pequena caldeira que atravesa as Lamas. A ver, de cando en vez é bo aguilloarme a min mesmo. Separo a perna dereita (que a tiña cruzada coa esquerda) e penso neste día noxento que non me deixa ler. Seguen as luces da árbore de Nadal tumba que dálle ou zumba e dálle, e un servidor ve como os coches pasan a todo correr. A pantalla do móbil ilumínase e un guasap que chega cun chiste político. Odio os chistes políticos porque a maioría deles non comungan cos meus ideais, e tampouco os reenvío para non amolar a uns ou ós outros. Non son un santiño. A nena que esperaba ante a farmacia xa marchou. Nin sei con quen nin sei para onde.
Ou é ou non é
Creo que foi o sábado cando lin nos xornais certas críticas sobre o tráfico nas zonas peonais da cidade de Ourense por culpa dun accidente que causara un furgón. Penso que tamén xa máis dunha vez critiquei o mesmo incumprimento que adoita acontecer, principalmente na rúa do Paseo. Volvo a elo porque precisamente o día anterior a esas críticas, ou sexa, o venres, e aproveitando que tiña a un rapaz na autoescola, fun dar un paseo ata o centro desde Mariñamansa. Metinme, claro, polo casco vello. Axiña tiven que ir con cen ollos porque cada dous por tres aparecía un coche circulando. E cando cheguei á propia rúa do Paseo, a maiores de circular, eran os que estaban aparcados. Dun lado e do outro. A exposición automobilística daba para foto ou para un vídeo deses que tanto imperan nas redes sociais. Cando cheguei á altura do Parque de San Lázaro dei a volta e, en vez de diminuír os vehículos, aumentaran. Aumentaran tanto que ata a propia policía local se subiu ó carro dos despropósitos. Si, xa sei que alguén dirá que pasarán de cando en vez para a súa correspondente vixilancia ou control. Pero tamén podían facer acto de presenza a pé, digo eu. É que é incongruente sinalizar unha zona peonil e despois ver que, incluso en certos momentos do día, haberá máis coches que xente. Ou é ou non é, e punto. Xa sei que os de carga e descarga... Ai meu Deus, se tiveran que facer o que faciamos nós cos feixes de nabos ou de ferraia para levalos das fincas ás casas. Ó lombo! E máis dunha vez ó día.
A sombra do futuro
Apértame a goma do pixama no cadril, pero aguanto coma os heroes. Sempre souben aguantar aquelas opresións coas que me quixeron castigar. Hai moito malnacido pola vida, ó que eu, por suposto, lle viro as costas. Sempre fun un heroe ante eses penedos que os malnacidos deixaron atrancados nos camiños. Cunha simple man apartábaos para as beiras. Os heroes teñen moita forza; incluso aqueles que son escuálidos como a fotocopia dun suspiro, ou como a contraluz dunha placa de raios infravermellos. Ás nove e media da noite síntome heroe escoitando a Andrew Strong ou dándolle ás teclas dun portátil á velocidade dos dous furabolos tan só. Non fai falta escribir á velocidade da luz para dicir catro trapalladas sobre un heroe imaxinado, suposto, inventado.
Podo escribir moi lentamente para dicir que o asubío que sae dos meus beizos viaxa por entre as corredoiras desa nenez da que sempre se esaxera algo. Ou moito. Sempre é bo deixar que os sentimentos avulten sobre a memoria do tempo. A ver!, non todos os días se pode ser heroes. Quero ser o heroe do infinito e máis alá, heroe do latexo que se oe ó lado e semideus dunha conciencia salvaxe á media distancia. Tiro da goma do pixama e alivio un pouco esa presión, de tal maneira que chego a dubidar da miña heroicidade. Pero ó soltala volvo aguantar a dor coma un auténtico heroe. Heroe de pouca monta, de pouca sonada. Pero son feliz pensando que a miña sombra é longa... e fraca. Algo así como a sombra do futuro.
Unha vila grande, enorme, inmensa
Botei a andar. Botei a andar polas rúas da vila. A vila era grande, enorme, inmensa. A vila estaba chea de rañaceos, por un lado, e de casiñas, polo outro. A vila deixaba un certo cheiro a humanidade. Aínda que as súas rúas estaban cheas de coches que ían e viñan, que corrían e que estaban aparcados en dobra fila. Aínda que as súas beirarrúas tiñan por aquí e por alá árbores pequenos e cans que mexaban neses árbores pequenos. Das súas necesidades maiores é mellor non falar... porque hai para dar e tomar. Unha casiña da vila deixaba escapar por unha televisión ou por unha radio ou por un aparato musical a voz de Patxi Andión. Imaxino que alguén estaba homenaxeando a súa morte. Descanse en paz. Seguín andando polas rúas da vila. Crucei cun coñecido e solteille un ola. Un chisco máis adiante atopeime con outro e, a maiores do correspondente saúdo (nunca lle negarei o saúdo a ninguén), ensineille un sorriso aberto e agarimoso. Ollei para o rañaceos máis alto e perdéuseme a vista. Como notei axiña que me perdía polas rúas. Lémbrese que era unha vila grande, enorme, inmensa. Non se deberían deixar facer vilas tan grandes... perden a humanidade. Cheiran a humanidade, pero perden a humanidade. Sei que me entendedes. Na vila grande (acabo de dicilo cando me atopei con coñecidos) deixamos caer o saúdo e non imos máis alá. Mentres que nunha aldea... logo do saúdo, vai a silva que engarra, que engancha e non deixa seguir en tanto non paroles o habido e por haber.
