Noite chea de silencios
Nove menos cuarto da noite. O móbil está a cargar. Amaral deixa caer un Perdóame polos auriculares. E o aire da noite é frío. Frío coma a auga da ducha cando se lle abre. Frío coma un sentimento que se funde. A solución é darlle calor. Para iso,
aperto unha man contra o peito e deixo que os latexos do corazón aumenten o seu ritmo. Ó mesmo tempo miro intensamente unhas verbas que se soltaron con desenvoltura ou retranca e súo con tan só pensar no seu significado. Nove menos cinco da noite. Segue o frío fóra. Segue a calor aniñando no meu peito. E deixo que Guns N´Roses animen os meus pés para levar o ritmo coa súa You Could Be Mine. Hai momentos nas mañás nos que hai que berrar con forza, ou apertar as meixelas ata que doan, ou deixar que unha triste bágoa borde detrás dun pensamento. Menos mal que, agora, é noite. Noite outonal pecha. Noite sen ruídos e chea de silencios. Só o movemento dos pés e o ruxerruxe da canción altera a estrutura do verso, do momento. Nove en punto da noite. A man esquerda refrega os ollos porque hai sensacións que desasosegan. Asoma ó momento Carmen McRae con Exactly Like You e xa o desacougo, pouco a pouco, busca a tranquilidade dun desexo, dun anhelo. Deixo de berrar. Non quero rachar o silencio. Porque no silencio todo volve ó seu rego. Ese rego que ara o jazz de Ben Webster. Ese jazz no que pecho os ollo e... penso en silencio.
Mentres espero
Vin á panadaría para mercar unha barra de pan, e aínda está pecha. Espero a que abra. Así é que, mentres espero, contemplo a vida pasar. Ou o que sexa. Ou o que me dea a gana. Mellor esta última opción. Pois así fago e desfago, digo e non digo ó meu antollo. Dicir teño que dicir algo; senón isto non avanzaría un carallo (para que rime). Digo que a flor do toxo é bonita. E o canto da rula. E o ruxerruxe do mar. E a princesa do castelo. E a pel na que asenta unha tatuaxe. E unha conversa que se intúe. E, como non, o sabor do café. Digo que a solución dun problema está no desenvolvemento dunha suma de emocións cuxo resultado hai que dividir entre dúas opcións para que nos dea un sosego ansiado, unha paz que se cobiza, unha morriña que se sente. Tamén digo que
non todos os problemas teñen solución ó momento. Pero se espero e insisto e teimo e porfío e loito e pelexo, nada hai imposible. Sigo contemplando o que me dá a gana. Ata pode contemplar cos ollos pechos. Fago a proba: cérroos. E vexo flores que se murchan ou que agostan. E vexo xente que pasa ou que se senta. E vexo soños que veñen e van ou realidades que son. E vexo esperanzas que non se perden; nunca!. E vexo sorrisos que se aman ou bágoas que se soltan. E vexo nostalxia que se sente ou soidade que quere quedar. E vexo a canción que soa ou o poema que se recita. E vexo a panadaría aberta. Marcho comprar o pan.
Unha sombra lectora
Estaba a ler sentado nun banco da Farixa cando notei que unha sombra me ameazaba. Pensei en algún coñecido, claro. Pois non; era unha señora maior, cun bastón e que ranqueaba abondo. Pensei que me preguntaría algo. Pero non; dixo aquilo de é con quen mellor se está, é o mellor que se pode facer, en clara alusión á lectura. E falamos un chisquiño: que se os libros non molestan a ninguén, que se se aprende con eles, que non lle facemos dano a alguén, que non se repoñen, que non contestan..., e cousas desas. A min tamén me gustaba moito ler, dixo ó mesmo tempo que sinalaba os anteollos, en clara referencia á perda da vista, por suposto. Deu uns pasos para marchar. Axiña pegou a volta. Ai, Deus!, pensei; vaime dar a roncha no que queda de tarde. Cos nenos tamén se está moi ben, comentou. Díxenlle que si, claro (son un fanático dos nenos). Porque se un neno che di que te quere, é porque te quere de verdade. Se eu lle digo agora a vostede que o quero, é mentira, sentenciou. Rinme naquel momento e ríome agora ó recordalo. Menos mal que o seu querer era falso, que se fora verdadeiro, non sei como reaccionaría. Logo das risas, definitivamente, marchou. Eu seguín lendo. Pero xa paseando. Sentado axiña me canso. E iso que botei toda a mañá facendo o mesmo por Maceda, ou sexa, ler andando. Se é moito tempo canso dos pés. Pero máis me canso sentado.
