As meniñas dos ollos
A preocupación quere arrabuñarme os fiordes do pensamento. Dun tempo para acá noto como a xenreira se quere instalar na meniña do ollo dereito e o amor na meniña do ollo esquerdo. Axiña pensei que tal asalto moi ben se podía dar a causa das miñas ideas políticas. Pero resulta que cando lle peta, a meniña do ollo dereito vese asaltada polo cariño e, non obstante, na meniña do ollo esquerdo quen quere furar, penetrar é a hostilidade. Non entendo nada. Ou si entendo que esas transformacións, eses cambios non teñen nada que ver coa política. A verdade é que quedei un chisco aliviado. Pero claro, só con respecto a esa materia, pois iso de que as meniñas dos meus ollos anden bailando con certos sentimentos déixame algo así como preocupado, inquieto. Eu lembro que antes, antes dese tempo para acá, mirábame ó espello e vía as meniñas grises e bailando en tal caso de felicidade ou, algunhas veces, de sono; pero nunca con certa substancia gris que me deixou, que me deixa apampado ou frío coma eses fiordes que
descansan na miña intelixencia (se é que a teño). É normal entón que teña unha certa preocupación. Quéirase que non, os ollos son para ver e mirar, pero nunca para intentar dilucidar en que lado está a bondade da vida ou a maldade da conciencia. Ou en tal caso, cando se pechan, non lles queda outra que soñar. Agora mesmo, as meniñas dos meus ollos están pechadas e... soñando. Porque soñar e bonito.
Ríome da treboada
Ríome eu da treboada que quere caer sobre a aldea na que vivo desde hai media década, ano arriba ano abaixo. A min a chuvia tenme medo. Por iso eu avanzo e ela ou torce para un lado (dá igual o esquerdo coma o dereito) ou queda atrás. Tenme medo. Ás veces ben vexo que descarga onde menos fai falta, pero eu aí xa non podo facer nada. Non obstante, si me gusta que de cando en vez pingas de auga caian sobre a miña cabeza. É aí cando deixo que se me achegue (tamén me dá igual por que lado sexa), ou incluso son eu mesmo o que vou na procura dela. Isto só adoita acontecer no verán, neses momentos nos que abafas e desexas de corazón que unha pequena treboada caia sobre a túa alma. Porque hai calores que matan. Mais, agora mesmo, cando o tempo nin me chista nin me fede, non me apetece mollarme, e chegou unha simple ollada cara ás nubes negras que asomaban polo horizonte para que estas torcesen para un lado (en concreto, o dereito) e me deixasen en paz. Elas foron coa música a outra parte, digo coas pingas de auga e eu si quedei co American Woman, de Guess Who. A min a chuvia sempre me tivo moito respecto; ou ben porque me acollía debaixo dun castiñeiro ou ben porque lle cantaba un cara el sol que tremían todas as pingas de auga do universo. Hai melodías que deixan a un tremelicando.
O día a día do labrego
Alguén lle preguntou a un gandeiro como era o seu día a día. Iso case é coma preguntarlle a un nugallán como é o seu vivir. Que pouquiña cabeza hai para certas preguntas! Iso non se lle pregunta a un labrego! Se lle preguntase se tiña algún día de lecer... Seguro que coa súa contestación xa lle estaba dando resposta á anterior. O labrego non ten acougo, non ten repouso! Polo que o día a día normal é o de erguer cedo e non parar de traballar ata o momento en que se vai á cama. Non hai horarios nin treboadas nin sol que abrasa nin, por suposto, ganancias; tan só sangue, suor, ás veces
bágoas e volta a empezar. Hoxe mesmo caio na conta de que o traballo do labrego é esgotador, case un inferno. Ás seis da tarde quenta aínda que nin o demo. Pois ben, se non deixase a viña como a deixei, agora mesmo andaría baixo este sol enramando ou dando o sulfato. Porque levo algo así coma un diario e leo que durante estes días ou, mellor dito, desde outubro ou novembro, desde que se empeza a poda, practicamente todas as tardes andaba alá traballando, e cando tiña esas mañás de permiso por asuntos propios, pois ídem de ídem; para a viña marchabamos a suar e, ás veces, deixar sangue. O día a día do labrego nin ten horarios e nin ten descanso. Por non ter, non ten nin tempo para soñar esperto. Cae na cama esgotado e reza unha oración para que a climatoloxía se porte.
Corazón de papel
Corazón de papel nunha pinga de auga que aboia sobre a intelixencia dun pobo e que racha ante a forza dun consolo. Aínda que hai momentos nos que a calma, o sosego se deita sobre a morriña da memoria, sobre a señardade da nenez. Quen máis quen menos latexa sobre un verso que se escribiu sobre a codia dun amieiro e o miolo dun sabugueiro. Corazón de papel que voa empurrado polo vento e con cada sentimento co que se atopa acouga un chisco para rimar máis versos. Despois que cada quen opte por furgar, por escaravellar por entre os poemas que esconderei detrás das paredes do meu tempo. Todo o que se oculta, ó final, sempre sae á luz, sempre se descobre. Corazón de papel que calquera esmaga sen querer (ou querendo) con pés de chumbo que andan polos camiños da indiferenza. Eu sempre procuro andar polas carrilleiras que case non se ven pero que sinto coma lapas pegadas nesa idade na que aínda non tiña conciencia. Case podo dicir que, mesmo hoxe, son pura inocencia. Non obstante, de cando en vez, a cara de ferruxe fai acto de presenza. Pero por pouco tempo. Son dos que deixo asomar axiña un sorriso, para que debuxe un corazón neste mesmo papel no que escribo. Corazón de papel que vai e vén para acabar aterrando sobre o niño da rula, desa rula elegante e bonita á que miro... e me mira. Aí queda por fin quieto. E feliz.
