Opinión en Galicia

Buscador


autor opinión

Editorial

Ver todos los editoriales »

Archivo

A nosa Señora do Faro (4)

jueves, 14 de noviembre de 2019
VI. Cantigas sobre o Faro

Ademais de Xoán de Requeixo, que compuxo cinco trovas sobre a “Romaría do Faro”, que xa vimos con anterioridade, no século XVIII, o crego D. Vicente Fabián Nogueira, A nosa Señora do Faro (4)compuxo “Os Gozos a Nosa Señora do Faro”:

Pues sois tan Milagrosa,
Madre de todos querida,
Valednos en Muerte y Vida,
Virgen del Faro gloriosa. (Estrib.)

Quando del Moro insolente
el furor nos oprimía,
de refugio nos servía
del Faro el Monte eminente:

Vuestra Protección piadosa
del Bárbaro era temida.

Entre la bronca maleza,
y entre peñascos fundada,
fue vuestra Hermita Sagrada
nuestra firme Fortaleza:
Allí se hallaba animosa
la Cristiandad defendida.

La tradición por vestigios
observa entre la espesura,
que hicisteis aquí segura
personalmente prodigios:
Sea no no, por prodigiosa
sin duda sois conocida.

Tres días Gente infinita,
aunque el desierto es distante,
va en el año con fe amante
a veros a vuestra Hermita:
Va en Procesión numerosa
vuestra Imagen conducida:

De las Victorias que alcanza
con vuestro amparo Galicia
contra los moros, noticia
da el lugar de la Matanza:
de las Doncellas la honrosa
libertad fue allí adquirida:

Siglo y medio hay y aún más antes,
que dio a vuestra Cofradía
un Papa la Regalía
de Indulgencias abundantes:
Su antigüedad tan famosa
es, que su origen se olvida:

A Vos no pocos Devotos,
ya distantes, ya inmediatos
ofrecen en sus Legatos
Misas, Limosnas y Votos:
La Devoción fervorosa
siempre clama a Vos rendida:

Rico por vuestro decoro
al Faro nombra la fama,
con razón rico se llama,
pues tiene en Vos tal tesoro:
Sois de Dios la más preciosa
Joya, y la más escogida:

Débenle al Faro las Gentes
vecinas útil abasto
de Abono, de Leña, Pasto
y riego en perennes Fuentes:
De Caza brava hay copiosa
diferencia divertida:

Mas esto todo, adorable
Reyna a Vos principalmente
se os debe, porque sois Fuente
de Piedad inagotable.
No hay suerte alguna dichosa,
si de Vos no es procedida:

Del Faro la Torre ha sido
maravilla celebrada,
mas Vos la habéis elevada
en nuestro Faro excedido:
Del mar del mundo la hermosa
Estrella sois más lucida:

Den, pues, a Vuestros Sagrados
Pies los Cultos más rendidos
en el Faro agradecidos,
Angeles y hombres postrados:
Vuestra alabanza obsequiosa
sea en todo el Orbe oída.

No século pasado, o crego D. Avelino Gómez Ledo, publicou o “Cancioeiro da Nosa Sra. A nosa Señora do Faro (4)do Faro”, ó que pertencen os seguintes cantares.

CANTARES
Nosa Señora do Faro
cando rube de Requeixo
ao lombo dos seus devotos
parece un lindo luceiro.

A Virxe do Faro é moza
de tan rara fermosura
que cantos a miran
quedan namorados de loucura

Non sei que ten nos seus ollos
Nosa Señora do Faro,
como o sol é cando brila,
¡non hai quen poida miralo!

Nosa Señora do Faro
no cumio do monte ergueita
é faro que alumea e guía,
ao porto do ceo nos leva.

As friaxes do mundo matan;
un forno de amor aceso
arde no cumio do Faro,
¡imos aló para quencernos!

Irmáus da terra galega,
non queiramos outra raíña
que aquela que está no Faro
e nos olla noite e día.

Quero deixarche, Señora,
pindurada do teu manto
unha oferta pequeniña,
¡meu corazón latexando!

A finais da década dos setenta do século pasado, o poeta chantadino D. Xosé Lois García, adicou unha “Balada á Xohán de Requeixo” no seu libro “Do Faro ó Miño”. Comeza cos seguintes versos:

Erguereime moi cedo e, dendes Merlán,
irei cantar o teu canto, meu señor.
Chegaréi ó Faro no mencer da mañán
recendendo a carqueixa e toxo en fror.
Hei de rubir, meu amigo,
ó Faro cantar contigo.

Rubirei con labregos en romaxe
ó cume do Faro, ¡ ouh camaradas
na fame, nas cadeas e no ladrase,
sementadores de xusticia ¡alboradas!
Hei de rubir, meu amigo,
ó Faro cantar contigo.

Louvarei os versos de Codas e Chariño,
con palabras labregas e do mar
que teñen a dozura do Pai Miño
i a gracia namorada dun cantar.
Hei de rubir, meu amigo,
ó Faro cantar contigo.

Pasarei por Requeixo e por Fontenla,
Vila do Monte, Sillán e máis Pereiro,
tecido o meu amor con voz sinxela,
namorado como as rosas do carreiro.
Hei de rubir, meu amigo,
ó Faro cantar contigo.

Finalmente, como acaece noutras romarías, o pobo anónimo sempre foi o que reflectiu dun xeito máis profundo os sentimentos e vivencias que emanan destes lugares de devoción que foron e seguen sendo algo cotía na dinámica da persoa. As cantigas populares ofrecen unha gran diversidade de contidos, que abranguen desde cuestións relacionadas có medio xeográfico do lugar, ata os aspectos devocionais e profanos da festa, e mesmo ós asuntos picarescos que poidan emerxer nela.
Blanco Prado, José Manuel
Blanco Prado, José Manuel


Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora


PUBLICIDAD
ACTUALIDAD GALICIADIGITAL
Blog de GaliciaDigital
PUBLICACIONES