Eleccións no outono

A política cansa e moitas veces intento non falar dela, pero esta semana non queda outra, porque morto o can acabou a rabia (hai outro can solto por aí, pero este aínda segue a morder, por moito que lle pese a algúns).

A política cansa pero vivimos baixo o seu xugo. Vivimos tan xunguidos a ela que xa empezaron de novo a bombardearnos con slogans, cartas, carteis e demais trapalladas para que intentemos asumir as súas mentiras e as súas promesas que, co tempo, non se cumprirán. Pero eles saben que somos parvos e tiran para adiante.

Somos tan parviños que, o outro día, un medio de comunicación dixo que 1 de cada 3 estaba indeciso no seu voto. Iso só significa unha cousa: que a 1 de cada 3 dálle igual o que suceda no noso país. Se souberan o que realmente desexan votarían a quen deberían votar. Eu xa hai moito tempo, incluso anos, que sei a quen votar. Pero intentar convencer á xente sería como predicar no deserto, a maiores de que xa somos maiorciños como para saber ir coa cabeza ben alta. Si, este é o problema, que axiña agachamos a cabeza, non vai ser que...

Agachamos a cabeza coma o outono, que, pouco a pouco, vai deixando caer ese colorido que o goberna. É certo que é unha estación preciosa, fermosa en canto ás cores da paisaxe, pero tamén é verdade que deixa todo pingando. Pingando follas esparexidas polo chan que, ás veces, coa humidade, ata chegan a ser perigosas. Claro que, para ver colorido, non hai como achegarse ós cemiterios estes días e contemplar toda unha explosión de matices e cores que che fan murmurar o de todos os anos: a pena é que os cemiterios só luzan nestes tres ou catro días de principios de novembro.

Tamén hai diversidade de colorido nos cogomelos. Estes días saen ás moreas. De todas as clases e categorías. De todos os tamaños. A pena é que, eu, tan só poida aproveitar tres: os boletos, lepiotas e níscaros. Tampouco me queixo. Con estes tres chéganme para saborealos e incluso para fartarme. Para un servidor, o mellor deses tres é o níscaro: polo seu sabor e pola súa consistencia. O sábado, por sorte, pillei a darlle cun sacho: dúas cestas de boletos, unha de níscaros e media de lepiotas. Ceei mellor que un político.