Bailando na punta dun fuso (16)

…/…
Capuleto, que ata daquela só se ocupara do seu caldo de grelos, adobado de lacón curado ao fume, pero reaccionou ao sentirse aludido coa indirecta do consogro:

-Eses miróns aos que te refires se non poñen as mans poñen a cabeza, que boas e atinadas propostas levo feitas nestes traballos, que así os temos de ben encamiñados! ¡Un corpo con dúas mans e pouca cabeza, adianta menos que un manco intelixente, que iso me dixeron na Escola de Camiños…, na miña!

-Si, claro; ¡daquela que camiñabas…!

-¡Non penses mal, que a deixei porque non tiña obxecto esa carreira, sen ouro para face-las estradas, que o estaban utilizando os teus, os de Moscova, aló en Siberia, de parte de Negrín, aquel que receitaba lentellas coma se fosen pílulas!

Aqueles grelos, con todo ser bos, había que comelos en paz, só perigo de agrealos, e logo que aquela mesa era a do comedor e non a dun Consello de Administración. Cumpría temperar gaitas, de novo, e Romeu dispúxose a facelo:

-Queridos pais, tanto os propios coma os políticos estades esquecendo algo importantísimo, e é que as guerras, en vez de construír, destrúen; e logo que as forzas dunha mesma dirección suman; etcétera, etcétera. Nunha orquestra que se prece nunca sobran instrumentos, ou si? ¡E se non, que o diga a nosa musicóloga, que está oíndo notas falsas, e cala! ¡Nin que quixese abortar este concerto!

A aludida, que lle estaba entrando a desesperación de que tales afáns, tal empresa e tales discusións fosen baldías ao seguir sen herdeiros:

-Eu só vou dicir unha cousa: que mal pode abortar quen non empreña, así que ide amodo, uns e outros, nesas ansias empresariais pois ata temo que estamos estudiando Economía para engordar a deste país, e non a nosa, a propia, a familiar!

Tras da tormenta adoita vir a calma, pois incluso os ventos se cansan de porfiar. A comida estaba boa, como non podía ser menos tratándose de casa rica, e aínda que non bendiciran a mesa, sentoulles ben. ¡Como sería se a tivesen bendito! Pero as bendicións viñéronlles coa sobremesa, na sobremesa, que foi cando se obrou o milagre coa ida de Montesco ao seu despacho para retornar cunha caixa de ferro, toda enferruxada, e ao parecer tan pesada que a traía apertada contra aquel estómago cheo, como para poder con ela e que non se lle escorrese das mans.

-Poñédevos de xeonllos, que aquí traio as santas reliquias…

De xeonllos non se puxeron, pero de pé si, os cinco restantes. A señora Capuleto, tan distinguida ela, non aguantou sen botarllo en cara:

-Querido consogro, facíate máis señor, pero vexo que tes o mal gusto de buscar nos “contenedores” do lixo, e encima, xuntas esa cheirume coa torta!

-Calma, muller, que non cha vou dar a comer, e logo que pouco beata es, menos do que aparentas, que te levantas en vez de axeonllarte!

Despois de pousa-la caixa nunha sela, alí a un lado:

-Desta aparición tamén hai tres testemuñas…, algo parecido ao milagre de Fátima: Pepe de Ventín, que é o padexeiro que estaba cargando os escombros, que como sabedes…, aínda que pouco ides…, estou facendo con eles un paseo fluvial entre o río Azúmara e maila finca; aquí a miña…, que algúns din, “señora”, pero señoras só as teñen os do PP, pois as nosas son “compañeiras”; e de terceiro, este compañeiro que vos fala. Quero dicir con isto que a cuarta testemuña foi Deus, que outros por alí, naquel intre, non había, que os camións foran descargar. Pero cóntallelo ti, meu amor, miña “compañeira”, pois eu, de ofendido, non teño azos para darlle explicacións a esta irreverente…

A Montesco apresurouse a falar, nerviosa, antes de que o remol volvese a facerse brasa:

-O caso foi que, cando o padexeiro estaba ocupado en desfacer a argamasa do que fora altar do vello pazo…, ¡que agora si que temos confirmado que lle vai ben ao noso ese termo de Claustro Novo de Mosteiro!, ao aparta-la pedras apareceu, milagrosamente…, isto, a ara, o sagrado das reliquias!

O silencio subseguinte foi tan espeso que mesmo se podía cortar cun coitelo. Rompeuno o fillo, Romeu, achegándose á caixa metálica e upándoa co xesto ritual dun Cura que estivese alzando:

-Como os ósos son lixeiros, e coido que os dos santos tamén, deduzo que as paredes desta caixa deben ter…, unha polgada de espesor!

