Máis forte cós buracos negros
Quere caer o universo sobre min. Pero son máis forte que o buraco negro que apareceu na galaxia máis afastada do tempo. Porque o tempo, tanto alá como acá, é infinito, é eterno. Son máis forte que unha estrela da fartura ou que unha estrela fugaz. A estrela fugaz pasa nun lóstrego, que para iso é fugaz. Eu duro moito máis. Eu, prometo, que serei eterno. Eterno como unha canción que non ten fin e a pesar de non contar con ningún retrouso. Eu canto por cantar. Porque, verdadeiramente, cantar non sei cantar ben. Xa mo dicía miña nai: ai, neno, que mal cantas. Pero as miñas cancións
quedan na memoria do monte Medo e na intelixencia das vacas, de cando entraban de noite polas rúas de Baños de Molgas. Fose por medo, fose porque me gustaba cantar (aínda que cantase ben mal), eu entraba pola Cagalla cun concerto na boca que, á forza, tiña que penetrar nas grandes cabezas dos animais vacúns, e nas daqueles veciños que xa estaban co primeiro sono. Canto por cantar. E as cancións viaxan polo espazo sideral ata penetrar no buraco negro da miña conciencia. Sempre tiven unha boa conciencia, aínda que ás veces o espírito maligno quería deixar pegada nese universo que quería caer sobre min. Pero eu son moito máis forte que todos os buracos negros dalgúns pensamentos, dos vosos pensamentos. Sinceramente, hai pensamentos negros, moi negros.
Estes americanos...
Estes americanos... Gregory Peck quería comprar Alasca na película O mundo nas súas mans (1952), que desenvolvía a súa acción no 1850. Agora é Donald Trump o que quere mercar Grenlandia. Estes americanos... Pois ben, conseguírono e poida que o consigan. No caso de Alasca lográrono, pois dezaseis anos máis tarde da acción da película, ou sexa, no 1867, un alto funcionario estadounidense mercoulle a Rusia o territorio de Alasca por 7,2 millóns de dólares. E con respecto a Grenlandia, tamén nese 1867 o presidente Andrew Johnson quixo dar os primeiros pasos ou polo menos as primeiras ideas para a compra da maior illa do mundo (entendendo que Australia é a parte continental de Oceanía), pola súa situación estratéxica. Foi no 1946 cando asomou unha oferta formal por Grenlandia. O expresidente Harry S. Truman ofreceulle a Dinamarca 100 millóns de dólares, en ouro, que este rexeitou. E agora Trump volve ás andadas, volve ó vezo. Ó final conseguirano. Ata penso que se non é polas boas, será polas malas. Sempre foron moi botados para adiante; ou ben polo poder dos dólares ou ben pola forza das armas. Son eles os tales... como para deixar de adquirir todo aquilo que realmente desexan. Se non compran, conquistan. Se non conquistan, arrasan. Se non arrasan é porque non lles vale para nada. Estes americanos...
Vindo de camiño
Vindo de camiño para o lugar no que estou déuseme por determe sobre unha baldosa concreta para contarlle os cadriños do seu debuxo. Tiña exactamente 64. Nin 63 nin 65; xustos 64. Déuseme por aí. Ás veces fago cousas sen sentido (si, ás veces perdo o xuízo). Outras, e aínda que as faga con sentimento, con conciencia, rematan non tendo tampouco sentidiño ningún. A ver, non todos somos perfectos. Xa o dicía un dos protagonista de Con saias e a rachar. A vida é complicada para moitas cousas. Para case todas. Menos mal que a vida é tan só un suspiro. Se non, estariamos perdidos. Logo de contar os cadriños da baldosa e cando me cansei de estar sobre ela, pois tamén se me deu por poñerme en marcha. Fíxeno e camiñei... pois, non sei, uns bos metros.
Ata que me atopei cunha pomba que bulía de aquí para alá, na procura de algo, dunhas migas de pan ou duns mosquitos asasinados polos frontais dos coches para levar ó seu bandullo. Case quixen falar con ela, coa pomba, pero deume vergonza. A vergonza, coma o medo, é libre. E dándome vergonza falar co animal, non me quedou outra que contemplala tan só. Era bonita. Todas son bonitas. Claro que, comparándoa cunha rula... A rula é moita rula. Púxenme de novo ó camiño e cando cheguei ó lugar no que estou sentei a tomar un café e esquecinme de todo. A vida, ás veces, tamén debe ser un esquecemento perpetuo. Se non, estariamos perdidos.
Día de praia
Estou algo cansado. A praia cansa bastante. Aínda que, mellor dito, o que esgota é o sol. Por iso eu nunca fun moito de praias. Eu son máis de montaña, máis rural. Certo que, de cando en vez, ir un chisco á praia non está mal. Perdón, quizais debería dicir: o mar. Isto si, isto xa é outra historia, outro cantar. Podo facer coma hoxe: ir á praia e acompañar á muller, que como non pode tomar moito o sol, axiña nos puxemos os dous á sombra dar árbores que hai á beira da praia. E desde alí foi cando me atopei na gloria... porque escoitei o mar. Esta si que é unha gozada! Escoitar o ruído do mar! Por iso tamén dei un paseo, goldrando; para refrescar os pés e escoitar con máis forza o ruído do mar, desas ondas que veñen e van. Desas ondas que, se mirabas moito para elas, mareaban. Pero que bonita sensación. Ata ó calo lle notei melloría! O resto do tempo: estomballado á sombra, durmindo, comendo bocadillos e, como non, lendo. Lendo de tal maneira que cando fun buscar o libro ó coche (xa lera dous xornais), aparecín con dous. É que un sabía que o remataría alí mesmo. E alí mesmo o rematei. Non empecei o outro porque axiña apareceron os rapaces para rematar o día de praia. Pero, e se tardan máis? Como ía estar moito tempo sen ler! Póñome moi nervioso se non teño nada para ler. Agora estou canso (do sol, de conducir, de estar sentado), pero feliz (por escoitar o mar).
