Vida no Universo
Mentres contemplo como cae a chuvia sobre unha praza de Baños de Molgas, penso nas palabras do premio Nobel de Física, o suízo Michel Mayor, que dixo que as posibilidades de que haxa vida no Universo son descomunais, en referencia a que, desde 1995 (practicamente desde o outro día) descubríronse 4.057 planetas. A ver, señor premio Nobel, case cae de seu que en algún lugar haxa vida. Claro que a hai! Como non a vai haber! Se estou esperando con infinita ansia a cuarta visita do meu amigo o extraterrestre, o alieníxena, aquel que no mes de xuño do 2017 aterrara na Pitediña e ó que os meus veciños, en plan Far West, ataran ó carballo máis vello e máis
robusto das Mestras. Foi desde aquel momento cando a nosa amizade se fixo eterna, universal. Nas súas visitas posteriores chegamos incluso a abrazarnos, a chorar coa emoción (cando chegaba, cando marchaba) e a comunicarnos nunhas linguaxes que non coñeciamos de nada pero que entendiamos todo. Agora é verdade que xa leva tempo sen aparecer. Tanto que ás veces dáseme por pensar se non lle ocorrería algo. Aínda que, por esas conversas anteriores, sei que por saúde non será, pois dérame a entender que no seu planeta vivían miles de anos e el aínda tan só tiña 123. Puido ó mellor perderse polo espazo sideral (sabemos que é infinito) e coller a autogalaxia que non lle correspondía. A que vén dereitiña á Terra é a Lúa-18. Non obstante, teño un presaxio de que non está lonxe.
Hoxe non quero...
Hoxe non quero xogar a nada. Só quero sentar sobre un conto que penso escribir cando a conciencia deixe de bailar ó outro lado do río. Só quero rir sobre un espantallo que está fixo no medio dunha leira e que xa non lle mete medo a ninguén. Hoxe non quero ulir as flores `porque lle teño medo ó esbirro que sae e que rebenta sobre o aloumiño dun bico. Que todas as bandas sonoras de Ennio Morricone retumben sobre a miña cabeza! Que todos os silencios compartidos acouguen sobre a varanda dunha ponte que se ve alá, no infinito! Hoxe non quero cerrar os ollos, que quero ver o esperpento choutando de estrela en estrela e durmindo no significado dun berro seco. Tamén eu durmo ás veces cando me entra o sono. Nun momento dado ergo a mirada do chan e vexo un fío eléctrico que atravesa o tellado dun espírito branco. Ese espírito que vai polas ondiñas do mar na procura dunha estrela fugaz. Ou dun universo sen fin. Hoxe non quero berrar para non esgazar a gorxa con cancións que se quedan sen retrouso. Nin quero cuspir para arriba por medo a que a saliva me caia sobre o ollo dereito. Deixarei de predicar no deserto; que os lagartos busquen o seu propio sustento. Agora tan só quero deitar para que o corazón non se me saia do peito. Hai latexos que estouran por culpa do espanto, do pánico. Quero morrer en silencio para que me enterren entre os catorce versos dun soneto. E que ninguén chore a miña ausencia. Son algo así coma un cero á esquerda.
O home que berra
O home deita entre as herbas do río Vello e berra ata que rebenta. Berra un desexo que o mata e un silencio que o atormenta. Deixa caer lágrimas de orballo e quere cruzar a fronteira portuguesa ou emigrar para o outro lado do planeta. Cospe celos que atravesan por entre as carballeiras dunha novela sen capítulo final. O home arrinca nas herbas coma latexos que esgazan o seu corazón e deixa que os seus xeonllos afirmen un reclamo a un ser poderoso que mira para outro lado. O home berra, arrabuña, gatea, arrástrase, xeme, berra outra vez, sofre, sangra, berra unha vez máis. E queda en silencio. Chorando. Xemendo. Sufrindo. Súa pingas de sangue que axiña
chegan ó río de Tioira para desembocar no Arnoia. O home ergue e corre para Barricobos. Alí dá coa cabeza contra os penedos e a pedra escama recordos que puideron ser pero que non son. Que nunca serán. Sobe ó alto da Chaira e berra, berra ata esgazar o tempo, ata esgallar o pensamento. Berra pola esperanza que está tan lonxe que ás veces a sente perdida. Pero ninguén é quen de fundirlle os soños. Antes fará rebentar o mundo en toda a súa extensión. O home nunca perderá a esperanza e será o reserva no xogo dos partidos que poidan quedar a medias. Sempre hai algún partido que non remata nunca e aí ten as súas opcións, defenderá as súas esperanzas. O home déixase caer polas barroncas de Barricobos e berra polas feridas da pel que se fai entre verso e verso. Hai poemas que berran a angustia dun momento.
Sábado sen lectura
Outro sábado máis sen ler tan sequera unha liña do libro Recordos do futuro, de Siri Hustvedt. Os sábados son horribles para a lectura! E iso que hoxe non traballei nada. Pola mañá fun ós cogomelos. Pola tarde volvín ós cogomelos, vin un partido de fútbol e púxenme co ordenador. Pola noite vin outro partido de fútbol e volvín a poñerme co ordenador porque non había ningunha película decente. Si, xa sei que alguén sorrirá con mala chispa e pensando no deporte das masas, no deporte da incultura, din. Pero creo que teño a escusa perfecta confesando que os demais días leo, como mínimo, unhas seis horas diarias. Tampouco se vai acabar o mundo porque non lea un día e porque me guste (moito) o fútbol. Aínda que a vida é curta, dá o tempo suficiente como para bailar sobre un corno da lúa, como para soñar no bambán dunha folla de loureiro. Aínda que non lea nada, a fantasía ou o saber non son quen de escapar das liñas escritas por alguén que as deixou aí para que soñemos, para que riamos, para que suframos, para que choremos, para que berremos, para que rumiemos en silencio. Ata os propios autores estarán de acordo en que leamos a modo, para asimilar as súas ideas, o seu traballo. E para os que lemos moito, de cando en cando, necesitamos un descanso. Así tamén disimulo un pouco ante a muller, que pensa que me volverei tolo de tanto ler. E ponme exemplos de veciños que se volveron algo tarambainas de tanto que estudaron. Ah claro, pero unha cousa é estudar e outra gozar!