Montesco:

-¡Meu fillo, lóxica non che falta, pero o que precisamos agora é un cerralleiro…, pois, por máis que peneiramos as pedras e mailas areas do arredor, a chave non apareceu! Túa nai e máis eu estamos conformes en que debemos abri-la caixa; unha, para vez como son e como se conservan os ósos dos santos, e outra para saber a quen poñemos de patrón, no altar novo, un santo ou unha santa, que se é unha caveira algo cativa será dunha muller, dunha santa!

-Papá, isto é coma a primeira pedra dos edificios, que se meten os papeis nunha furna, agora cunhas padas de formigón, que antes era un amasado de cal e area, unha argamasa, e con iso a chave gárdaa a autoridade que preside o acto, sexa competente ou non!

Capuleto, ¡xa que presumía de cabeza asesora!

-A solución téñoa eu, que vou á miña casa…; ¡perdón, quixen dicir, á vosa! Temos os albaneis, e lémbrome que lles vin un certo aparello, que o usan para corta-las tubarias vellas, as de ferro…, e pídolles que mo presten! ¡En media hora estou de volta!

A señora Capuleto advertiulle:

-É mellor que traias contigo un deses albaneis, non sexa o diabro que te vaias mancar con…, con ese aparello, que ben vin que solta chispas!

Montesco:

-¡Que non te tente ese diabro, ese que esconxura a túa dona! Ti traes o artefacto, e xa veremos a forma de fura-la pechadura. Nisto non pode haber testemuñas, e ben que advertín ao Pepe de Ventín, que peche a boca, pois se chegan a sabelo no bispado, daquela son capaces de retirarnos este relicario… Nós, desta caixa, pasámo-los ósos a unha de ferro inoxidable…, e no novo pazo altar terá, coas nosas tarxetas, firmadas, dentro; ano das obras, e todo iso! ¿Vale? ¿Non se di que, capilla, palomar y ciprés, pazo es? O noso terá todo iso que din os casteláns, e tamén piscina climatizada, e campo de golf… Pola miña parte, o altar, ao non saber de quen é, se polos ósos deducimos que foi muller, queda para Xulieta, que se aínda non é santa, pode chegar a selo; e se as trazas son de varón, a capela dedicarase a San Romeu, Avogado, Economista, e…, Promotor de Obras!

Xulieta, modosiña:

-¿Non será un sacrilexio dedicarma, pois os altares dedícanse ás virxes!

Romeu:

-Cala a boquiña, que San Pedro tivo sogra, e máis é o patrón dos curas, os únicos pais deste mundo que lles chaman sobriños aos fillos!

A chanza non lles gustou ás nais, que se escandalizaron visiblemente, as dúas, así que Montesco cortou en seco devolvendo a caixa ao despacho; os outros quedáronse na sala, coa tele posta para mellor durmir a sesta, da que os espertou Capuleto cando chegou co esmeril.

A pechadura non foi doada de roer, pero…, o aparello funcionou! ¡Botou chispas, pero..., funcionou! Aberta a caixa…, abríronselles os ollos; coma nunca, dunha cuarta! O contido non era óseo senón áureo! ¿Metamorfose? Fose o que fose, e fose como fose, as pebidas eran xigantes, algunha coma ovos de perdiz! A señora Montesco, sen dicir palabra, foi correndo á cociña, pola bascula de calcular os ingredientes: O contido da caixa enferruxada pasaba dos seis quilos…, en ouro!

-¡Ai, Deus, que tesouro; e menos mal que non houbo testemuñas! ¿Estades seguros de que non as houbo? –A señora Capuleto, crente si, pero, segundo de que.

-O Pepe de Ventín deu por seguro que, sendo reliquias, e estando nun altar, aquí máis que ósos teríamos po; iso si, po dos ósos dun santo, ou dunha santa. –Afirmou rotundamente o consogro, o receptor do achado.

Xulieta, que estaba aprendendo a investigar fenómenos económicos, despois dunha curta observación, ata daquela tan muda e tan sorprendida coma os demais:

-Aquí e agora si que teño que exclamar, ¡Eureka! Un descubrimento da maneira, e que non o podamos dicir, coa envexa que me ían coller as compañeiras do Multi! Para min está claro: Os romanos apañaron este ouro no Azúmara, que aínda lles quedou algo sen apañar aí pola parte de Arcos, onde houbo denuncias de minas, neste século, no XXI, que se tramitaron pola Xunta. Daquela, algún Centurión, e xa non fose aquel do que traedes liñaxe, roubouno, detraéndoo das remesas que lle mandaban ao César. Como a manufactura do ferro aínda estaba nos seus comezos, seguro que gardou estas piritas en ánforas de barro, por alí cerca, tal que no campamento Andelón, o máis probable. Tempo despois, que igual foron séculos, redescubriu este tesouro a saber quen! En definitiva, o fundador desa casoa que estamos desentullando para erixir o noso pazo de turismo rural. Seguro que gastaron parte do tesouro en face-la casa, en desvia-lo río, en cerca-las leiras, e todo iso. ¿O resto, que? Non fai falta ser sabuxo para deducir que lle encargaron esta caixa a un ferreiro, un de tantos que houbo nesas terras do Azúmara, que fundían o ferro aló en Montecubeiro, no Escouredo… O mellor acocho para a caixa, co relixiosa que era a xente daquela, era un altar, o seu altar. Tamén dou por seguro que tiraron as reliquias ao río, e puxeron no seu sitio esta caixa… ¡Estouno vendo, tal que se o pasasen por televisión!

