Santificado

Aínda que a selva brade
e se incendien os simios de barbarie,
non te deixes vencer.
É o delirio elevado ó cubo
por pezuña de insignia.
A preguiza mental é un estigma
que nos abafa o hálito fecundo.
Son elefantes de cacharrería.
Alucinante tromba en clandestina furia
que aniquila as camelias do mencer.
¿Quen preside ese circo de alleados?
Que che presten as aguias as pupilas
E ti calibra a luz,
A aura humana.
¿Qué vale un profesor,
un albanel,
un sabio?
¡Un gol é valiosísimo!
¿Cantas vidas de esqueléticos nenos se precisan?
¿E a suor do labrego combado sobre a terra?
No seu singlar onírico de espigas
Hai clamorosas mans acariñando estrelas.
Non te deixes vencer.
O trasvarío en gleba produce dividendos.
Mantente vertical.
A digna condición do “homo sapiens”.
Desde a túa soidade en moitedumes,
observa con rigor,
e verás
que os espermatozoides son sagrados.
Non lle estragues o soño.
Pero ó facerse nenos devalúanse en si.
Adquiren liberdade
para morrer de noxo,
fame,
frío,
ou balazo en caluga pola man dun custodio.
¡O mundo libre está santificado!.

Ourense, 7/97.