Bailando na punta dun fuso (13)

.../...
-Romeu, tes que perdoarme…

-¿Si; de cal dos teus pecados, dos habituais? No meu criterio: De luxuria andas frouxa, que se non fose polas presas que che entraron por conseguir ese permiso de maternidade…, se te vin, non me lembro! O de gula, salvo niso de que prefires marisco a peixe, pouca cousa. De avaricia, un montón, que ata me embarcaches nisto de Económicas para aproveitarte das economías do próximo. Pereza si que non, que non a tiveches, nin a tes, para os teus estudios se entende, que todo o queres abarcar; no do traballo, tampouco, pois co xefe que tés, nesa tentación non caes! De ira, si, moito, moito e frecuente, pero teño que admitir que aínda non pasaches a maiores, pois temos a vaixela completa, íntegra. De envexa…; buf, que basta con oírte esbardallar en contra dos socialistas! ¿Quédame algo? ¡Ah, si, a soberbia; sobresaliente en soberbia, que ben vexo o interese que pos en dar a saber a cantos te presentan que tes un posto de alta responsabilidade neste sistema caciquil moderno, nesta Xunta de caciques, nesta Xunta de publicanos, que non de republicanos, da que formamos parte!

-¡Badoco, bocamoura! Deixeite divagar para que debuxases o concepto en que me tés, pero agora xa o sei: unha maja núa! Pois equivócaste, que maja son, pero vestida, ornada de virtudes, e tan humilde que che ía pedir indulxencias polo meu erro, polo meu único erro…, á parte do meu casamento…, de permanecer na crenza de que esa “O” que vos poñedes os socios listos era simplemente un look demagóxico. A tal momento xa sei que vos teño que devolver a honra…, que é o que comecei dicindo!

-Quita-la honra é outro pecado…

-¡Si que o é; admitido! Acabo de falar con túa nai, e propúxome que aos venres, ao saír do Multi, vaiamos comer con eles, cos teus, tódalas semanas, pero o importante, con ser isto de agradecer, é que o fai… ¡Adiviña!

-Muller, por que vai ser; seguro que o fai porque unha nai que se prece de tal nunca desteta aos fillos, en ningunha idade…, ou si?

-Niso concordo, badoco da miña alma, pero a súa xenerosidade, ademais de íntima, é social: faino para que Aisa poda librar os venres, igual que o fan os obreiros no noso sábado. Con iso demostroume que ela, ela polo menos, merece levar e conservar ese “O” do voso partido.

Romeu, pousando o periódico no revisteiro, pois entre outras virtudes tiña a de non ser un copión, que nunca lía a prensa no traballo:

-Agora que o dis…, pero esquecera comentarcho: Algo así propúxomo a túa, túa nai, a semana pasada, pero fóiseme o santo ao Ceo; quero dicir, a santa! ¿E non será que o falasen entre elas…, que xa me parece unha coincidencia excesiva!

-Pois, igual si!

-¿Lémbraste daqueles portugueses, aqueles que nos presentaron en Chaves, que viven os tres irmáns na mesma casa, no mesmo edificio, e as respectivas cociñan por semanas, cunha despensa única, comendo todos xuntos, coas economías de escala que iso comporta? Xulieta, ti, nós, economistas en cernes, debiámoslles propoñer algo parecido para os venres, tal que isto: un venres, todos, cos teus; ao seguinte, cos meus; e o terceiro aquí, nesta casa, neste piso, tamén as tres familias. ¿Capiscas?

-Gústame a idea, meu idealista, un Romeu trepa, que non só trepa aos balcóns de Verona, pero, así, Aisa…?

-¡Oes, que eu tamén son do PSOE! O venres que comamos aquí, Aisa traballa, por suposto, o triplo, pero nesa semana deixámoslle libra-lo sábado, e nós comemos…, comemos sos, que che vou axudar a cociñar…, se me admites de pinche!

-¿Eu? ¡Encantada, que ía sendo hora de comparti-la cociña, que tamén o facemos coa cama!