Interrompeuna Romeu:

-¡Brillante dedución, vive Deus, pero, o remate?

-Cariño, o remate foi…, que non houbo remate! Igual pasou que a súa muller tivese un querido, e por iso o cornudo escondeu as dúas chaves: as desta caixa, pero tamén as do seu cinto de castidade, e perdéronse!

-¡Vale, vale, que para imaxinación, as mulleres! Neste caso, eu farei de Salomón: Unha parte do tesouro ímolo vendendo, pouco a pouco, a eses do diñeiro negro, e con eses euros, e mailas subvencións da Xunta…, outro Vidago, o Vidago de Mosteiro!

-¿O resto, meu amor; o resto, para min? ¡Lémbrate que estamos a gananciais!

-¡Si, claro, o resto…! ¡O resto, na Coruña, que seica teñen unhas caixas de aluguer fabulosas, desas de seguridade, con dúas chaves…, por se non che son fiel!

Abrazáronse, bicáronse con toda efusión, ¡como nunca!, e para daquela nada máis…, porque estaban os patrucios diante!

¿Quen dixo que se acabaran os milagres? ¡O que pasa é que, os beneficiados, calan!
-.-

-¿Si? ¿Diga?

-Amor, son eu, a única persoa con dereito a chamarche así.

-¿Segues no balcón? ¡Pois agarda, que xa vou…, e daquela lévote ao altar!

-Todo o contrario, que non me esperes na cafetería, que teño que ir á casa…; Aisa está mareda!

-¡Non me estraña que se marease, con tanta radio que escoita, entre as de aquí e mailas do seu Marrocos!

-Está coa gripe, e ten febres altas, así que chamei ao médico e quero estar na casa para que non teña que levantarse; volverei despois de levarlle os medicamentos... Espérame á saída, e comemos algo por aquí cerca, mesmo aí na Ronda.
…

-Non debéramos quedarnos a comer sen antes pasar pola casa…, por se necesita algo!

-Aisa está atendida, que nos cedeu a súa nosa veciña de abaixo, que casualmente libraba hoxe…

-¿Que…? Entón a que che fixo o favor foi a criada, e non a ama. ¡Mira por onde segue habendo servos, servos da gleba, daqueles que se traspasaban coa propiedade…! ¿Queres un servizo? ¡Aí che vai, serventa incluída! Neste caso, xa que manda ela, a veciña, debe tratarse dunha servus recepticius, daqueles de bona recepticia…

-Xa terei con ela unha atención…

-Atención, e gorda, quixérona ter esta mañá comigo, que ben me porfiaron amosándome media ducia de billetes, dos grandes, e tan mal me portei ao non aceptarllos que o tío foise, volveu para Madrid, todo enfurruñado. A graza do caso estivo en que a súa despedida foi de escándalo. Díxome: -“¡Nunca outro favor lle volvo a pedir, que outro tanto nunca me pasou, nin aquí nin en Madrid!”.

-Iso cóntasmo despois, na casa, pois aquí, no restaurante, hai máis micrófonos que pratos, tantos como orellas!

-¡Será á viceversa!
…

-¿Que é iso que che pasou no Multi, o que ías contarme?

-¡Ah, si! ¿Lémbraste da teoría dos conxuntos disxuntos?

-¡Algo!

-No exame de ingreso non nolo preguntaron, pero a verdade é que nesta Xunta, e coido que nas demais outro tanto de lenzo, practícase. Con este Goberno non o sei, pero nos anteriores si, demostrado. Como a historia é longa, fareiche unha síntese, e ti, que te dás de intelixente… A Xunta, xogando aos conxuntos disxuntos, e iso que sempre dispuxo de máis topógrafos có Ministerio do Exército, contratoulle a un amiguete da Coruña levanta-los planos, os previos, para unha concentración parcelaria que se fixo non sei onde, que nin quixen sabelo…, para non ter que esquecelo! O caso foi que, como a Coruña pilla lonxe, os estudantes ao servizo do topógrafo, teledirixidos, sinalaron un rego de augas permanentes…, ¡que non baixaba a ningún río, que se interrompía nun camiño!

