Pingas de Orballo

Amansando a Rebeldía
Nove da noite. Contemplo o ordenador e penso. Pero non sei que pensar. Quizais na banda sonora de “O caso Slevin” ou no ruxerruxe do alieníxena que aterrou nas Mestras. Penso que a sociedade vai de aquí para alá porque, recoñezámolo, somos coma monicreques que nos deixamos influenciar, coma monifates porque berramos cando nos din que berremos, coma fantoches porque nos quedamos quietos. Quietos ante as adversidades, ante as inxustizas, ante a ignominia, ante a iniquidade. Penso que estou rebelde hoxe. Non sempre é bo ser coma un boi de machado. Ás veces cómpre ser codia de pan. Nove e cuarto da noite. Contemplo toda a trapallada que teño sobre a mesa e penso que, ó mesmo tempo, fago moitas máis cousas que escribir. Por exemplo, intento domar, amansar a rebeldía que me asoma de cando en vez para estudar a forma de comunicarme, con parsimonia e sen malos feitos, co alieníxena das Mestras. Si, creo que a mellor solución vai estar en preparar un bo discurso para lanzarllo a semana que vén desde o alto dunha das mesas do merendeiro. Tamén estudo a opción de levar un tocadiscos para poñerlle a Guadi Galego, por exemplo, ou a Bruce Springsteen. Ata lle podo deixar caer un cacho dunha habanera da Coral Ansuíña de Baños de Molgas. A ver, xa que o asunto se vai desenvolver nas Mestras, que menos. Nove e media da noite. Deixo de pensar.

A peito aberto
Estou enrabechado. Porque as cousas non saen como un quere. Cando quixen asubiar, saíume un berro. Cando quixen berrar, unha gran emoción embargoume os ollos. Cando quixen escoitar a Ella Fitzgerald saíu polas ondas Camilo Sesto. Estou encabuxado. Porque non todo é o que parece. Ó mellor é porque estou mal acostumado. Non o sei. Quixen correr pola beira do mar e resulta que me vin goldrando un regato no paseo que estaba a realizar. Hai instantes na vida nos que soño con que todo vai vento en popa, pero en dúas chantadas, ou sexa, nun alustre, a felicidade encalla nun banco de area e xa me quedo sen meta. Estou enrabechado polos atrancos que alguén me pon no camiño. Non obstante, e a peito aberto, é dicir, sen reservas, eu tiro para adiante. Sempre tirarei para adiante. A min non me achanta ninguén! Nin catro palabras escritas nin dúas olladas benditas. Se nada sae a dereitas, collo polas esquerdas e seguro que, agora, si chego á meta. Hai metas polas que merece a pena loitar. E eu, como nunca perdo a esperanza, seguirei erre que erre, volta e dálle mentres teña un cachiño de alento. Empezo a anoxarme por non estar tan encabuxado como pensaba. Axiña se me pasa o malestar. E se me lanzan catro palabras ben escritas e dúas olladas ben vivas, reviro os malos pensamentos e ata podo bailar xa sobre a punta dun dedo.

O conto
Cando a parella chegou á altura da ponte que ían cruzar, Galez Galaico mirou ós ollos de Acacia Grega e díxolle que o día de mañá tiña que chegar. “Tamén o día de onte xa pasou”, acabou confesando. Acacia sorriu ante o gran descubrimento do seu amigo, pero non se quixo burlar del. Colleulle unha man e apertoulla. Galez Galaico púxose coma un tomate, mais non soubo arrincar. Cruzaron a ponte e agora foi Acacia Grega a que mirou ós ollos do amigos e confesoulle que esperaba ser feliz o día de mañá. O paspancillo de Galez non soubo coller a indirecta. A proba é tampouco soubo que dicir. Seguro que non entendeu nada. Coñecía a Acacia desde hai anos e cada vez que se cruzaba con ela notaba un ruxerruxe no cerebro e uns golpes acelerados no peito. Non sabía por que. Ou si o sabía, pero intuía que esas apuradas nunca terían recompensa. Non obstante, detrás dunhas olladas chegaron uns sorrisos e, máis tarde, unhas palabras. O tempo foinos achegando. Acacia Grega, ó principio, nin se decataba de que alguén a miraba de esguello. Claro que despois, de tanta ollada e de tanto cruzamento, un ceo moito máis claro asomaba por enriba dos tellados. Agora, sentados xa ante un carballo, notaron como as mans estaban suadas a causa da intensidade con que as apertaban. Sen se decatar achegáronse os seus corpos e cando semellaba que se bicarían, Galez Galaico esbirrou, Acacia Grega riu e aí acabou o conto.