A liberdade individual

Vivimos nunha sociedade libre, nun país que conseguiu facer unha democracia. Temos un marco xurídico que nos dota dun amplo espazo de liberdade. Tamén temos un sistema educativo e unha sociedade que nos repite constantemente que a túa liberdade remata onde empeza a miña pero ese espazo é suficiente para construír a nos identidade e deixar impronta no camiño da vida.

O que pasa é que unha vez que nos din todo o anterior, comezan a reducir ese espazo de liberdade e fano dunha maneira moi sinxela: constrúen o prototipo de persoa que debes ser. Fora dese prototipo o espazo de liberdade vaise convertendo nun ambiente claustrofóbico.

Temos liberdade para escoller o noso traballo pero ollo con equivocarte máis de dúas ou tres veces. Temos liberdade para escoller a nosa parella pero se es homosexual corres o risco de que se che pechen determinadas portas. Temos liberdade de expresión e pensamento pero coidado co que escribes nas redes porque a súa memoria é unha pantasma que te pode perseguir de por vida. Temos liberdade para escoller os nosos amigos e para seleccionar o noso lecer pero ollo coas fotos e vídeos que publicamos porque poden influír á hora de conseguir un determinado traballo. Ë dicir que practicamente dende a adolescencia estamos sentenciando o noso futuro.

A liberdade individual vénnos dada nunha vara que ten a liberdade nunha punta e o medo noutra. “Ti podes facer o que dea a gana pero atente ás consecuencias”. Isto elimina a posibilidade de erro e, polo tanto, nega a nosa capacidade de aprendizaxe. Ou aceptamos o erro e poñemos o foco na emenda do mesmo ou construímos unha sociedade de fracasados e perfectos, unha sociedade subxectiva e perniciosa que dá ou denega arbitrariamente o dereito ao erro, unha sociedade clasista que perdoa a uns o mesmo erro que a outros lles custa unha cadea perpetua.

Ou relativizamos o que se escribe nas redes ou sometémonos a unha escravitude perpetua forxada sen querer dende os albores da adolescencia.