-Iso, meu torpe Romeu, meu iletrado Romeu, non ten nada de particular, que tamén o fai o Guadiana! –Xulieta, que ía contaxiándose da retranca do seu marulo.

-¡Cunha particularidade, muller, que iso non pode pasar na parroquia afectada, na concentrada, porque…, porque non é caliza, senón terras de aluvión! E aquí volvo á miña explicación: ¿Sabes o que son conxuntos disxuntos? Eses pseudo topógrafos trazaron a situación do rego ata o seu cruce cun antigo camiño veciñal, e nese punto…, ¡acabóuselles a tinta! Precisamente nese sitio cando chegou alí o contratista das pistas, un sobriño de quen eu me sei, atopouse co estorbo do rego! Daquela un veciño a quen conviña que o rego non seguise baixando para abaixo, por onde sempre discorrera pola propia lei da gravidade, díxolle ao contratista, ou ao seu encargado, que para o caso dá igual: -Esta auga lévea pola cuneta transversal ata os prados da vagada seguinte; total nada, medio quilómetro, e naqueles prados, ¡zas!, un tubo, en ángulo recto. Pense que na Coruña, co listos que son, tamén fixeron un paseo marítimo, e aquí, esta pista, co rego pola cuneta, fai elegante, orixinal! O bo do contratista, desexoso de ser útil, fíxolle caso ao colaborador espontáneo, tan douto e tan artista el, desviando o caudal en ángulo recto, onde, tal, e como se lle dixera. ¡Consecuencias de ser amable cos amables, aínda que sexa en prexuízo irreparable dos ausentes!

-Non lle vexo nada de particular, ¿ou é que estaba errado Xurxo Manrique?

-Se te refires á súa afirmación de que tódolos ríos van parar ao mar, nese sitio tamén se cumpre, pero…, hai un pero! ¿Gustaríalles aos portugueses que quebrásemos o seu Tejo, e que o levásemos, tal que desde Toledo ao Mediterráneo? Feita a pista e desviado o rego veu de Madrid ese emigrante que me quería agradecer os meus consellos, atopándose…, ¡coa finca nova, coa asignada, feita un trollo, semellante as lagoas de Ruidera, medio a medio do prado asignado!

-A todo isto, para que non te enroles, cal foi o teu ditame, que non me parece doado de emitir?

-¿O meu ditame? ¡Eu chamaríalle consello, e consistiu en dicirlle ao emigrante que lle estivo ben empregado por iso, por emigrar, por desertar da súa terra, en lugar de pasarse dez ou quince anos, que é o que se tarda en casar unha Concentración, aínda que as temos de máis idade, facéndolles a garda ás súas propiedades!

-Eu faríalle beber esa auga, a sobrante, ao Enxeñeiro da Parcelaria, de xeonllos nese rego desviado, a perpetuis!

-¿Ao Enxeñeiro? ¡Ao Enxeñeiro, non, muller, que daquela só era Perito! Enxeñeiro fíxose dedicándose a estudiar a Superior en lugar de atenderlle á Parcelaria que tiña encomendada. Seica lles dixo aos amigos cando lle preguntaron polo feito de ter dúas queridas, simultáneas, asemade: -A caridade ben entendida comeza por un mesmo, así que, en vez de labor de campo, que sempre é morena, sucia, dinme á facultativa, á roiba, e os paisanos, se querían unha Concentración ben feita que a fixen eles, tal que acolléndose ao réxime das Concentracións Parcelarias Privadas…, en vez de emigrar, que ese é un vicio noxento, obsoleto! En definitiva: O meu consello é que nin a min me contes os segredos da nosa Xunta, pois, pode chegar un día no que deixemos de estar xuntos, e agora que os periodistas se volveron investigadores, podo gravar o que me digas..., e vendérllelo!

Xulieta:
-¡E logo din que non hai violencia de xénero!
...
Aquel día non houbo mais anécdotas da Xunta, que se lles facía tarde para ir ao médico... ¡outra proba! Á volta:

-Querido Romeu, quero un bico, deses de cine, pero que mo deas en Verona, pois esixo que o noso neno naza alí, alí mesmo, xa que tanto levamos presumido de Montescos e de Capuletos! Cando se aproxime o día, pedimos vacacións...
-.-
¡Por fin; tardou, pero naceulles o neno, con toda felicidade: aínda que italiano, un Froilán, así que…, aquí remata o idilio dos pais, e comeza a historia do fillo! Aquel neno afianzoulles a convivencia; ¡natural, pois, onde houbo brasas sempre queda un remol, aínda que neste caso pasaron do remol ás brasas!

¡Parabéns, protagonistas, que así non vai a menos a galeguidade; agora ides saber o que é bailar na punta dun fuso!