Pingas de Orballo

Porque o tempo aprema
Sempre pensei que as cousas non son como parecen. Ás veces vou polo aire e outras bailo sobre a folla dun loureiro. Cando na realidade é que estou quieto. Sempre me gustou soñar esperto. Escoito a banda sonora de “Baixo o fogo”, de Jerry Goldsmith, e xa non me preocupa que mañá sexa día de escola. Tampouco me importa deitarme tarde. Son de pouco durmir. Porque sigo dicindo que é bonito soñar esperto. As cousas non son o que parecen. Semella que me leva tempo escribir un pobre relato que non di nada, pero estou a piques de construílo a gran velocidade. Porque o tempo aprema. E como non sei estar quieto, nese pouco tempo que me queda libre, teño que actuar, facer algo, para non aburrirme, para no desesperarme. Férveme o sangue. Báilanme os nervios. As cousas non son o que parecen. Semello un santo bendito, pero na realidade son un besbello, un fuxefuxe. Ata estando con alguén, se non falamos, teño que facer algo: asubiar, ou rosmar, ou borboriñar, ou facendo tremer as pernas. O caso é matar o tempo. Ou confundilo, enganalo. Coma quen que non pasa, ou que voa. Depende da situación. E sempre, pero sempre queda a esperanza de ir polo aire para bailar sobre a folla dun loureiro e desde aí... que rebenten os meus sentimentos, que estouren as miñas ansiedades e que se acomoden os meus versos. Eses versos que non son o que parecen. Ou que parecen o que non son. É igual.

Decisións sen lóxica
O fillo da Discordia asubiou e ó momento rebentaron as nubes negras que se sostiñan no ceo molgués. O fillo da Discordia respondía ó nome de Hadrián Silveiro Zarzal e estaba algo amoucado porque a filla da Beata marchara á feira de Pontevedra. Nada menos que a Pontevedra! Que se lle perdeu a Camelia Xesta Frondosa en Pontevedra?! A filla da Beata era a súa flor do pensamento. Por iso asubiou con forza. Logo do asubío, colleu o coche e marchou correndo para o alto da serra de San Mamede. Alí volveu asubiar e berrou. Berrou con forza. Berrou con tanta forza que ata tremeron os picos de Cabeza de Manzaneda. Berrou con tanta forza que a nostalxia que saíu da súa boca empurrou a outra nube negra camiño do Lérez. Cando Hadrián Silveiro, o fillo da Discordia, cansou de berrar... quedou en silencio. Quedou nun silencio tristeiro e agónico, nubrado e desolador. Botouse a boular pola serra abaixo para esgazar a pel nos toxos, para rebentar as pústulas contra os piñeiros, para romper os dentes contra as pedras e para que alguén, ó chegar abaixo, deixara caer un responso, un requiescat in pace pola alma do fillo da Discordia porque a flor do seu pensamento fora á feira de Pontevedra. Mira que non puido ir á de Maceda, que lle quedaba moito máis cerca. Para Hadrián Silveiro Zarzal hai decisións que non teñen lóxica, decisións sen lóxica