Morre Cordeiro, e os medios falan do seu papel no Estatuto dos 16, no Parlamento ou no Concello de Lugo, de ter sido o primeiro presidente democrático da Deputación, e que gracias a el temos a esencial Facultade de Veterinaria.
Para min, e para milleiros de lucenses, Cordeiro foi ante todo Asesor de Teleclubs nun tempo en que estes centros eran esenciais para Galicia.
Viña de Foz a primeira hora da mañá e traballaba ata última hora da tarde. Era un exemplo de coñecementos, traballo, dedicación, de relación, de cultura, e a xente dos teleclubs adorábao.
De Lugo, a Galicia. Creou coa Fundación Barrié a revista Teleclub Galicia, na que aprendín moito máis xornalismo que na Facultade. E conseguíu un Senado de directivos de teleclubs, onde destacaban Begonte, Bretoña, Sante, Pambre, Bazar, Pígara ou Marei, que tiñan en Cordeiro moito máis ca un asesor, tiñan un amigo.
Morre Cordeiro, e todos os que o coñecimos temos a necesidade de dicir o que deberamos terlle dito en vida. Os seres humanos somos así, e fai falla que alguén falte para sincerarnos e confesar.
Cordeiro é dos homes que deixan pegada. Hoxe non é só a súa familia a que queda mancada pola perda. Todos os que fomos seus amigos estamos tamén doídos, e queda na nosa memoria como persoa da que aprendimos moito, das que vale a pena imitar, das que deixan herdanza cultural e social, das que a todos nos fan máis grandes e máis fortes.
