Nunha pompa de xabón
O día que se parou o mundo, eu estaba nunha pompa de xabón. Todo estaba parado, ata a propia pompa; que me colleu a uns mil metros do chan. Os coches estaban parados, a xente estaba quieta, os paxaros e avións pairando, a auga que caía dos canos das fontes en suspensión. Non había vento. Todo, absolutamente todo estaba parado, ata o respirar de calquera ser vivo, ata as nubes que pululaban polo ceo. Tan só
os latexos do meu corazón se movían. Non entendía nada. Todo quieto, todo morto, menos o meu corazón. A ver se agora é verdade iso de son todo corazón. Cos demos que levo dentro. Quero mirar desde a burbulla. Non podo. Nin os ollos me obedecen, nin o pensamento sabe actuar. Todo está quedo, inmóbil. Só ese ritmo monótono, tranquilo e sen pausa; só ese latexo permanente. Corazón de ferro, corazón eterno, corazón nun puño. A pompa non se move. Nada se move. Todo é claridade. Todo é silencio. Menos os latexos dun corazón que non entendo. Nin tan sequera sei por que latexa. O día que se acabou o mundo, eu estaba nunha pompa de xabón. Sigo nela. Porque nada se move. Polo que non se pode romper. A non ser que o meu corazón latexe con moita forza. Pero nada, sempre ó mesmo ritmo monótono. Quero rezar mentalmente para que ocorra algo. O pensamento non me obedece. Todo está parado.
Odio pintar!
Pintor, que pintas con amor. Con amor? Odio pintar a casa! Sempre o odiei. E non polo mero feito de pintar (total só é darlle co rolete para arriba e para abaixo, máis ou menos), senón polo que hai que facer antes. Polos obxectos que hai que retirar. Polos mobles que hai que mover. Polas lámpadas que hai que quitar ou tapar. Polos malditos marcos das portas. Polos estúpidos enchufes ou caixas da luz. Polos fatos zócalos. Polo traizoeiro chan. Porque neste pos periódicos e plásticos; que se moven, que se escorren, que se embeleñan, que se enmarañan. Odio pintar a casa! Que te pos coma un divino cristo. Que despois fregas e fregas a pel ata poñerse vermella e nada; sempre quedan pingas, marcas de pintura nela. Menos mal que só foi o corredor e a cociña. Que se chego a pintar toda a casa, prometo que me acordo a conciencia do autor que compuxo o de pintor, que pintas con amor. Non obstante, cando un dos rapaces botou a cabeza fóra da habitación, eu, para disimular, como non, solteille aquilo de... pintor, que pintas con amor. Tan axiña como cerrou de novo a porta, eu seguín dálle que dálle a un traballo monótono, aburrido, desesperante e coa paciencia á flor de pel. Porque por detrás andaba a parenta coa súa ladaíña: que se alí queda un lamparón, que se naquel recanto non lle deches, que ten conta que non pingues moito, que zumba e dálle. Odio pintar!
Tarefas patrióticas
Sabemos que as guerras adoitan inicialas os políticos, pero quen realmente paga a desfeita é o pobo. Polo que axiña, o pobo, iniciada esta, empeza a actuar. Segundo contan as crónicas, alá polo 12 de agosto de 1936, ós pouco días de iniciadas as hostilidades, unha comisión de señoras e señoritas de Baños de Molgas emprenderon a busca de diñeiro e especies por todas as aldeas do concello para o noso glorioso
exército combatente. Semella que a tarefa penosa e altamente patriótica que realizaron as distinguidas damas de Baños de Molgas comentouse con fervor por toda a provincia.
Seguindo co patriotismo molgués, dous meses máis tarde, foi digno de encomio o xesto digno e xeneroso dos señores Florencio Salgado e Samuel Movilla, propietarios do balneario, que ofreceron gratuitamente 40 camas e a asistencia do doutor Movilla e o seu fillo para outros tantos feridos ou convalecentes de campaña, incluídos, por suposto, os baños desas augas tan indicadas para afeccións como a gota, a asma, a sinusite, o reuma...
Como se ve, son dous exemplos nos que o pobo pon todo da súa parte: a axuda, o sacrificio e as mortes. Porque é o pobo o que morre sempre, ou polo menos un pouco, en algo que, moitos, nin saberían por que se iniciou. Penso moito no meu pai, un labrego que, con 18 anos, que ía saber el por que estaba loitando.
