O home e o mozo
Que sucedeu entón?, díxolle un home a un mozo cando estaban os dous sentados á beira do río Arnoia ó seu paso pola Pitediña. O mozo díxolle que nada e non volveu abrir a boca. Estiveron en silencio un bo anaco de tempo. Logo o mozo comentou que marchaba porque tiña que marchar. E o home, con retranca, díxolle que el quedaba porque tiña que quedar. Quedou contemplando o río coa confianza de ver a unha troita bailando unha muiñeira. Ó mesmo tempo mascaba unha palliña de herba que arrincara xusto cando erguera o mozo. O mozo cruzou correndo As Mestras, pasou a pasarela do río Sor e uniuse a un grupo de mozas que rían ás gargalladas abrazadas ós carballos da Ansuíña. O home, desde a distancia, non lles perdía ollo.
Porque as mozas eran graciosas e ousadas. Porque el penaba de melancolía. Tamén ergueu e abrazouse a un amieiro para usar as palabras que dixera antes o mozo, que marchaba porque tiña que marchar. Sorriu. Colleu pola carreira dos Poulos e desembocou xunto á súa propia Lagoa. Volveu sentar e pensou nos tempos de máis alá dos seus soños, nos tempos nos que a vida non era da cor de rosa, de boa fada. Hoxe dá gusto ser adulto, pensou. E volveu sorrir. Cando se calmou o ritmo do seu afogo, dirixiu a ollada para a vila de Baños de Molgas e marchou con parsimonia mentres murmuraba unha e outra vez que marchaba porque tiña que marchar. Marchaba para a súa casa. O mozo tamén estaba a marchar. Só e en silencio.
Baixo a Néboa
A néboa quere espallarse sobre o ceo do meu vivir. Pero non a deixo. Ós cachos sopro con forza e consigo trasladala a unha distancia bastante apañada. A condenada volve unha e outra vez. Eu sempre vento unha vez máis. Estou a quedar sen folgos. Pero non me vencerá. Vaiche boa! Non me deixo vencer por calquera cousa. A néboa é unha cousa fría que se mete nos ósos, aínda que eu, co esforzo de soprar, estou máis ou menos quente. A néboa é un fenómeno meteorolóxico que, ás veces, nun deixa ver un burro a tres pasos. Tamén é verdade que, nestes tempos de agora, non hai moito burro para ver. Emociónome cada vez que falo dos burros. Que animal máis bo tivemos convivindo con nós! Canto axudou no facer diario do labrego! E nunca o tivemos en estima. Mal feito! Ó mellor era por culpa da néboa, que altera ó máis temperado. Aínda que a min, a moi condenada, non me vencerá. Porque aínda que os nervios me estean a flor de pel, son quen de andar tranquilo pola vida. Ou moderado. Certo, cando me quento, rebento. Ó rebentar espallo palabras e sentimentos tan espesos como a propia néboa. Ás veces cégome como a néboa pecha. Ou espesa. Emporiso, prefiro asubiar temas de Ennio Morricone ou Carlos Núñez. Porque sempre me gustou asubiar baixo a néboa. Non sei, ó mellor é porque o sopro do asubío mantén a néboa afastada e non preciso sufocarme tanto a causa do esforzo.
Café con churros
Hoxe tocou café con churros. De cando en vez, á media mañá, acompaño o café cuns churriños. Teño medo a que máis tarde me entre a debilidade. Cando esta me entra, pásoo fatal, trémeme todo o corpo. E non quero poñerme malo. Non están os aparcadoiros de Ourense para poñerse enfermos. Se te pos enfermo, ti ou os teus familiares tedes que deixar unha pasta nos estacionamentos. O PSOE ourensán seica pide a gratuidade no aparcadoiro do Santa María Nai. Eu tamén digo que debería ser gratuíto o que acaban de abrir na Residencia nova. Porque a un hospital, residencia ou centro de saúde non vas por vicio, vas por necesidade. Cada vez que penso de ir ós médicos, dan ganas de largar ó Meixoeiro, a Vigo! Pola autovía logo se chega e
alí o aparcadoiro é gratis... e con vixilancia. Pero canto máis necesitas unha cousa, máis obstáculos che poñen. Ata nos asuntos culturais. Agora mesmo os estudantes ourensáns están reclamando bibliotecas de calidade e abertas durante todos os días do ano. Sei de provincias que as abren en domingo. Aquí, atrancos e máis atrancos para que unha persoa poida convivir co que máis lle guste, co que máis necesite.
Acomodados os churros e o café nas miñas entrañas e como sei que non vou arranxar o mundo, largo a ler no libro que pillei na biblioteca da Valenzá, da que procuro aprovisionarme para que... non me quede a velar vir.
Ineptos ata o infinito
Chove. Pero imaxino que non chovería sobre o helicóptero que trasladou os restos do Paquiño Franco. Alucinado estou con toda a chafallada que se montou coa súa exhumación. Non hai así tanto rebumbio cos cadáveres que foi deixando polas cunetas de todo o país. É máis, os familiares do Gran Ditador séntense maltratados polo Goberno e pola Igrexa. Hai que ser lampantíns! O Goberno de Franco fixo o que fixo e a Igrexa axudou a facer o que fixeron. Agora que, hoxe, o noso Goberno non é moito máis honrado, precisamente sobre o mesmo tema da exhumación, xa que non lles importou gastar un diñeiral para o traslado, ata tal punto de realizar ensaios. Que había que ensaiar? Ese cadáver non merecía nin merece tan sequera respecto!
Chove. Imaxino que choverá sobre o escote da moza Carmen Carballido. Sobre a cabeza do profesor de matemáticas Luciano Méndez Naya deberían caer chispas a ver se lle ardían no inferno os exabruptos. A Universidade de Santiago suspéndeo das súas funcións por cuestionar o escote desa alumna. Agora, suspéndeo agora. Cando xa seica non é a primeira vez que ostentaba o seu machismo e a súa sandez. Hai institucións e Gobernos que son ineptos ata o infinito e máis alá.
Chove sobre unha ditadura que aínda latexa (e moito) e sobre un individuo con moito espírito maligno dentro do seu caletre.
