A última mona
Dicía o primeiro titular de La Región do xoves 29 que a normalidade climatolóxica dálle un respiro ó agro tras tres anos de crise. Agora, carallo! Agora que abandonei a viña! Precisamente no momento de escribir estas liñas hai dous anos que tivemos que vendimar xa porque dous días antes (o 28 de agosto) caera a pedra de tal maneira e fixéralle ás uvas tanto dano que non quedou outra que collelas para que non podrecesen. E iso que aínda estaban bastante verdes. Pero o esperpento do asunto está en que o 28 de abril viñera unha xeada tan grande que a esnaquizou por completo, polo que tivemos que podala enteira de novo. É dicir, que no mesmo ano a climatoloxía escarallouna dúas veces. Así é que a viticultura deume máis desgustos que satisfaccións.
Iso pola parte climatolóxica. Pero se collo agora a parte, chamémoslle bodegueira, teño que dicir que un ano unha bodega díxome a tan só 10 ou 15 da vendima que non me podía coller as uvas. Púxenme tolo buscando bodega. E cando atopei unha, mellor fora non atopala. Para poder cobrar (no 2017!) a colleita do 2014 tiven que ameazalos con sacar o asunto na prensa. E un ano máis tarde, para cobrar a do 2015, xa non quedou outra que botar man dun avogado. Así anda o agro no noso país. A agricultura é a última mona de todos os Gobernos que, por suposto, non nos gobernan. Só gobernan para as súas poltronas e as súas contas bancarias.
Na Terraza
Coches que dan voltas na rotonda. Mozas que pasan barullando. Cadeiras de nenos que circulan pola beirarrúa. Tempo que está. Tempo que foi. Tempo que virá. Son as sete e cuarto da tarde. Corre un pouco de aire. Nubes brancas no ceo. Ruído dunha moto á que lle xeme o tubo de escape. Cousas sobre a mesa. Mesa na beirarrúa, na terraza dun bar que está aquí, en fronte mesmo dos meus ollos. Porque eu estou na terraza. Escribindo. E esperando. Mentres espero, desespero. Mentira! Porque eu, mentres espero, mato o tempo. Escribindo. O sol que se acocha por detrás dos edificios que tamén teño de fronte. Catro mesas ocupadas. Coche dunha autoescola que pasa. Risas dun grupo de mozos que están algo afastados, á esquerda. Unha muller que lle conta a outra non sei que dun límite e dunha área de descanso. Conversas ás que non quero atender, pero os tons das voces... Xa se sabe a fama que temos. Din que falamos moi alto. Confírmoo. Eu mesmo falo alto. Porque ás veces é bo rachar o silencio que nos arrodea. Aínda que, iso si, sempre é marabilloso estar en silencio, vivir en silencio, xemer incluso en silencio. Para iso non me importa matar o ruído. Porque onde hai silencio hai pensamentos que flúen con calma, con sosego. Son as sete e media da tarde. Tempo que está. Tempo que foi. Tempo que virá.
O ser humano non regula
O ser humano ás veces non regula ben. Hai seres humanos que non regulan ben nunca. O concello de Ávila, rexido por seres humanos, ofreceu unha misa para que chovese. Espero, confío e desexo que lle rezaran ás nubes, que son as que realmente levan a auga. Que a estas alturas sigamos pedindo milagres, desas milagres... O ser humano, á parte de non regular, é porco. Hai seres humanos que serán porcos toda a vida. Iso si, fóra das súas casas, que nestas non fan o que adoitan facer. Hai uns días fun ó Mercadona da Valenzá e ó deixar o coche no aparcadoiro vimos un carro dos pequenos que tiña unha bolsa dentro. A muller, coa boa intención do mundo, é dicir, que se a esqueceran habería que levala para arriba, para as caixas por se alguén pasaba a
reclamala, digo que a muller foi mirar se realmente tiña a compra dentro. O que tiña dentro eran cueiros que algún ser humano porco deixara alí, e tendo diversas papeleiras distribuídas por todo o aparcadoiro. Porco e cómodo. O de cómodo non só por deixar a porcallada no carro, senón tamén por deixar o carro tirado por alí de calquera maneira. Isto de deixar o carro tirado de calquera maneira o fan tamén outros seres humanos sen importarlles que están anulando unha praza de aparcadoiro, e habendo sitios apropiados para deixar os carriños. Pero, que va, ufff, o que custa levar o carro ó seu sitio. Agora que metín a compra no maleteiro, os demais que se busquen a vida.
Tarde frutífera
Conseguín ir a Os Milagres. Ó cuarto día das novenas. O de ir á novena é un dicir. Fun coa muller e un irmán, quedamos fóra á sombra e os altofalantes non os conectaron ata case rematar a misa; o que significa que de novena e de misa moi pouquiña cousa. Tan só me persignei ó final. Ó rematar entramos no santuario e, iso si, seguín coa costume dos últimos anos cada vez que visito o templo: que acendo unhas candeas. Máis para a axuda do mantemento da igrexa que pola propia crenza. Demos unhas voltas polo recinto; o irmán recordando tempos do colexio vello e un servidor recordando tempos do colexio novo. Pegámoslle unha boa ollada á serra de San Mamede, demos unha voltiña pola Glorieta para botarlle unha visual (a muller) ós diversos postos e detivémonos un cacho nos aparellos, utensilios e ferramentas que tiñan tirados polo chan. Había de todo, desde os cacharros máis antigos ata os aparellos máis actuais. Axiña baixamos para Baños de Molgas. Deixei o coche na Pitediña e collemos camiño da vila cruzando As Mestras e o parque Ansuíña. Durante as tres horas ou máis que estivemos xuntos falamos de todo o que se pode falar en familia. Teño que recoñecer que a novena foi a escusa perfecta para facerlle compaña ó irmán e, como non, para estar en Baños de Molgas. A min, moitas veces, chégame con simplemente estar. Foi unha tarde frutífera.