-Cariño, querida Xulieta, pola miña parte considerareino unha reciprocidade: vosoutras, no século pasado, usurpástesnos os calzóns; e nós, neste, no XXI, usurpamos os vosos mantelos. ¡Que intelixente foi ese empresario, ese dos almacéns Zara, que comezou fabricando mantelos…!

-¡Pois, si! Iso, o dese señor, confirma que segue habendo romanos, e como os romanos tiñan arúspices…, ese exerceu o oficio para si mesmo!





As sogras respectivas encantadas con aquelas reunións familiares semanais; e Aisa, aínda máis! ¿Xenerosidade? ¡Si, pero comenencia, tamén, pois de alí en diante aquelas reunións familiares convertéronse en…, en Consellos de Administración!
-.-

O lacón estaba ben asado, a empanada era de mazás, e o café de pucheiro, pero a sobremesa alongábase demasiado para uns estudantes responsables, así que Romeu e Xulieta presentaron as súas escusas, que lles foron aceptadas sen discusión nin atrancos: ¡Os patrucios, os conspiradores, estábano desexando, fieis ao seu credo, compartido, de que todo para o pobo pero sen o pobo, todo para os fillos pero sen diatribas!
…

-¡Xa pensei que non se ían…, e hoxe temos moito de que falar! –Montesco, aínda ben non saíran o fillo e maila nora.

-A ver, consogro, que tal parece estiveses preparando o Glorioso Alzamento, e iso fixémolo nós, descantiá!

-Querido Capuleto, dun alzamento se trata, un alzamento millonario, e non de mortos, senón de vivos! Aínda que non estamos en Nadal, queremos darvos participación no gordo, pois antes quero enchervos a vosa arca que non a dun amigo, ¿ou non somos consogros? ¡Daquela, cando hai fariña, para os fillos, que os temos en común, mancomunados!

-A ver, ho, tanta présa, e agora non dás arrincado; xa estou que fervo!

-O que che pido é que non digas que non ata saber tódolos detalles, que este si que é Alzamento, o noso Alzamento, en común. Ben sabedes que me pasei a vida especulando, e que os meus éxitos demostraron que non teño mal olfacto para os negocios… Nesta liña, o meu forte é cultivar boas amizades, pois, aínda que de vez en cando che saia un traidor, outros compénsante, e nalgún caso, ao cento por un. O Alcalde de Mosteiro avisoume de que están en plan de venta os propietarios dunha casa en ruínas, cunha finca contigua que é pouco menor que este Lugo das murallas. Que é unha ganga, e que se aínda non se vendeu foi simplemente porque non deron cun millonario que entenda as súas posibilidades…, pegada ao río Azúmara e cerquiña das piscinas municipais, para máis luxo!

-¿Agricultura? Pero, Montesco, se neste país, da guerra para acó, só hai desertores do arado…! -Interrompeuno o consogro, dándose de ilustre.

-¡Calma, calma, que xa che dixen que hai moito que explicar…, de ben estudado que o teño! ¿Dixen estudado? ¡Estudado e aprobado, que xa cerrei o trato, onte mesmo, e din un milloncete á conta, pero gústame compartir, neste caso nada máis e nada menos que cos meus consogros. A casa foi un matadoiro de cochos da morralla, negocio que abandonaron cando comezou a saberse…; máis exactamente, un bo día no que acudiron os gardas para facer un rexistro, motivado por unha denuncia ben fundada, pero un amigo, ¡sempre os amigos!, avisaron a tempo, e á chegada dos gardas os chourizos xa ían polo río abaixo, de cebo para as troitas!

A casa, unha casoa, non ten reparación pero si reconstrución, pola súa situación inmellorable. Cun expediente ben feito, ben feito e ben informado, a subvención, para presentala como restaurable, e coa mesma montar unha casa de turismo rural…, chegará para facer un pazo señorial, unha imitación fabulosa, o mellor de toda a contorna, que cho digo eu, que sei de casos… E logo está a finca, de complemento, que xa dirá o que é desde que lle rocen as silvas. Para dicilo en poucas palabras, que despois tamén quero as vosas achegas á idea: Eu poñeríalle un gran letreiro que a rebautice como: O Claustro Novo do Mosteiro. O arquitecto ten que esmerarse para que cada habitación sexa unha suite de lúas de mel, con pinturas ao fresco de frades e de monxas, tal que se fose un convento dúplex, ou dúplex ou de frades casados…, para excita-los noivos! En canto á finca, pegada ao río, hai que facerlle un cerramento de chantos, que xa o ten pero hai que repoñer algún, cunha estrada facendo de rolda, todo ao redor, de dez portas, tal que a muralla de Lugo… Dentro, ¡un campo de golf, con tantos golfos que hai agora! Teremos de clientela a tódolos ricos de Galicia! ¿Sóavos ben? ¡A min, a nós, sóanos a prata, un barco dela!

