O amor ou o alcohol
O amor é bonito. O amor, mentres dura, é coma unha ascensión ó ceo ou coma un soño eterno polos confíns do universo. Pero o amor, tamén case na mesma proporción, é coma unha baixada ó inferno. E se non que llo pregunten ou ben a Gerardo Fernández Lamas ou ben a Segundo Oliva. O primeiro, un mozo de 28 anos, que cando se atopaba en Baños de Molgas na compaña da súa noiva, Rosa Montero Quintas, de 26 anos, viu como apareceu por xunto a eles o outro mozo, ou sexa, Segundo Oliva, que sendo un admirador apaixonado da moza e que chegaba bastante cargadiño de alcohol, empezou a buscarlle as cóxegas á parella e a tirarlle do xenio ó Gerardo. A paciencia do mozo da
Rosa non tardou en chegar á súa fin e non lle quedou outra que... iso, o que estades a pensar, que lle lanzou unha desas puñadas, desas labazadas tan fortes que mandou a Segundo redondiño ó chan. Pero con tan mala fortuna que, este, ó caer, deu coa cabeza no beiril da beirarrúa, coa probable fractura da base do cranio. O resultado da embriaguez ou dos celos (máis seguro que dos dous xuntos) foi que a Garda Civil de Xunqueira de Ambía, alá polos últimos días do agosto de 1958, detivo a Gerardo Fernández Lamas, e ó accidentado Segundo Oliva levárono a fume de carozo, ás carreiras para o sanatorio do doutor Arsenio Raposo. O seu estado era grave. Ai, o amor... Ou o alcohol.
Panchos, o de Ourense
Golpeo os xeonllos o un contra o outro coma se estivera nervioso. Pero non estou nervioso. Son eu así. Ás veces fago tremer as pernas a tal velocidade que cando quero parar tardo un bo cacho. Non obstante, cando vexo unha película e cando vou ó mellor na metade da súa proxección, caio na conta de que non movín para nada a man de onde a situara ó empezar o filme ou de que non abrín o puño de tan forte que o tiña pechado. Non é que estea tenso. Simplemente que vivo con tal ansiedade e intensidade a película que... son eu así. Tamén é verdade que cando escoito, por exemplo, a John Coltrane quedo coma un paxariño. Outras veces venme á mente, así de súpeto, que en Estados Unidos non hai maneira coas armas; seguen a cuspir balas a darlle cun sacho. Por exemplo, hai uns días en Texas. Ale, sete mortos, coma quen non quere a cousa. E os ianquis seguen tan panchos. Pero panchos-panchos non hai coma os de Ourense, que estamos á cola en todo ou practicamente en todo e seguimos dálle que dálle outorgándolle o poder ós dous grandes partidos, que non nos representan nin nunca o fixeron nin o farán. Estamos á cola en gastos do Estado para conservar as estradas. E que máis nos dá se estamos acostumados ós camiños dos carros; se aínda o outro día andabamos cos carros das vacas de aquí para alá. Para que queremos nós estradas!
A ansia de ver o mar
Collín o coche e corrín como alma que leva o diaño. Agora que, a min, o que me levaba era a ansia de ver o mar. Ou polo menos de sentilo. Ou simplemente de cheiralo. Porque o mar ule. Coma todo. Corrín moito e cheguei. Ulín, sentín e vin o mar. En fronte de min. Atrás acababa de deixar o silencio bambeando entre uns piñeiros. A pena era que non fose entre uns carballos ou castiñeiros. Porque onde estean estas árbores que se quiten todas as demais. Á miña esquerda había unha vila cargada de cemento e sostida por moito ladrillo. O granito brillaba pola súa ausencia. E iso que case estaba moi preto da patria desa rocha. Pero claro, o cemento e o ladrillo son máis rápidos, máis cómodos e máis económicos. Á miña dereita estaban as penas que alguén deixou caer
entre os contedores de lixo. Pobre! Debaixo dos meus pés acomodouse o asubío dun tempo. Aquel asubío que, segundo o ton, todo o mundo sabía para que servía. Eu o primeiro, que era quen o lanzaba. Pois si, era unha chamada a unha balanza romana para que me pesase os gramos de felicidade que tiña naquel momento no corazón. Non toda a felicidade ten o mesmo peso. Agora mesmo, no meu ser, a felicidade era grande, con peso e inmensa porque estaba a cheirar, a sentir e a ver o mar. Este mar que fai ruído pero que, se queres, podes meterte nel e apalpar o silencio. Non me metín.
Entre rutinas e hábitos
Agora que non traballo algunhas veces non sei en que día vivo. E menos mal que cando me decato do día é grazas ó momento en que teño que datar os escritos. Ou se teño algunha anotación no calendario da cociña. Quizais o botarse fora da rutina diaria sexa a causa desa relaxación no día en que vivimos. Poida que sexa verdade, pero iso sería xa unha rutina pasada. Porque, agora mesmo, xa teño outro hábito. Unha costume da que non preciso calendario ningún. Porque sempre é a mesma todos os días: empezo o día erguendo á media mañá, logo xa saio da casa para tomar café, ler os xornais, mercar o pan e, de volta na casa, lectura dun libro ata xantar. Pola tarde tamén hai unha rutina diaria: pequena sesta, lectura ou ordenador (se non hai ningún acontecemento deportivo; estamos co baloncesto e a Volta Ciclista), saída a dar unha volta pola Valenzá (se falta algún xornal por ler, léoo) e xa na casa de novo, lectura outra vez dun libro ata a cea. E pola noite si que é hábito fixo: ordenador e televisión. Dicir televisión é dicir só película ou películas. A excepción, claro está, se hai algún acontecemento deportivo máis que interesante, que, a esas horas, adoita ser case sempre de fútbol. Se vexo que vai tardar a película logo de deixar o ordenador, aínda son capaz de ler algún outro capítulo do libro. Non son home de perder o tempo. Agora teño que pensar en que día vivo para datar este escrito.
