O reino de Dona Bica

Unha noite de inverno zoaba o vento con forza, como lobo famento ouveando polas montañas, e o cativo daquela familia trivesa non collía o sono co medo. O avó deixando de estar a carón do lume falando cos pais do neniño, o seu fillo e nora, dixo:
-“ Bo, ata mañá.! Vou contar o conto a Pedrín e asín xa collerá mellor o sono”.

O matrimonio contestou: “ Boas noites, que descanses!”

Mentres o vello camiñaba a modo cargado co peso dos moitos anos, lento ía cara o dormitorio onde estaba Pedrín tapándose no moito medo que sentía aquela noite . Cando chegou xunto del, agarrando a manciña do raparigo, asi falou:

-“ Filliño, non temas, o vento asubía porque é un grande afiador, o mellor do mundo pero non quere amedrentar aos nenos “

O raparigo fitando cara os ollos cansados do home vello preguntou:
“¿ Que conto vou escoitar hoxe, avó “?

O señor contestou:
-“ Despaciño, o meu filliño. Parece que xa non tes medo. Nestas montañas estamos ben seguros, elas coidan de nós, son a nosa mellor manta e ti, tes a sorte de estar coa túa queridiña familia e ter unha casa, peor o pasan aqueles que non gozan dun teito e viven debaixo dunha ponte.”

O cativo tremendo exclamou:
-“Avó, por debaixo da ponte vai auga. Eu estiven na bonita Ponte
Bibei e alí soamente estaba, abaixo dela, o río”

O avó, bicando na meixela ao raparigo e, apartando os seus ollos da mirada inquisitiva do neno, intentou evitar que se decatara de que o seu semblante experimentaba e debuxaba un rictus de tristeza pero o neniño insistiu:
-“ Avó, avó, non me falas, qué pasaaa?”

Recuperando a compustura e, intentando recobrar a palabra asín falou o señor de idade avanzada:
-“ Pedrín, por baixo de todas as pontes non sempre pasan ríos cheos de auga, tamén hai pontes moi distintas a Ponte Bibei que están inundadas de pobreza”

O pequeno contestou como coñecedor do tema:
-“Xa sei, sí, cheas de lixo que contamina as augas”

Entón, o avó , sen dar máis explicación, comprendeu que era o momento de cambiar de rexistro dicindo:
-“ Sí. Pedrín, xa outro día falarei un conto desas pontes que no son a romana Ponte Bibei, pero hoxe vou contarche este que se titula “ O Reino de Dona Bica”

O pequerrecheño, cheo de ledicia responde axitando e abaneando as mans:
-“ Ese, ese ten que ser un conto doce!!”

“ Bo, fillo, empecemos, di o avó. Mira, fai moito tempo, creo que no de María Castaña, había en Trives un afiador que recorrera medio mundo realizando o seu traballo e pasaba tanto tempo lonxe de Ourense e destas montañas trivesas que estaba triste ollando para a súa terra, pero sempre levaba nas súas alforxas bicas e deste xeito, saboreando ese doce sentíase moi feliz.

Un día chegou a un oasis nun grande deserto arábigo. Naquel sitio había un castelo moi fermoso
e deslumbrante. Comezou a tocar o chifro o afiador e, prestos chegaron uns homes armados montados a cabalo , e un deles gritou:
-“ Prendede a ese invasor, que ven a alterar a orde establecida nesta paraxe.”

Verdadeiramente que había un duro mando nese sitio, soamente escoitabanse os berros da soldadesca e os golpes das espadas nos exercicios de armas. Pronto o pobre afiador de Trives foi conducido a o interior dese Castelo e levado a presencia do señor daquela fortaleza e, aquel déspota falou deste xeito ao visitante:
- “ Qué buscas eiqui? E de onde eres ti?

O galego ourensán sen medo asín falou:
“Veño traballando, son afiador!”

O tirano despóticamente dixo:
-“ Forasteiro, non entendo a túa verba. En que lingua falas?”

O afiador, sen mostrar vergoña, contesta:
-“ A miña lingua é a galega, a máis fermosa e abraiante. Orgullosos estamos de falala pero tamén uso o barallete, se vostede desexa”

O señor respondeu:
-“ Cala! “

Facendo un aceno chamou que trouxeran a un escravo que parecía que falaba como aquel.

Chegou o home e entón, serviu de tradutor, pois resultou que era galego nado nun pobo da Ribeira Sacra e explicou que aquel visitante falaba a lingua galega.

Pola pregunta de onde era respondeu:
- “Son do Reino de Dona Bica”

O tirano con voz atronadora contestou o único reino e o meu; esa Dona Bica debe ser unha dama inexistente.

