:
A Santísima TrinidadeRuído na terraza. Quenta moito, case queima. Café sobre a mesa. Comín xa a galletiña que o acompaña. Agora císcolle o azucre, e remexo. O de remexo faime graza. Porque a palabra asimíloa axiña coa tradución literal: me remejes el azúcar. Certo, a que vén isto? Ai como estamos! Un libro galego sobre a mesa. Acabo de pillalo na biblioteca. Para o venres. O venres son as Letras Galegas. Para min, ese día é sagrado. Teño tres días no ano que son sagrados, coma a Santísima Trinidade: o 6 de agosto, San Salvador, patrón de Baños de Molgas; o 8 de setembro, o Día 8 en Os Milagres; e o Día das Letras Galegas. Neste día só escribo en galego. Incluso no feisbuq (que adoito
traducir certos comentarios), o 17 de maio e sentíndoo moito polos casteláns que me seguen, non hai tradución que valla. É o noso día. O día dos que amamos a nosa lingua. Eles enténdeno (os casteláns), moito mellor incluso que algúns que presumen de galegos. Pasan os coches. Os coches que pasan tamén fan ruído. A xente fai máis ruído. Temos fama de falar a berros. Os nenos que pasan aínda fan máis ruído. Pero son nenos. Ós nenos todo se lles pasa por alto. Eu polo menos. Gústanme os nenos. Gozo cós nenos. Amo os nenos. De algún lado chégame o son de Ennio Morricone. É un ruído. Pero os ruídos musicais son bonitos.
E se digo...Día das Letras Galegas. Tarde nubrada. Ás veces caen pingas de auga sobre a terra mollada. O silencio ante o ordenador quedou rachado pola música de Ialma e, agora, pola de Xestreu e, máis tarde, pola de Guadi Galego. Hoxe toca todo en galego... a escritura, a música, a fala. Tarde silenciosa baixo uns grises pensamentos que veñen e van polos camiños da inercia. Dedos que calcan as teclas e palabras soltas que acabarán formando un todo. Aínda que hai cousas cheas que non nos din nada, ou nas que non vemos nada. Hai baleiros que te levan aboiando por entre as estruturas dos soños. Día das Letras Galegas. Pombiña. Panxoliña. Ruliña. Andoriña. Parruliña. Palabras que soan a música celestial. A tarde nubrada, nun salouco, dálle paso a uns raios de sol que alumean a lingua que nos viu nacer. Quero matar o tempo mirando de aquí para alá e todo choca con muros de palabras estrañas. Pero furgo e busco os lamentos, as queixas, os salaios que me empurran para os sorrisos, os berros, os ruídos, os silencios. E se digo señardade penso na nostalxia. E se digo morriña penso na soidade. E se digo sentimento penso que non estou só. E se digo soño asoma o desexo por entre as pingas de orballo do meu pensamento, do meu intelecto. E se digo silencio quedo en silencio.
Deflagración na liña férrea en MolgasAproveitando que temos aí o AVE á volta duns meses (poida que sexa un dicir), veume ó pensamento una nova que atopei do mes de xaneiro de 1930, nas obras que se levaban a cabo en Baños de Molgas, para a construción do ferrocarril Zamora-Ourense. Resulta que ó día seguinte do Ano Novo aconteceu unha tremenda desgraza que polas circunstancias e consecuencias impresionou en toda a contorna. Na caseta na que traballaban varias persoas da citada obra instalárase unha compresora de barrenar, e no mesmo recinto había gran cantidade de dinamita almacenada. Un dos capataces quixo
preparar varios barrenos, polo que se dedicou a quentar certa cantidade de dinamita, aproveitando a calor da compresora. Axiña, e sen saber ben como, unha chispa empezou a armar das súas ata que choutou todo polos aires, incluída a propia caseta. Na explosión morreu o citado capaz, Jacinto Rodríguez, de Vilela (Verín), de 26 anos e solteiro, e o axente de contribucións Juan Vila Incógnito, de Sanguñedo (Baños de Molgas), de 48 anos, que accidentalmente pasaba por alí. Tamén dous obreiros máis resultaron feridos, pero de pouca consideración. Ó lugar da deflagración axiña se presentaron os médicos da bisbarra e o Xulgado municipal para as correspondentes dilixencias.
A bondade da xenteMáis dunha vez teño comentado que vivimos nun lugar privilexiado, principalmente sobre o asunto climatolóxico, pois ás veces, no mesmo día, chove, sae sol, saragana, núbrase, xea e ata queren caer folerpas de neve. Pois, moitas veces, a sociedade galega é coma o tempo climatolóxico; tan ben matamos por un marco ou a galla dun carballo que traspasa as marxes da leira como lle damos chourizos e outros agasallos a un descoñecido que se perdeu polo camiño. Isto último foi o que aconteceu, máis ou menos, na aldea de A Devesa, pertencente ó concello de Vilardevós. Polas súas estradas asomou un camioneiro checo que quedou atrapado nesas pistiñas non aptas para camións de moita envergadura. Os veciños, tan axiña como notaron a desesperación do pobre checo, empezaron a arrimar o ombreiro na procura dun condutor veterano que, como non, conseguiu revirarlle as tornas ó camión, e agasallando ó forasteiro con restras de chourizas e demais viandas. Espero, confío e desexo que os veciños de A Devesa non fagan agora coma o tempo: que do sol non pasen á neve, é dicir, que non vaian agora a matar por un marco ou unha galla. Co detalle dos chourizos, para min, xa alcanzaron o ceo. Ás veces é bo que nos descontrole o GPS; descubrimos a bondade da xente.
