Panxoliña

Xosé busca, anda sen tino
nun outo descansa ela

Xosé é mozo fermoso,
devezos cheos de anguria
relucen nos ollos fondos.
Peta, pide, olla, escoita,
vén de volta e sen acougo.

Ela agarda solermiña,
espernexa o neno ledo
porque quere nacer logo
xunto co primer luceiro.

María canta a modiño
cantar xudeo de berce
el escoita e maina, sinte
a quentura do seu niño.

O pai, ollos de luz e lume,
fachóns acesos, degoiro
de topar un teito a xeito
trebóns nin neve,nin vento

Devalece a lus do día
xa palpabrexa unha estrela.

Nunha aperta, camiñando
eles van cara a ningures...
canseira, esperanza e medo.
Con alfinetes de estrelas
negro cobertor do ceo.

Escoitase un infantil pranto
muxe a vaca, o burro ornea
ledas solfas, gando amigo
bafan, rinchan, cacarexan,
na corte perto o camiño.

Durme sorrindo o mociño
e a nai, a súa beira.
O pai, sentado nun tallo
descansa e, lecendo, prega.

Chamadoira do Casal 24 de Nadal 2019