Camiño do mar
Collo o camiño que me leva ó mar. Quero ver o mar. O camiño é longo. Dun par de días. Pero é igual. Paso a paso, legua a legua, marco a marco irei avanzando. Sentarei nos valados dos camiños ás sombras dos castiñeiros. Ou dos carballos. Négome a sentar ante uns eucaliptos! Paso a paso atoparei labregos cos sachos ó lombo. Legua a legua botareille algún bocado ó pan e touciño que levo no macuto. Marco a marco medirei, á ollo (que é a mellor medida do mundo, case sempre a máis exacta), as leiras de millo, ou de centeo, ou de patacas, ou deses terreos nas que sementamos de todo. Pouco a pouco achégome ó mar. Quero ulir o mar. Quero ver o mar. Quero escoitar o
mar. Baixo a música de Jerry Goldsmith cruzarei aldeas e regatos e pontes e estradas e vías de ferrocarril. Coa forza musical de Thee Blind Crows choutarei por enriba dos atrancos que me impidan seguir o camiño do mar. Porque nos camiños, coma na vida, sempre hai, sempre haberá atrancos que hai que sortear. Uns custarán máis que outros; pero cando a ansiedade é moita facemos o imposible por deixalos atrás. A miña ansiedade por ver o mar é inmensa. Para, ó chegar alí, quedar todo un día e toda unha noite en silencio... escoitando o ruído do mar.
Co bonito que é todo
Pois si. Pois xa estou aquí. Cheguei de ver o partido e non me quedei por aí. Hai xente que se queda por aí. Eu, despois de dúas horas e media, volvín. Que pintaba por aí! Na casa fago cousas. Quizais cousas sen importancia, pero sempre fago algo. É dicir, escribir, ler e ver películas. Coidadiño é, non é moco de pavo. Outros quedan por aí, e quedan a velas vir. Ou a beber máis da conta. Ou a berrar ata pelexar. Porque cando nos alteramos convertémonos en malas persoas. Co bonito que é ser un cacho de pan. Escoitar música. Por exemplo, a Procol Harum. Mirar para as paredes tamén é bonito. E ver películas. Isto si, isto si é bonito. Ata é bonito ver películas malas. O caso é a opción esa de ver películas. Oh, as películas! As películas transfórmanme, lévanme por eses camiños que marcan uns guionistas ou uns personaxes. Certo, certo; a lectura quizais sexa aínda outra opción aínda máis bonita. Porque nas películas ves o que che ensinan, ves todo feito. Pero nos libros, ai nos libros; nos libros es ti o que imaxina todo. O autor pon aí un personaxe e ti, ó momento, xa o debuxaches na túa mente. Mover os pés ó ritmo de AC/DC tamén é bonito. Polo menos espallas o estrés por toda a casa. Quen ten estrés, oh, quen ten estrés? Co bonito que é todo.
Viva o rural!
Faime graza a preocupación dos políticos por todo. Agora. Agora preocúpanse que nin o demo. Incluso do despoboamento. Agora. Agora que a maioría dos concellos xa están practicamente despoboados. Incluso algunhas capitalidades dos mesmos, que xa é dicir. Agora asoman rictos de preocupación nos seus rostros pola supervivencia demográfica. Que tristura amosan! Ata semella que lles doe. A poucos días das eleccións caen da burra, botan as mans á cabeza e din: andaaa, os donuts. Digo, as aldeas. Que están quedando sen xente. Ata hai uns días aínda había suficiente xente como para deixar correr o asunto. E deixouse correr. Tamén se deixan correr, por exemplo, cruces perigosos ou curvas moi pechadas nas estradas ata que hai u accidente, unhas mortes.
Entón si, entón tamén botamos as mans á cabeza e poñemos un semáforo ou ensanchamos a curva. Agora conságranse tanto ó despoboamento que, oe, ata están a poñer o rural de moda. Agora o rural é unha bicoca. En poucos días tres ou catro agricultores mozos póñense de exemplo. Non miran para os 15 ou 20 agricultores maiores que deixaron as explotacións porque xa non poden coa alma. A estes políticos nosos como lles gusta o rural; apagan incendios, acariñan vacas, rapan ovellas, cortan na leña. Viva o rural!
O mar e aquel sitio
Levaba días que quería ver o mar e... vin o mar. A iso das dez asomou a muller pola habitación para dicirme se non iamos a aquel sitio. Aquel sitio era Oia, para ver o mosteiro de Santa María de Oia, ó que eu lle tiña ganas. Que tempo vai?, quixen saber. O tempo está ben. Pois, ale, arreando. E fomos co rapaz máis vello. O máis novo semella que ten outras faenas. Chegando a Baiona xa ulimos o mar. Que marabilla! Logo dun pequeno calvario para aparcar e aproveitando que as nubes non traían auga, fomos escoitar o mar. Polo marabilloso paseo que arrodea a fortaleza. Escoitamos o mar. Vimos o mar. Ulimos o mar. Tiven que gravar un minuto e pico de vídeo, claro. Porque a min o que máis me fascina do mar é o seu ruído. O romper das ondas. Brillábanme os ollos coa emoción e sobrábame a cazadora cando saía o sol. Logo de xantar en terraza marchamos para Oia. Todo o camiño á beira do mar. Coas ventás abertas para sentir o cheiro do mar, para oír o ruído do mar. Non son mariñeiro e non entendo moito, pero creo que o mar estaba algo bravo ou picado. Algo que sempre desexei; o mar gústame polo seu ruído e pola súa bravura. Un dos meus desexos é pasar unha noite de inverno á beira do mar. Pero hoxe tocaba ver ó mosteiro de Santa María de Oia. E vímolo fermoso; polo monumento en si e pola súa situación: á beira mesma do meu mar.
