Rápido coma un alustre
Fun rápido coma un alustre. Non hai nin dez minutos que estaba no lugar no que estou, e xa volvo estar, claro. Eu son moi rápido. Sempre fun moi rápido. Se vou devagariño ou amodiño (que máis ou menos é o mesmo) e quero chegar axiña, bótome a correr. Non queda outra. E se vexo que aínda me custa máis o chegar, corro aínda moito máis ás présas. A verdade é que nin eu mesmo sei onde teño o tope de velocidade. Non hai moito corrín detrás do ronsel dunha avioneta e acabei aterrando con
ela na Chaira de Vide. E alá polo mes de febreiro ou marzo (non lembro ben; ata poida que fose abril ou maio) corrín tanto que alcancei os restos dun meteorito (non creo que fose unha nave espacial) que cruzou o ceo coma un lóstrego, á altura do planeta Saturno. Fun tan rápido que aínda tiven tempo de lle dar tres volta ó anel dese planeta. Así é que non me estraña que tardase tan só dez minutos en volver ó lugar no que estivera antes. Fun facer un recado e, zas, xa volvía estar aquí. Onte mesmo fun tan rápido que corrín detrás dunha rula, e aínda que cheguei á súa altura, a moi condenada non se deixou pillar. E non porque voase máis rápido do que corría eu, senón porque sen o seu consentimento, ou sexa, sen pousar sobre o meu ombreiro, non lle toco, non a molesto. Non lle toquei. Non a molestei. Pero fun máis rápido que o suspiro que lancei.
As galiñas de Camilo Sesto
Queren as galiñas que as empreñen os galos para deixar logo escapar os ovos polas barroncas de Barricobos. Logo, no relax da emoción, no descanso da felicidade cantarán a coro vivir así é morrer de amor en memoria de Camilo Sesto. Sempre haberá pitas que intentarán buscar o gozo entre o barullo dunha canción. Sempre haberá galos que baballarán por uns instantes de consolo. E ninguén, absolutamente ninguén será quen de prohibir unha ascensión ó ceo. Queren as galiñas furgar por entre os refugallos da aira do Pombal e peitear aqueles sacramentos que uns cantos paspáns deixaron caer desde os tempos da ignorancia. Por entre as xestas do alto da Chaira asoma o ruxerruxe de algo de min, algo de min vai morrendo que Camilo Sesto compuxo un día no que alguén (tan só alguén) pensou que o galo da Sinda A Cachafeira estaba a violar a varias galiñas (non só a unha) de Ludivina A Parideira. Foi o propio raposo que pasaba sen querer o que tivo que testificar ante eses ignorantes ou incrédulos que non houbera tal violación, que a algarada fora consentida. Alguén sacou o asunto fóra de contexto. Se basta con ver ás pitas como se botan a correr pola planicie de Barricobos con dirección á Tapada Nova. E ás carreiriñas, Camilo Sesto di que xamais, xamais nos metamos coa felicidade dos demais, aínda que sexan animais.
O Toxo
Hai tres substantivos que, en Galicia, van moito máis alá do significado que poidan reflectir os dicionarios castelán e galego. No xénero humano temos á muller, no reino animal está a vaca e no mundo vexetal aparece o toxo. A muller xa sabemos que é a alma de calquera galego. A vaca que foi e é a subsistencia da nosa terra. E o toxo... Segundo confesei e confeso sempre que o patrón de Galicia é o carallo, agora toca recoñecer que o toxo é algo así coma o himno galego ou o espírito do galego ou a cerna do noso país. O toxo é a cor a rebentar os ollos cando penetras en Galicia polo Padornelo. Logo, se o analizamos máis a fondo, vexo que o mesmo vale para un roto
como para un descosido: desde darlle acubillo a un niño de paxaro ata amosarse en forma de tatuaxe na nádega dereita dunha muller, por exemplo. O toxo ata serve de símil para o carácter dunha persoa: es un toxo! O toxo é un recordo malicioso da infancia, de cando a un amigo o obriguei a tirarse a unha toxeira se quería que lle dera un cigarro. O toxo é o orballo dun sentimento, o freo a unha aceleración. O toxo é o xoguete dun burro e foi media vida do labrego. Foi cama das vacas e estrume para as leiras. O toxo é o deus dos montes galegos. A flor do toxo é a alma, a esencia, o fundamento da nosa idiosincrasia. A flor do toxo é a cor amarela que estoura, que rebenta nunha terra que é súa, que sempre será súa.
Pola costa luguesa
Cruzar Lugo desde Ourense leva o seu tempo. A provincia de Lugo é longa coma unha aguillada. Pero hai ocasións en que si paga a pena cruzala todiña. Por exemplo, para facer unha excursión ó Fociño do Porco, alá no concello de O Vicedo, bicando a ría de Viveiro. O lugar é bonito. É tan bonito que o seu percorrido fíxoseme máis curto do que aínda é. Oíra e lera de que había que andar abondo, de que había que subir e baixar moitos chanzos, pero estes non asustan a ninguén. A orografía do Fociño do Porco é tan espectacular que non sabes a que recanto atender ou a que recuncho retratar. Non obstante, a min o que realmente me impresionou era o son do mar durante todo o traxecto; esas ondas zoupándolle labazadas ás rochas, ese ir e vir da auga que hipnotiza. Hai un pequeno treito no que o ruído asoma pola dereita e pola esquerda que te obriga a parar para escoitar. Parei, escoitei e gravei.
Como o percorrido logo se fai e despois de xantar, alá o Pancracio nos levou ata a Praia das Catedrais, no concello de Ribadeo. Aínda que a marea non deixaba ver toda a fermosura do recinto e a maiores de que para visitala ben cómpre un permiso da Xunta, o paseo que hai pola súa marxe case é suficiente para facer o desvío desde O Vicedo. O esencial é o ruído do mar. E aquí tamén facía moito ruído, logo de deixar ver como as ondas rachan contra as rochas. Ás cinco non quedou outra que cruzar de novo Lugo.
