Pingas de Orballo

Polos confíns do Universo
Hoxe dá gusto andar polas rúas. Nubrado. Ás veces chovendo incluso. Non hai o afogo destes días. Saín a mercar cousas domésticas para a casa. Pero eu cada vez que saio, aproveito. Aproveito para facer algo. Ou varias cousas a un tempo. De primeira, iso si, vai o café. O día que falte o café ou se acaba o mundo ou rebento. Aínda que teño unha vantaxe sobre os demais: que como son astronauta, podo emigrar para outro planeta. Malo será que en algún non haxa café. Como non pode emigrar un galego se somos emigrantes de por vida! Onde non está un galego! E o café ten que ser coma o galego: estar en todos os confíns do universo. E sendo de utilidade; o galego (o café tamén) Que esta é outra. Por moito que se fale das dúbidas dos galegos (que seica non sabemos se subimos ou baixamos), nós somos moito. Pero mira que lle preocupa á xente se imos ou volvemos! Só queren saber! Se se preocuparan das súas vidas... Que me desvío do asunto. De que asunto? O de aproveitar o tempo? Pois ó mesmo tempo que tomo o café leo os xornais. Se xa os lera intento escribir algo. Algunha vez é verdade que quedo de pasmón contemplando, por exemplo, a eses que queren saber se comemos ou pasamos fame. Interesados do carallo! Con café ou sen café, e ante esta xente, case dan ganas de emigrar polos confíns do universo.

Morder silencio
Quero morder silencio. Ás veces non queda outra que morder silencio. Para non berrar, claro. Cando a impotencia é grande, quero berrar. Cando a carraxe é grande, quero berrar. Pero moitas veces ó berrar ou por berrar sae un malparado, maltreito. Mellor estar calado, morder silencio. Aínda que doa. Aínda que esgacen as entrañas para deixar escapar o berro seco, o berro longo, o berro eterno. Dan ganas de cuspir o berro mollado, o berro sanguento. Pero teño medo de mollar, de salpicar a quen non debo. Así é que toca morder silencio. Non, por Deus, non esbardallo contra ninguén. Simplemente que ás veces gústame esaxerar un pouco ou facer coma que levo o demo dentro. E solto todo ese ruxerruxe para que se pense que teño a xenreira furgándome na bile. Mais a bile cóspese e xa está. Eu, no fondo, son o propio silencio. Intento non facer ruído. E déixome levar polos regos que me abren outros. Para non ter que berrar, sabedes? Son coma ese canciño que vai sempre detrás do amo e dándolle ó rabo. Si, ás veces tamén mordo. Ou polo menos intento morder. Só de palabra. De palabra escrita, claro. A oral sería, pois iso, o berro que sae, o berro que estoura, o berro que intenta facer dano. Pero eu.. eu, que non mato unha mosca... Mellor morder silencio e non distraer a ninguén para que non se torzan os regos. Mordo silencio e non berro.