A mafia vaticana... contra o Papa Francisco

"Si a lei do celibato deixa de ser obligatoria para os curas que atenden aos indígenas do Amazonas, por que vai seguir obrigando aos párrocos de Europa?"
"O celibato dos curas é unha lei eclesiástica. Unha lei que non foi nunca universal. Aos clérigos católicos da Igrexa Oriental non lles obriga. Ademais, introduciuse en Occidente despois.

Agora, cando nos estamos achegando ao sínodo da Amazonía, o rexeitamento dos resistentes a este papado, acentúase. E o motivo máis destacado, segundo din os entendidos no asunto, é o tema do celibato eclesiástico. Porque, como é lóxico, si a lei do celibato deixa de ser obligatoria para os curas que atenden aos indígenas do Amazonas, por que vai seguir obrigando aos párrocos de Europa?

O celibato non é unha lei universal

Isto é o que pensan e din os clérigos "anti-Francisco". Pero o que realmente motíva a estes curas (e aos seus secuaces) para atacar ao papa é o tema do celibato. Non hai que ser nin un sabio, nin un lince, para darse conta de que, en todo este asunto, hai trampa. Porque o celibato dos sacerdotes non é "unha verdade que ha de crerse con fe divina e católica" (can. 751). O celibato dos curas é unha lei eclesiástica. Unha lei que non foi nunca universal. Aos clérigos católicos da Igrexa Oriental non os obriga. Ademais, introduciuse en Occidente logo de séculos de fortes discusións.

Celibato

Máis aínda, no Novo Testamento dise que a ordenación de bispos e presbíteros débese administrar a homes casados (1 Tim 3, 2-5. 12; Tit 1, 6), que saiban gobernar ben a súa casa e a súa familia. Porque quen non saiba educar á súa familia na Fe, como vai ter o debido coidado da Igrexa de Deus? É máis, sábese que, no concilio de Nicea (ano 325), segundo o historiador Sócrates, algúns bispos propuxeron "introducir unha nova lei na Igrexa: que os ordenados, é dicir, os bispos, os presbíteros e os diáconos, non durmisen coas súas mulleres coas que se casaron sendo laicos"; pero Pafnucio, bispo da Tebaida Superior, célibe e venerado confesor da fe, interveu en contra da proposta "e berrou ben alto que non se debía impoñer aos homes consagrados ese xugo pesado, dicindo que é tamén digno de honor o acto matrimonial e inmaculado o mesmo matrimonio; e que non danasen á Igrexa esaxerando a severidade; porque non todos poden soportar a ascesis da "apatheia nin se provería equitativamente á templanza das súas respectivas esposas" (Hist. Eccl. I, XI. PG 67, 101-104). Isto díxose no primeiro concilio ecuménico da Igrexa, algúns anos despois de que o Sínodo local de Granada (Ilíberis) impuxéselles aos clérigos casados a obrigación da continencia.

Un Papa herético?

Non é cuestión aquí de recordar a complicada e longa historia do celibato na Igrexa. Que hai detrás de todo isto? Sen ningunha dúbida, gastar e desgastar a imaxe e a forma de gobernar do Papa Francisco.

Por que e para que este desgastar? O máis lóxico parece ser que todo este desagradable embrollo ten unha finalidade que salta á vista: preparar o conclave, para que o sucesor de Francisco teña que tomar outro camiño. Sen ningunha dúbida, un papa que humaniza o papado e achégao aos que máis sofren na vida, un papa así, non lle convén (?) nin á Igrexa, nin ao mundo en que vivimos.

Rouco, ou é un ignorante ou mente co celibato: ata 1500 os sacerdotes podíanse casar. O prelado español oculta que o propio San Pedro tiña muller e que San Pablo instaba aos curas "a ser bos maridos".

Antonio María Rouco Varela, cando era Presidente da Coferencia Episcopal afirmou que o celibato é unha norma da Igrexa que "foi reafirmada unha e outra vez ao longo de toda a historia". O prelado pronunciou estas palabras pouco despois de que o recentemente nomeado Secretario de Estado do Vaticano, Pietro Parolin, deixase claro que o celibato obligatorio "non é un dogma de fe e pode ser discutido porque é unha tradición eclesiástica".