Un bo varredor
Leva ese aceite tamén, díxolle Erundina ó seu home Pancracio cando este saía da casa coa bolsa do lixo. Ó dicir aceite referíase á botella de Coca-Cola chea de aceite usado para a reciclaxe. A familia de Pancracia Saborido, o fillo do Paspallás, reciclaba moito. Aínda que máis dunha vez, el, quería reciclar certos pensamentos. Pero non había maneira! Quéirase que non, os pensamentos, coma os sentimentos, sempre están aí. Aínda que se metan no recuncho máis escuro da memoria, por unhas ou outras causas, acaban xurdindo. Ó mellor para amolar. Ó mellor para facer renacer a felicidade.
Non se sabe. O fillo do Paspallás saía da casa para tirar a bolsa do lixo no contedor verde e a botella de aceite no colector do aceite. E Pancracio Saborido non volveu para a casa, senón que tirou para adiante; xa que el cada vez que sae da casa é para tomar un café. Se sae para tirar o lixo, vai tomar un café. Se sae para mercar o pan, toma un café. Se sae para ler os xornais, toma un café. Pancracio sempre aproveita o tempo para facer varias cousas á vez. Estas viaxes si que non as recicla. Polo camiño fíxase na porcallada que deixa a xente e ó mesmo tempo analiza, estuda e divide os obxectos segundo a súa reciclaxe. Ás veces pensa que sería un bo varredor. Que todo sexa polo ben da sociedade, dixo para si. Sorriu e pegoulle unha patada a un bote de pementos morróns que estaba baleiro.
Asubíos á media tarde
Nunca pensei que fose eu o receptor do asubío que alguén me lanzou á media tarde desde o Outeiro Barbeiro. Eu ben oín un son agudo e non moi longo, pero pensei que chamaban por algún can. Volveron asubiar e apreciei ó momento que era unha chamada para un ser humano. Tiña que ser para min porque era o único que andaba por Detrás das Poulas. Por moito que outeei o horizonte non souben quen me chamaba. Eu tamén contestei varias veces, logo de meter os dous dedos maimiños na boca (tamén sei asubiar cos outros, pero cos pequeniños asubío máis forte), mais non houbo resposta. Volvín asubiar logo dun tempo; o que me deu marxe para intuír e saber que alguén estaba a mofarse de min. Isto dáme moita carraxe, porque eu, precisamente eu, nunca me metín e nunca me meto con ninguén. O meu lema sempre foi o de non facer nunca o que non queiras que che fagan; máis en referencia ó tema dos abusos (agora chamámoslle bullying, unha palabra estranxeira para presumir de que temos mundo). Media hora antes de marchar para a casa seguía ese alguén dálle que dálle ós asubíos; aínda que, agora, xa non os contestaba, xa non lles facía caso. O que fixen foi lanzarlle o berro de bícame no cu que teño paxariños. Pola distancia eu ben sabía que me oiría. A proba é que ese alguén non volveu asubiar. Empecei a tanguer as vacas e marchei para a casa.
A cabra e un servidor
Un home quere muxir unha cabra e eu quero bailar sobre unha tatuaxe debuxada nunha nádega. Unha muller pregunta polos litros de leite que pode dar unha cabra durante uns certos anos e eu quero asubiar un sentimento que me aparece nos soños cada dous por tres, ou sexa, moi a miúdo. Agora que cada quen analice a situación da cabra e dun servidor. E mentres se analiza o asunto, podemos moi perfectamente escoitar á Cacho Señora Dona Barbra Streisand cantando Starting Here, Starting Now, por exemplo, ou tamén podemos contemplar o horizonte para intentar asimilar por onde asomará o ruído do mar. Se é que pola contorna hai algún mar. Que dubido moito, xa que tan só se ven cabras que queren subir á punta dunha meda. Un regato de auga pasa por entre dúas penedas e a miña ollada queda fixa nunha foto que amosa un corredor acabado de pintar. Semella de cor beixe. Ó mellor erro na apreciación, pero errar é humano. Tamén comete fallos a cabra cando quere realizar un salto imposible; por exemplo, o querer subir ó campanario da igrexa de Baños de Molgas. Non sei, pero ó final haberá que debuxarlle unha tatuaxe para enganala e que pense que o pesebre está aí, diante dos seus ollos. Eu tan só quero quedar pasmado ante a beleza dunhas ás de bolboreta e ante o voo dunha rula que vai e vén por entre as estrofas dun poema.
Preguntas e respostas
Cantas árbores hai que plantar para xerar un bosque? Cantos erros hai que cometer para pedir un simple perdón? Cantos candís hai que acender para ver máis alá dun negro pensamento? Cantos corazóns hai que debuxar nun papel para que os versos do poema descansen sobre o cenfollas que se escribe desde hai tempo? Ás veces chega unha única árbore para non deixar ver o bosque. Outras, nin cen anos de perdón conseguen aliviar un pequeno desacerto. E case sempre o corazón acaba rachando antes da conclusión do soneto. Cantas nubes teñen que asomar no firmamento para saber que hai cambio de tempo? Cantas palabras hai que soltar para descubrir unha certa ansiedade ou para insinuar unha lexítima verdade? Cantas olladas de esguello hai que lanzar para ventar, para presentir o prohibido, o que non se ve? Ás veces unha vulgar nube desemboca no asolagamento dun sentimento. Hai palabras que enchen os camiños con emocións e, por que non, tamén con xenreiras. Lanzamos olladas de esguello para disimular o desexo. Pero este está aí, tras a cortina dunha cobiza, dun devezo. Cantos berros hai que botar para que alguén te entenda? Cantos silencios hai que vivir para saber o que se atura? Canto sosego hai que amosar para saber que se soña? Hai berros que calman, silencios que estouran e sosegos que arrolan. Hai preguntas con respostas cheas de erros. E hai respostas que simplemente non din nada.