O afiador empezou a rir e o señor daquel Castelo proferindo berros dicia:
“ Maldito, mandarei a miña tropa a ese reino para traer encadeada a Dona Bica”!

O Trivés respondeu con gallardía:
-“ Cando de un bico a esa deliciosa dama vostede, señor, quedará tan abraiado que abandoara estas terras desérticas e pedirá ir comigo a ese reino verde e frondoso.

Berrando máis exclama:
-“ Que tolerias dis!”

“ Veña , levadelo as mazmorras e que non vexa a luz en toda a súa vida”

Entón o galego afiador di:
“Agarde! Deixeme que antes coma algo das miñas viandas. Quere vostede probar un anaco?”

Sacou da súa mochila unha bica e tendeu a man para entregarlle a proba .O déspota dixo o seu capitán:

-“ Proba ti, pode estar cheo de veleno e non quero morrer e, si morres ti teño máis bravos capitáns”

Ante aquela mirada do señor de forcanza e cóitelo presto; o militar colleu un trozo. Cando saboreaba aquel doce o seu rostro experimentou un cambio grandioso. Entón o señor daquela fortaleza aceptou tamén degustar a bica e cando comeu aquel doce que nunca probara na súa vida, dixo :

-“ Cómo se chama este delicioso pastel?”

O afiador respondeu:
“ Esa, señor é Dona Bica, a que ten o seu reino lonxe de aquí”

Baixando do seu trono o déspota, para sorpresa de todos os seus soldados e servidores, dixo:
-“ Quero ir contigo a ese reino”

O galego contesta:
-“ Señor, aquel reino ten a súa coroa de montañas moi grandes e vostede está neste deserto, nestas chairas e seguro que non querrá deixar esta desértica terra”

O magnate prosigue falando:
-“ Estou farto da miña coroa de ouro, quero ver esa coroa de montañas . Douche esta de ouro se me levas a xunto daquela”

O afiador di:
-“ Señor, eu non quero coroas de ouro, a mellor coroa do mundo e a das montañas da miña terra. Non teño incovinte en lévalo pero cunha condición”

“Cal? “- respondeu o tirano
“ Ten que aprender a falar o galego, a lingua de Dona Bica” - case en voz baixa di o viaxeiro.

“ Ti tes que ensinarme esa lingua e logo levarme a ver esa coroa de montañas e coñecer en persoa a Dona Bica”- respondeu o magnate.

Quedou un tempo ali o suficiente ata que aquel señor soubo falar o galego das Terras de Trives. Unha mañá cedo marcharon nunha grande comitiva cara Galicia. O señor deixou establecido que, si non volvía é que estaba a gusto naquel reino.Moito camiñaron, días, meses e quen sabe se anos ata que un día , despois de pasar O Manzanal viron un cordel de montes e dixo o guía, o afiador: “ tras esas montañas estaremos xa no reino da bica”. Despois de pasar Valdeorras , en concreto A Rúa e Petín volveu a dicir o afiador.

-“ Señor , ese montes que xa ve , esas montañas fermosas, son a coroa dese reino que conforman as Terras de Trives e onde a raíña e Dona Bica, ese doce que ten sona ben merecida en todos os recunchos do noso país .

Aquel home, cando chegaron a Trives, comeu bica a fartar e, alzando as súas mans cara o ceo, dicía:
- “ Quero para sempre quedar eiqui!”

Para asombro de todolos presentes, querido neto, converteuse no monte máis alto desta coroa de montañas, é ese que é coñecido con nome de Manzaneda e soamente ti sabes que, saboreando as bicas os seres humanos podemos chegar a ser moi altos ainda que nunca teremos a altura de Manzaneda, pero nos quedamos coa sorte de ser súbditos de dona bica de quen é o seu maiordomo maior o noso Trives do alma. Este vento que zoa polas noites de inverno non hai que terlle medo é a alma dese cabaleiro que anda por estas montañas vivindo feliz lonxe daquel feudo seu que olvidou para sempre e, colorín colorado, rematou o conto, e mañá antes de marchar ao colexio come un bo trozo de bica que é a raiña de Trives e das nosas barriguiñas”.

Deulle un bico ao neno e reflexionou:
“ Na infancia todos somos bica para dozura dos nosos país e da sociedade; A máis grande bica é ter unha lingua tan agarimosa coma a nosa que debemos saborear para endulzar as nosas gorxas e bocas e ter asegurada unha vida abraiante e non sexa, a lingua galega, asobaiada por linguas alleas”.