:
Tres astronautas
Tres astronautas; un ruso, outro holandés e o terceiro galego (por fin non hai ningún ianqui!), aseguran que hai vida intelixente e civilizacións extraterrestres. E dígoo con coñecemento de causa. Porque o astronauta galego son eu. Non foi difícil marchar por aí arriba. Fixéronnos un cursiño de nada que, iso si, era en inglés; aínda que nos deu igual, para o que había que saber... Todo consistía en paneis con luces verdes e
vermellas. Sinxelo: coma un semáforo. Como non había ianquis non puidemos despegar de Cabo Cañaveral; pero fixémolo desde o Río Vello, en Baños de Molgas, máis en concreto desde o meu lameiro (aínda que agora tocoulle ó irmán, pero como andei nel media vida coas vacas...). Antes houbo que cubrir, resgardar no lugar de Barricobos o escudo do Real Madrid que a un paspán se lle deu por esculpir alá polo 1976, para que non se escarallase a gran obra co que expulsase o foguete. O despegue foi rápido e sinxelo: o ruso deu a orde, o holandés premeu o botón verde e o galego, ou sexa, eu berrei un ei, carballeira! e para o espazo sideral marchamos. Cando pasamos sobre os Estados Unidos de América lanceille un hai que roelo! e a piques de contactar con Marte díxenlle ós colegas que malo será que non atopemos vida máis alá das estrelas. E atopámola; pero moito máis alá. Os alieníxenas eran tan intelixentes que merecen un Pingas á parte.
Asubiar en branco e negro
Sinto que se me vai a vida cada vez que intúo que a nostalxia dun tempo que foi queda atascada no bulleiro dunha eternidade que vai moito máis alá do eterno. Quero deitar sobre unha nube de algodón para esquivar o correr dos estraños que se queren facer amigos. Todos sabemos que hai, que existen amizades interesadas. Sinto que me quedo quieto aínda que estea correndo, porque hai sensacións que quedan ó albedrío dun pensamento. E penso que non me movo. Chamo pola idiosincrasia dunha lingua que se sente atacada pero que eu defendo, se fai falta, a golpe de espada. Ó mesmo tempo escoito o dáme lume de Fuxan os Ventos. Sinto que me puxeron atrancos para que pegase a volta e non alcanzase a meta, pero souben agatuñar polos penedos de granito e choutar de galla en galla... de carballo. Tamén é verdade que non son quen para crerme algo máis que alguén, pero amola moitas veces que che intenten facer a cambadela. E hainos que queren poñer puntos onde simplemente van comas. Sinto que se me pega a melancolía a cada latexo de corazón que estoura, que rebenta por un asubío lingüístico que algúns queren desentoar a base de golpe de metal. Pero hai asubíos que deixan ritmos de cor. Sempre me gustou asubiar aínda que fose ou aínda que sexa en branco e negro.
