Pingas de Orballo

Buscando Biosbardos
Media mañá perdida buscando biosbardos por entre os piñeiros da infancia. Tan só ó final atopei un que me dixo: a vida atráncase ás veces ante o disimulo da memoria. Media mañá loitando contra os momentos que se enredaron entre si, de cando un era dono da súa vida. A vida, moitas veces, baila ó ritmo que non queremos. Quero navegar por entre as liñas cuadriculadas dun caderno en branco. Hai que enchelo con eses biosbardos que queren ir e vir pero sen se mover. Pensarán que non sempre o movemento se demostra andando. Algunhas veces, tan só algunhas veces a quietude é unha carreira na que espallamos esas etapas que nos marcaron de cando o mundo (ou o tempo) non se quedaba quieto. Sempre souben que o barullo era o colchón do silencio. Deito entón para quedar caladiño e que o resto da mañá transcorra por entre os biosbardos que levan acochados moito pero que moito tempo. Quero berrar por eles, pero estou en silencio. Deixo entón que sexan os meus ollos os que conversen. E digo coa mirada que entre os piñeiros da infancia había unha inocencia que estouraba por entre a algarabía dos desexos. E canto con outra ollada desde un penedo para que se me escoite desde o quinto inferno. Ó final semella que aproveitei o resto da mañá. E deixei ós biosbardos no seu cubil cheo de fogos de artificio que estouran e non brillan ou que rebentan e pérdense no infinito. Abraceime ó colchón do silencio.

De mañá cedo
Igor Afiado Selas non fixo coma nas películas cando soou a alarma do espertador: o de darlle unha labazada e mandalo dereitiño ó chan. Se fixera coma nas películas tería que mercar un espertador cada día. E non está a economía para iso. Así é que o fillo dos Toupeiras apagou o aparello con suavidade ás oito menos dez da mañá. Acendeu a luz dunha pequena lámpada que ten na mesa de noite para poñer os calcetíns. Ó rematar apagou xa a luz para que esta non molestara á súa dona. Marchou ás escuras camiño do cuarto de baño. Afeitouse. Lavou os dentes. Lavou a cara. Chamou ó seu fillo Lancelote. Volveu para a habitación para rematar de vestirse. Fíxoo coa luz do corredor acendida. Xa na cociña, Igor Afiado colleu un simple bolo para almorzar. Ata hai uns días e desde que o mundo é mundo sempre almorzaba unha cunca de leite cunhas pingas de café e cheo, claro está, de migas de pan; pero, agora, o seu estómago (quizais mellor a idade) xa non admite tanto leite. Ó mesmo tempo que almorzaba si lle quentaba o leite a Lancelote. E ó mesmo tempo tamén calzaba as botas e vestía unha cazadora de pel. Axiña empezou a pasear pola cociña a causa dos nervios. Lancelote non acababa de aparecer e o tempo pasaba. Cando finalmente o fixo, bebeu o leite con toda a parsimonia do mundo. Igor desesperábase esperándoo na porta. Finalmente saíron na casa, subiron ó Pancracio, arrincaron e marcharon.