-Consogro, ese choio cheira ben, pero nós témo-lo capital invertido…, e non se realiza en…, en anos!

-¿Onde traballa a túa filla?

-¡Onde vai ser, co teu fillo!

-¿E daquela van ser tan burros que non saiban indicarnos o camiño das subvencións cando tantas e tan importantes se están concedendo a estraños, a xente que non sabe onde ten a man dereita? ¡Eu sei da miña esquerda, e ti da túa dereita, non si?

-¿Non dixeches que non deben sabelo…?

-¡Que non deben sabelo por agora, para que non lles entren escrúpulos! ¡Son tan puritanos! ¿Entendes?

-¡Si, si, puritanos; con pais ricos, ser puritano é doado; pero xa me encargarei de quitarlles a gravata!

Falaron e falaron, pero moito lles quedou sen tramar, pois unha empresa de tal categoría non se afeita cunha pasada. Quedaron en verse ao día seguinte, aproveitando que os fillos tiñan unha viaxe…, asegurándose así aquela conspiración, que viña a ser a segunda dote dos herdeiros recíprocos, o gordo da Lotería, un gordo que os ía a engordar máis aínda, o “negocio do século”, segundo os cálculos do vello Montesco!
-.-

É ben certo que o que ten ansia non durme, así que, como naquela ocasión eran recíprocas, non durmiron os Montescos pero tampouco os Capuletos. Antes non, para non molesta-los consogros, pero ás nove da mañá do día seguinte xa estaba Capuleto colgado do teléfono, e a súa dona ben cerca por se tiña algo que apuntarlle:

-Mira, ho, estivemos a miña consorte e mais eu dándolle voltas á túa proposta…

-¿E que…? –Os Montescos coa antena a todo volume, fervendo por saber se lles fervía o pote aos consogros.

-A verdade, algo arriscado parécenos, e de moito diñeiro, tamén, pero é igualmente certo que ti non ías querer cousa mala, nin para ti nin para o teu fillo, así que, capitán, avante toda!

-Nós estivemos matinando que non debemos pasar aos papeis, redacta-los estatutos da sociedade, e todo iso, sen que apreciedes por vos mesmos a magnitude deste choio, así que vos propoñemos comer en Mosteiro, no “Lucía”, un restaurante tan de luxo que non o hai mellor aquí en Lugo, na capital, e de paso, xa que amenceu un bo día, botarlle unha visual á nosa compra…, ao futuro dos nosos fillos!
…



O río Azúmara baixando a Mosteiro.

A situación resultoulles marabillosa, sorprendente, co futuro asegurado, pero…, ¡co único pero de que o arquitecto tería que espelirse para que o proxecto lembrase unha especie de convento modernista, unha tentación para eses rapaces que foxen dos conventos…, salvo dos reconvertidos en cámaras nupciais!

Entre outras ideas grandilocuentes, Capuleto propuxo que o salón tivese por cabeceira unha gran cociña antiga, paceña, do estilo da que tiñan visto en San Paio de Narla, esa fortaleza de Xiá… Pero Montesco, que por algo levaba semanas matinando no seu proxecto empresarial:

-¡Vaia casualidade, que tamén eu pensara niso, e por certo, traio aquí un debuxo de Augusto Trillo no que representou, no que imaxinou, como era, como foi, en tempos, a cheminea da Casa Grande da Olga, que precisamente está aí adiante, pola estrada de Rioxoán… ¡Aquí o teño, o debuxo ! ¿Que vos parece?
.../...