Para que este Recuncho saia os luns, teño que escribilo os sábados. Ou antes dos sábados, me dixeron. É sábado. Xornada de reflexión. Un servidor reflexionou arrincando a pulso (coa axuda da muller, todo hai que dicilo) 104 postes de cemento de dous metros, os menos, e de 2,25, os máis. E enterrados todos eles a máis ou menos medio metro de profundidade. Aí, facendo forza nas..., digo nos brazos, reflexionei sobre o que fixeron e deixaron de facer. A balanza (aínda que eu prefiro a romana) estaba e está moi desequilibrada. En contra de todos eles, por suposto. Reflexionei principalmente sobre a agricultura, xa que estaba eu neses momentos enganchado a ela, é dicir, abandonando unha viña de case unha hectárea porque, simplemente, non merece a pena. Emporiso, teño que dicir que só reflexionei durante un minuto ou dous, porque, sinceramente, o da reflexión non vai comigo. Hai moitos anos que non reflexiono sobre quen teño que votar porque xa o sei. Como tamén sei a quen vou votar
dentro de catro ou oito anos. Tal como está a situación no noso país non necesito reflexionar. Así é que lle dei ó reprodutor da música do móbil e aí si que empezou outra feira. Unha feira que, co seu ritmo, e sen esaxerar, ata levaba moito mellor o arrinque dos postes. Empuxaba con máis forza, con máis ansia, con máis ritmo. Aquilo era xemer un chisco e, ale, poste de cemento ó chan. Máis ou menos coma os programas electorais... todos á papeleira, ó lixo. Porque o luns (hoxe) todos os programas serán xa pasto do lume, do esquecemento. O luns (hoxe), acadada a poltrona, para que preocuparse máis: sentarse, mandar e esperar.
O luns (hoxe) xa sei que os meus non ganaron. Porque eu sempre vou cos vencidos, cos derrotados. Pero estou contento igual. Son feliz. Eu cumprín coa miña conciencia e creo que as minorías, ás veces, temos razón. No caso da maioría, opino que hai moito medo. A xente tenlle medo ó descoñecido, ó que pode chegar. Porque igual o fai peor que os que están, que os que estiveron. Pero... e se o fai ben, se o fai mellor? Ademais, todo é moi sinxelo: se ós catro anos non responde ás perspectivas... fóra con el. Así de simple. Non hai por que ter medo.
