Ver sen mirar
Atravesaba o Pancracio bancos de néboa a 70 km/h. e o Celta perdía en Leganés. Non levanta cabeza. Miro o reloxo e son as nove e cuarto da noite. Wayne Shorter fai que o seu saxo deixe música celestial nos meus oídos. Libros e dicionarios sobre a mesa. Un bolígrafo sobre a mesa. Dous dedos que golpean as teclas. Quero escoitar o ruído do mar, pero estou nunha cidade de interior. Maldita sexa! Coa gozada que é escoitar o ruído do mar. Miro para fóra e vexo a noite pecha. É noite pecha. O móbil está no chan cargándose. Coa man esquerda refrego os ollos e deixo que sexa o pensamento o que vexa sen mirar algúns soños que, co tempo, sei que nunca serán realidade. Por moi bonito que sexa soñar, ás veces, tales soños quedan en auga de bacallau. Cambio de música e escoito agora o tema Brenda, Brenda que asoma na película Bagdad Café,
unha dos filmes máis bonitos que vin na miña vida. E vin xa uns cantos. Volvo mirar o reloxo e tan só avanzou dez minutos. Xa se sabe que, por veces, o tempo corre á présa e, ás veces, rende que nin o demo. O bolígrafo que teño sobre a mesa é de cor vermella; para puntear, para tachar, para anotar, para apuntar. Que dirán algúns se digo que o verme luceiro que vin no atallo ergueu sobre dous caxatos de carballo e ante os meus ollos bailou un fandango? Ou, ó momento, bailou ó ritmo que Arco da Vella marcaba co seu tema Canción de berce? Non digades nada, porque fun eu o que lle dixen que apartase se non quería que...
O tren
Collo o tren con destino ó conto de nunca acabar, aquel no que a néboa non deixa ver máis alá dun simple soño. Non se detén en ningunha estación, nin tan sequera na que abrolla unha poesía chea de sentimentos. Asento no segundo vagón e escoito o troupeleo das rodas para afirmar que o tren me leva polos raís da vida en suspensión. Máis adiante non sei que atoparei. Quero pensar que me encontrarei cunha ilusión que está moito máis alá dun desexo ou cun asubío que me marque o ritmo dunha nostalxia. Quizais dea de fociños co verso que perdín naquela adolescencia; de cando soñar era bonito. O tren segue vía adiante para penetrar nun túnel escuro e con medo de chocar contra unha parede de cristal na que se reflicte a alma morriñenta dun consolo. Eu, eu mesmo teño medo de que no meu reflexo non saiba quen son. Ás veces é moi difícil saber se estou flotando ou se teño os pés sobre a terra. Aínda que mellor é flotar que afundir. Tan só se afunden aquelas esperanzas nas que non se cre. Menos mal que eu... eu nunca perderei a esperanza. O tren empeza a frear no último capítulo do conto de nunca acabar, para deterse definitivamente na estación de Baños de Molgas, ese lugar no que máis de media vida se deita sobre as liñas escritas dunha novela que aínda non chegou á súa fin. Baixo do tren e espero a que alguén lle dea orde de partir. O asubío do convoi conmóveme o corazón e unha bágoa de pesadume quere asomar nesta noite pecha. Pero trago fel e deixo que o tren siga o seu destino.
De interese en interese
Teño o peto do pantalón cheo de papeis, de notas que pillo dos xornais, de listados cos libros que leo, de apuntes interesantes para consultar, pois a memoria non é o que foi. Vai frío. Vai un frío do demo. Nótoo nos pés, nos malditos pés. Dáme pena a rapaciña Greta Thunberg. Non sei, imaxínoa como unha boneca pasando de man en man, de interese en interese. Estanlle escarallando a infancia. E coa marcha que leva estragaranlle a adolescencia.
Tamén me dá pena o xabaril. Si, como oídes. Ou como ledes. Achácanlle que é unha praga porque causa case tres mil accidentes de tráfico ó ano e, por suposto, danos á agricultura. É certo. Pero antes, cando el xa estaba aquí, había carros de vacas e non coches. Pero antes, para arar un eido, levaba medio día e o xabaril non se achegaba a fozar. Agora, cun tractor, árase nuns minutos e xa abandonas a leira. O problema non é o xabaril. Cada vez invadimos máis o seu espazo. Eu, por exemplo, agora, reduzo bastante a velocidade do coche moito antes de entrar a un centro de poboación porque sei que os porcos bravos se achegan máis e máis ás aldeas, que é onde poden acadar algo para o seu sustento. Xa que no monte, entre incendios e desaparición de moitas especies, o pobre, ten que buscarse a vida. Coma o ser humano. Claro que o ser humano é tan intelixente que só este é digno de merecer todos os espazos abertos. Incluso aqueles nos que nunca imperou. Así é que non queda outra que conquistalos. Ós demais que os parta un raio.
