Paga e traballa!
Sentado na terraza dunha cafetaría, á sombra. É dicir, que estou na gloria. Logo, para máis aquel, cóbranme polo café o mesmo que se o tomase na barra. Logo, para máis inri, sérvenmo. Digo isto porque, nesa semana que andei por certas zonas de Burgos e Soria quedei alucinado co asunto da hostalaría, máis en concreto das cafetarías, mesóns e bares. Entraba nun ou nunha, sentaba para que me atendesen, e quedaba a velas vir; ata que caía na conta de que había que ir pedir a consumición á barra. Despois, na maioría deses locais, quedei aínda máis pampo cando vía o morro, a cara que tiñan; sen andar con días santos, poñían os seus propios letreiros, os seus propios anuncios nos que advertían que non se servían as consumicións nas mesas. Ou sexa, que se as
querías, amigo, apanda e vai por elas. Búscate a vida, cliente! Paga e traballa, caramba! Porque, para máis carallos, o café (que é o que tomo eu) é moito máis caro que en Ourense. E moito máis malo, claro. A muller, por exemplo, xa desde o primeiro momento botouse ó descafeinado. Os camareiros de Burgos e Soria non sei que soldo terán, pero traballo, o que se di traballo, non levan moito. O cliente fai de camareiro. Sen soldo, claro. Cada vez estou máis convencido de que, practicamente en todo, vivimos nun sitio privilexiado. Temos a mellor climatoloxía do mundo e a mellor hostalaría.
A ponte da infancia
Quero marchar para esconderme detrás da Porta de Alcalá, pero tardarei moito en chegar. Porque estou debaixo da Ponte das Cabras, en Baños de Molgas. Nada, simplemente me atopo contemplando os peixes do río Arnoia. Xa case non se ven. Cada vez hai menos. Estamos extinguindo o mundo. As especies do mundo. As cousas do mundo. Non temos conciencia. Por certo, por que á miña se lle deu por pensar na Porta de Alcalá. Ó mellor é que quero facer de Víctor Manuel e cantarlle á Ponte das Cabras. A verdade é que o tema musical daría para moito. Para moitos versos e retrousos. Non crucei eu veces esa ponte! Cando ía para Os Milagres. Cando ía para o monte Medo coas vacas ou para Detrás das Poulas ou para o Outeiro Barbeiro. Incluso ás veces cando paraba nos Lamas, nos lameiros do Trono, e a pesar de que eu e as vacas torciamos á dereita, xusto onde empeza a ponte, digo que ás veces botábame a correr e cruzábaa. Polo mero feito de cruzala. Simplemente por lle tocar ás varandas de ferro; unhas veces coas mans, outras veces coa vara; para facer ruído, ou música. Sabíalle dar certos ritmos musicais ós golpes das varas. Eu, naqueles tempos, era un artistiña para todo. A Ponte das Cabras, a ponte dos paseos practicamente diarios, a ponte dos recordos, a ponte á que lle puña musiquiña da infancia, ou sexa, inocente.
